1η Νοεμβρίου 2019 σήμερα και εύχομαι καλό μήνα και ο Θεός μαζί μας σε όλους τους φίλους. Πάνω στο γραφείο μου στο ημερολόγιο της ERGO διαβάζω Ανατολή ηλίου 6:50 και Δύση 17:27. Είναι η 44η εβδομάδα του χρόνου, εορτή Κοσμά και Δαμιανού των Αναργύρων όπως και Δαυίδ Οσίου του εν Ευβοία. Γιορτάζει ο Ανάργυρος, ο Αργύριος, ο Δαμιανός, ο Κοσμάς.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που εργαζόμουν ως ασφαλιστής (1973 – υπογραφή σύμβασης Π. Ψωμιάδης), Unit Manager (1978), Agency Manager (Ιούνιος 1979, εγκύκλιος INTERAMERICAN 57/79, υπογραφή Γ. Καπουράνης), Επιθεωρητής Πωλήσεων (1981 – εγκύκλιος 142/81, υπογραφή Βασ. Καλτσάς). Όμως πολλά βράδια, τριάντα χρόνια μετά, βλέπω στον ύπνο μου γραφεία και ανθρώπους εκείνης της εποχής. Τον Δ. Κοντομηνά, τον Βασίλη Κουμπάρο, τον Βασίλη Καλτσά, τον Γρηγόρη Ζαχαρή, τον Κώστα Μπερτσιά... Όχι αόριστα συγκεχυμένα αλλά πεντακάθαρες στιγμές που όλες καταλήγουν σε ένα άγχος και ένα πνίξιμο που με ξυπνάνε μεσ’ τη νύχτα... Έχουν μια αγωνία, εάν τα χαρτιά ήταν εντάξει, οι υπογραφές, τα στοιχεία πελάτη, οι αποδείξεις πληρωμής και οι ημερομηνίες ώστε να καλυφθεί ο πελάτης, μη γίνει καμμιά «στραβή» και στα «κεντρικά» πουν ότι ΔΕΝ ΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ, επειδή... «Τι έπαθες;», μου είπε ένα βράδυ η γυναίκα μου Μαρία και σκούντηξε να ξυπνήσω. «Τι έβλεπες;». «Τι να σου πω, να έβλεπα ότι πέρασα έξω από τα γραφεία στην Όθωνος 6, στο υποκατάστημα που έφυγα από το 1990. Πάνω από 25 χρόνια… Ράγισε η ψυχούλα μου και μπήκα μέσα... Άγνωστα όλα και ο θυρωρός με ρωτά ποιον θέλω. Του είπα... Στρίβω στις σκάλες και μπήκα σε ένα ασανσέρ, μεγάλο σαν φυλακή – τσίρκο με σύρματα για τοίχο. Ανεβαίνω, πατάω πέμπτο όροφο και μπαίνω στον γνωστό 5ο όροφο που είχα το υποκατάστημά μου από το 1979 ως το 1990. Κόσμος πολύς στον μισό όροφο και ερημιά προς τα εκεί που καθόμουνα. Μια γραμματέας καθότανε μόνη, και όλα τα γραφεία ήταν άδεια. Εκεί που είχα κάπου 70 κωδικούς, ζήτησα να τους καλέσει για μια συγκέντρωση και να γράψουμε ένα γράμμα στον Κοντομηνά ότι θα είμαστε στους στόχους. Ρώτησα, εάν έφυγαν για τα κεντρικά οι αιτήσεις και οι προκαταβολές και τα ασφάλιστρα... Ναι, μου απάντησαν. Πάντα έφευγαν το μεσημέρι 12-2. Ερχόταν ένας με μια τσάντα που κάποτε την είχε με συναγερμό δεμένη στο κορμί μέχρι να πάει τα χρήματα στην Τράπεζα. Το παλικάρι το βρήκα ένα μεσημέρι γκαρσόν στο Μέγαρο Μουσικής. Αιτήσεις και χρήματα, πολλά χρήματα, δεκαπλάσια ποσά