Γράφει ο Φώτης Πουλής, Διευθυντής της ΟΤΕ Ασφάλισης

Η ελληνική ασφαλιστική αγορά δεν ακολουθεί πλέον τον δύσκολο δρόμο της συμβουλευτικής, αλλά ακολουθεί τον πιο εύκολο της παραγγελιοληψίας, τονίζει ο διευθυντής της ΟΤΕ Ασφάλισης, κ. Φώτης Πουλής, μιλώντας στο αφιέρωμα του περιοδικού «Ασφαλιστικό ΝΑΙ» για τις ασφαλίσεις ζωής και προστασίας.
Η πιο υπέρτατη ανθρώπινη αξία, η ίδια η Ζωή του ανθρώπου, μπορεί να ασφαλιστεί μόνο από άνθρωπο που αντιλαμβάνεται, ενστερνίζεται και μπορεί να αναδείξει το μεγαλείο και την τεράστια μοναδική και ανεπανάληπτη αξία ενός Ασφαλιστηρίου Θανάτου, προσθέτει ο κ. Πουλής.

Τίτλος έργου: «Θα παρακαλάω το παιδί σας να αρρωσταίνει σοβαρά…»

Σκηνή 1η
1ο ραντεβού με υποψήφιο πελάτη, νέο και πανευτυχή πατέρα, με «καθαρή» άποψη, θέληση και θέση…
Υπ. πελάτης: Θέλω ένα «πολύ καλό νοσοκομειακό πρόγραμμα» για το βλαστάρι μου…
Ασφαλιστής: Να θέσω κάποιες ερωτήσεις πρώτα;
Υπ. πελάτης: Όπως; (αρκετά παραξενεμένος)
Ασφαλιστής: Σκέφτομαι πώς θα μεγαλώσει το παιδί, που εξαρτάται απόλυτα οικονομικά από εσάς, εάν εσείς φύγετε από τη ζωή; Με ποιους οικονομικούς πόρους θα μεγαλώσει; Δεν πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα σε αυτό το ερώτημα και να επεξεργαστούμε λύσεις; Γιατί εγώ ως ασφαλιστής έχω αποκλειστικά και τέτοιες λύσεις.
Υπ. πελάτης: Μα τι είναι αυτά που λες; Εγώ θέλω ένα πολύ καλό νοσοκομειακό, όπως αρχικά σου είπα…
Μετά από άκαρπη μικρή διαλογική συζήτηση, ο ασφαλιστής δεν παίρνει απάντηση σε αυτό το εύλογο αλλά συναισθηματικά βαρύ ερώτημα, αλλά εισπράττει την επιμονή του υπ. πελάτη-πατέρα για ένα «πολύ καλό νοσοκομειακό πρόγραμμα» και μάλιστα δείχνει πλέον και ενοχλημένος…
Ο ασφαλιστής εκφράζει τη σκέψη, «δηλαδή, εάν εσείς φύγετε από τη ζωή, εγώ μάλλον θα παρακαλάω το παιδί σας να αρρωσταίνει σοβαρά ώστε να νοσηλεύεται για να έχει ένα πιάτο φαγητό, ειδάλλως στο σπίτι θα τρώει τους τοίχους…».
Το «έργο» μας διακόπτεται απότομα…
Το ραντεβού «ολοκληρώθηκε» με τον κάθε έναν να μένει στην αρχική του θέση, αλλά ο «σπόρος» στον πατέρα είχε μπει.
Μόνο η πραγματική ζωή μπορεί να γράψει τις επόμενες «Σκηνές». Άλλες χαρούμενες, άλλες ουδέτερες, άλλες θλιβερές...

Στη δική μου πραγματική ανωτέρω «Σκηνή», πριν περίπου 30 και κάτι χρόνια, εγώ, ως μάλλον ακόμη «άγουρος» ασφαλιστής, μετέφερα το μήνυμα λίγο ωμά, λίγο άγαρμπα ίσως, έμεινα ως εκ τούτου χωρίς πώληση και χωρίς εισόδημα, πράγμα επώδυνο μεν, αλλά και καθησυχαστικό στην επαγγελματική και κοινωνική μου συνείδηση, διότι ένιωθα ότι έπραξα το «σωστό».
Το ερώτημα όμως παρέμενε, μπορεί να υπάρξει ένας τρόπος, ένα λεκτικό, μια μέθοδος που να συγκεράσει το «σωστό» με το «αποτελεσματικό»;
Στο ανωτέρω πραγματικό παράδειγμα, η «λύτρωση» και η δικαίωση για εμένα ήρθαν λίγο αργότερα, διότι ο «σπόρος» μου λειτούργησε. Ο φρέσκος ακόμη πατέρας, μιλώντας με τον κοινό μας γνωστό που μου είχε δώσει τη σύσταση, με κάλεσε λίγο αργότερα και βρήκαμε τη «χρυσή τομή», τη «φόρμουλα». Αγόρασε ένα «καλό νοσοκομειακό πρόγραμμα» για το βλαστάρι του, αγόρασε όμως και καλύψεις που εξασφαλίζουν εισόδημα σε λιγότερο ατυχή ή και ακραία, και ως εκ τούτου, πιο σπάνια αλλά καταστροφικά περιστατικά για την οικογένεια (Απώλεια Εισοδήματος, Μόνιμη Ολική Ανικανότητα, Θάνατο). Μάλιστα για την «καθ’ οικονομία» διαχείριση (και βάσει της θεολογικής προσέγγισης και βάσει ιεραρχικού ρίσκου), δόθηκε, και λόγω νεαρού ηλικίας του πατέρα, μεγαλύτερη έμφαση στα ατυχηματικά γεγονότα, που είναι πολύ πιο οικονομικά σε σχέση με την ασθένεια.
Καλά λοιπόν εκεί που ο «σπόρος» μου λειτούργησε θα λειτουργεί όμως πάντα; Όπως λέει και το Ευαγγέλιο στην παραβολή «Του καλού Σπορέα», όλοι οι σπόροι δεν αποδίδουν, αλλά οι «σπόροι που έπεσαν σε πρόσφορο έδαφος απέδωσαν 100 φορές περισσότερο»…
Ένα βασικό ερώτημα είναι: Εμείς οι ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές, οι ασφαλιστικές εταιρείες, από όποιο μετερίζι και να υπηρετούμε το θεσμό, έχουμε τη θέληση, τη στρατηγική, έχουμε ανακαλύψει την «ιερότητα» να «σπέρνουμε» τον καλό και χρήσιμο αυτόν λόγο στην κοινωνία;
Άκουσα λίγο μετά σε ένα σεμινάριο από τον φίλο και εξαιρετικό εκπαιδευτή Άκη Αγγελάκη τη φράση: «Τι πουλάει ο ασφαλιστής; Ο ασφαλιστής λοιπόν πουλάει, αυτό που η μεγαλύτερη αγάπη στον κόσμο δεν μπορεί να αγοράσει». Αυτό ήταν. Η φράση, που κατά την άποψή μου περικλείει όλη την ουσία και όλη την αλήθεια. Ίσως να είναι η «φόρμουλα» που θα συγκεράσει το «σωστό» με το «αποτελεσματικό».
Η μεγαλύτερη αγάπη στον κόσμο είναι η γονεϊκή. Όλα μπορεί να τα κάνει. Όλα, εκτός από ένα. Να είναι παρών ο γονέας δίπλα στο «βλαστάρι» του, όπως και δήποτε, για όλο το χρονικό διάστημα που απαιτείται. Όσα και να πληρώσει ο γονέας ΔΕΝ μπορεί να αγοράσει τη συνθήκη ότι θα είναι δίπλα στο παιδί του, μέχρι να γίνει αυτό αυτόνομο, ανεξάρτητο και οικονομικά αύταρκες.
Αυτό λοιπόν, που ο κάθε γονέας δεν μπορεί να εξασφαλίσει, το εξασφαλίζει στην οικονομική του διάσταση αυτό που η ανεπανάληπτη ανθρώπινη δημιουργικότητα εφηύρε. Την Ασφάλιση Θανάτου!!!
Αυτό το εργαλείο, αυτός ο μοναδικός και αναντικατάστατος μηχανισμός, που κάνει ακόμη και τον φτωχό τόσο πλούσιο όσο οι συνθήκες το απαιτούν, χωρίς χρέη, χωρίς άλλες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, δίνοντας την αξιοπρέπεια που πρέπει και κάνοντας τη ζωή να συνεχίζει. Για όσες και όσους συναδέλφους ασφαλιστές είχαν την εμπειρία απόδοσης χρημάτων που στηρίζουν ολόκληρες οικογένειες στη δύσκολη και βαριά εκείνη ώρα της απώλειας του οικονομικού προστάτη, είναι χάραγμα ψυχής, μοναδικό και βαθιά ανθρώπινο συναίσθημα και φάρος/οδηγός για τις επόμενες επαγγελματικές συναντήσεις τους.