από όλα τα γραφεία, επειδή η Όθωνος 6 ήταν τότε και έδρα INTERAMERICAN έμειναν εκεί κλειδωμένα. Είχαν γίνει και κάποιες διαρρήξεις... Πολλά Σαββατοκύριακα έστελνα φαξ στα κεντρικά ότι έχω αιτήσεις του τάδε και τάδε και τάδε μη τυχόν γίνει κάποιο ατύχημα για να καλυφθεί ο πελάτης. Δεν ήθελα να πει κάποιος ότι κάναμε απάτη και βάλαμε κάποιον με ατύχημα εκ των υστέρων να καλυφθεί. Θυμάμαι κάποιον Δασκαλάκη πελάτη στο Νέο Κόσμο που ήθελε να μάθει από πότε καλύπτεται... «Με καλύβεις;». «Τι σε καλύβω;» του είπα. Σε καλύπτω! Επειδή έδωσες και προκαταβολή! Έπαιρνα και έλεγα στα κεντρικά ότι έχω στο Ταμείο προκαταβολές του ασφαλιστή Ν, του Δ, του Κ... Δεν πληρώνανε οι πελάτες σε τράπεζες και 30,31! Γενικώς με απασχολούσε πιο πολύ να είναι προστατευόμενοι οι πελάτες αλλά και στα μάτια των ασφαλιστών να είμαι και εγώ και αυτοί αξιοπρεπείς!
Ίσως αυτή η εποχή αβεβαιότητας και ακροβασίας να μου άφησε κατάλοιπα και να με ξυπνούν στη νύχτα! Η IDD, το SOLVENCY, η πράξη 30 και 31 γλίτωσαν πολύ κόσμο από παρόμοιες αγωνίες... Ήταν από τα καλά που έκανε ο Ι. Στουρνάρας της Τράπεζας της Ελλάδος.
Οφείλουμε ευγνωμοσύνη σε όλους αυτούς (υπήρχαν ανάμεσα μας και απατεώνες) που δούλεψαν να στεριώσει η Ελληνική Ασφαλιστική αγορά. Σακατεύτηκε πολύς κόσμος με καρδιοπάθειες και αρρώστιες του STRESS μέσα σ’ αυτό το επάγγελμα... Λίγοι έχουν «φτύσει» πίκρα και προδοσία όπως οι παλιοί ασφαλιστές στην προσπάθεια να καλύψουν έναν πελάτη που είχε «κενά» να αποδείξει στην ασφαλιστική (νόμιμη) γραφειοκρατία ότι ζήτησε να ασφαλισθεί ΠΡΙΝ το ατύχημα αλλά τα χαρτιά ΔΕΝ είχαν φθάσει στα κεντρικά (κυρίως από επαρχία). Στο πρόσωπο του φίλου Γιώργου Μπακαλίδη στην Ορεστιάδα χαιρετώ όλα τα φιλαράκια της επαρχίας που και με προσωπικά έξοδα διέδωσαν την ασφαλιστική ιδέα σ’ όλη την Ελλάδα. Σε όλες τις εταιρείες (δίπλα στις εξαιρέσεις απατεώνες) δούλεψε πολύς κόσμος για να καμαρώνουν οι σημερινοί ασφαλιστές και στελέχη ότι επιτελούν μέγιστες υπηρεσίες στους συνανθρώπους μας. Ταυτόχρονα δημοσιεύω κάποια Δελτία Παραγωγής εκείνης της εποχής -πριν 35 χρόνια τέτοιο μήνα Νοέμβριο 1984 και Δεκέμβριο 1983- για να δείξω ότι έπιασα τσάντα ασφαλιστή στα χέρια μου και δούλεψα σκληρά να αναπτύξω ανθρώπους που έφερναν καλά αποτελέσματα. Ανάμεσα στα 400 περίπου υποκαταστήματα της εποχής της μεγάλης INTERAMERICAN που γιορτάζει φέτος τα 50 της χρόνια. Δεν ήμουν ούτε είμαι κερκίδα αλλά μέσα στο γήπεδο στον αγώνα! Καλό μήνα, καλό κλείσιμο έτους! Ε.Σ.