Η ιδέα και ο θεσμός της ασφάλισης της ανθρώπινης ζωής, δηλαδή με το γεγονός του θανάτου, εφόσον έχουν προπληρωθεί ασφάλιστρα, να καταβάλλεται στους δικαιούχους άμεσα πολύ πολλαπλάσιο χρηματικό ποσό, είναι πολύ ανεπτυγμένη και επί πάρα πολλά χρόνια δουλεμένη. Μην ξεχνάμε ότι η πρώτη ασφαλιστική εταιρεία ζωής λειτούργησε οργανωμένα για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1698!!!
Τελικά, όμως, πουλάμε ασφαλιστήρια θανάτου; Γίνονται ασφαλιστήρια θανάτου;
Προσωπικά, έχω σε γνώση μου δύο σημαντικά, κατά την άποψή μου, ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται στο θέμα μας.
Σε εφημερίδες του 2001, υπήρχε ανακοίνωση από δικηγορικό γραφείο των ΗΠΑ που αναζητούσε κληρονόμους θανόντων στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 για να τους αποδοθούν ασφαλίσματα από κεφάλαια θανάτου, που δεν είχαν ζητηθεί από τους άμεσους δικαιούχους ή κληρονόμους αμέσως μετά το θάνατό τους. Κατά την αμερικανική νομοθεσία προφανώς, κεφάλαια θανάτου που δεν έχουν αποδοθεί στους δικαιούχους ή κληρονόμους, μετά από 80 χρόνια, περνάνε στο αμερικανικό Δημόσιο, και οι ασφαλιστικές εταιρείες, είτε επειδή υποχρεούτο είτε επειδή ήθελαν να επιτελέσουν το ρόλο τους, έκαναν την αναζήτηση. Και η λίστα των θανόντων ήταν μεγάλη. Συμπέρασμα. Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και πριν από το 1922 ήταν δεκτικοί και έκαναν Ασφαλιστήρια Θανάτου, προστατεύοντας τις οικογένειές τους!!!

Σε πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» στις 10/4/1941 υπάρχει το άρθρο: «ΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΙ ΖΩΗΣ, ΕΥΕΓΕΡΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΩΝ ΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΙΝ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤ. ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΗΣΦΑΛΙΣΜΕΝΩΝ». Σκέφτομαι ότι σε τέτοιες συνθήκες το να ασχοληθεί η Βουλή για να ψηφίσει ευεργετικό νόμο για τους έχοντες Ασφαλιστήριο Θανάτου και μια εφημερίδα να το βάλει στο πρωτοσέλιδό της μάλλον θα ενδιέφερε αρκετούς Έλληνες της εποχής. Συμφωνείτε;
Σήμερα όμως τι γίνεται;
Σταδιακά, νομίζω, το κέντρο του ενδιαφέροντος πέρασε σε προγράμματα κάλυψης υγειονομικών εξόδων και λιγότερο σε διασφάλιση της παραγωγικής ικανότητας και κυρίως της κάλυψης του θανάτου.
Γιατί; Πιθανόν επειδή έχει αναπτυχθεί πολύ ο ιδιωτικός υγειονομικός χάρτης με πολλές και καλές κλινικές που επενδύουν στη σύγχρονη ιατρική τεχνολογία, αλλά και επειδή η ασφαλιστική αγορά μας δεν ακολουθεί πλέον τον δύσκολο δρόμο της συμβουλευτικής, αλλά ακολουθεί τον πιο εύκολο της παραγγελιοληψίας.

Ο άνθρωπος, από τη φύση του, στρουθοκαμηλίζει, για να μπορεί να είναι αισιόδοξος, θάβοντας όλα τα αρνητικά πιθανά γεγονότα στο υποσυνείδητο και ο ασφαλιστής πρέπει με το λόγο και την τέχνη του να τα «εξορύξει», να τους βάλει το «θετικό πρόσημο» του προβληματισμού και να δώσει ανεκτές οικονομικά, λειτουργικές και αποδεκτές λύσεις. Επιστήμη και Τέχνη μαζί. Δύσκολος συνδυασμός, αλλά ταυτόχρονα και συναρπαστικός. Ο φίλος και δάσκαλος Πάνος Ρογάρης έλεγε: «Μακάριοι οι γνωρίζοντες την Τέχνη του Ασφαλίζειν»…
Σκέφτεται ο σημερινός ασφαλιστής που οικονομικά αντεπεξέρχεται επειδή πούλησε και πήρε προμήθεια και όχι επειδή συμβούλεψε. Εάν εναντιωθώ στη θέληση του υπ. πελάτη που θέλει άλλα, αλλά όχι να ακούσει για Ασφάλεια Θανάτου, μήπως δεν πουλήσω και ως εκ τούτου εισόδημα μηδέν; Και έχει δίκιο από αυτή την πλευρά. Ενώ εάν του παρέχω αυτό που ζήτησε, τότε αυξάνω την πιθανότητα πώλησης, άρα και εισοδήματος.
«Η ανάγκη και Θεούς πείθει», έλεγαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι.
Πολλές φορές φέρνω στη μνήμη μου τι κάνουν οι αεροπορικές εταιρείες. Πριν την απογείωση έχουν στάνταρ οδηγίες. Δεν κουράζονται να τις λένε; Θα γίνουν τη δύσκολη και απευκταία ώρα όλα αυτά που λένε ώστε να υπάρχουν οι λιγότερες δυνατές απώλειες;
Δεν νοιάζει καθόλου αυτό. Είναι επαγγελματίες και λένε αυτό που πρέπει. Μετά, υπάρχει και η ατομική ευθύνη.
Τι λένε λοιπόν, μεταξύ άλλων; «Εάν πέσουν οι μάσκες οξυγόνου και συνοδεύετε μικρά παιδιά, θα πρέπει πρώτα εσείς να βάλετε τη μάσκα οξυγόνου και μετά να την τοποθετήσετε στα μικρά παιδιά». Τι θα κάνει ένα παιδί με μάσκα οξυγόνου μεν, αλλά τον μπαμπά ή τη μαμά λιπόθυμο/η;
Πλήρης παραλληλισμός με το δικό μας συμβουλευτικό έργο. Τι θα κάνω ως ασφαλιστής εάν ο γονιός φύγει και δεν έχω να δώσω λεφτά στην εναπομείνασα οικογένεια; Πώς θα αντεπεξέλθουν σε έναν κόσμο χρήματος, χωρίς χρήματα;
Εν ολίγοις, πρέπει ο ασφαλιστής να κάνει σωστά τη δουλειά του, αλλά και να πουλήσει.

Πάμε να δούμε λειτουργικές και αποτελεσματικές ιδέες.
Μεγάλο βοηθητικό εργαλείο το υποχρεωτικό εδώ και χρόνια από τη νομοθεσία «Έντυπο Αναγκών». Εάν γίνει με τη δέουσα αξία και σοβαρότητα και ακολουθώντας κανόνες Financial Planning, καταγράφοντας όλες τις εν δυνάμει πραγματικές ανάγκες και κινδύνους και ιεραρχώντας τους, θα έρθει στην επιφάνεια προς συζήτηση και το θέμα της κάλυψης θανάτου ή όπως πιο πωλησιακά λέγεται «Ασφάλεια Ζωής». Και να μην υπάρξει αποδοχή σε εκείνη τη συζήτηση, ο ασφαλιστής θα έχει κάνει σωστά τη δουλειά του, θα είναι νομικά καλυμμένος σε κάθε ενδεχόμενο και, το κυριότερο, θα έχει κάνει τη «σπορά» που λέγαμε. Ο ίδιος ο πελάτης ή υπ. πελάτης θα έχει τώρα τη «φωτιά» στα χέρια του και θα είναι πιο «οργωμένο» και έτοιμο το «έδαφος» για να βλαστήσει…
Ο ασφαλιστής, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να φέρνει τη συζήτηση στις σωστές ράγες και να προσέχει λεπτομέρειες που προσθέτουν αξία και δεν αφαιρούν. Ποτέ δεν αναφέρουμε την περίπτωση θανάτου για το μέλλον. Πάντα υποθετικά στο παρελθόν, τονίζοντας τις συνέπειες. «Πώς θα ήταν η κατάσταση στην οικογένειά σας σε οικονομικό επίπεδο σήμερα, εάν εσείς είχατε φύγει από τη ζωή πριν 2 μήνες;». Το ερώτημα που δεν θέλει βοήθεια, ο κάθε ένας καλείται να το συνειδητοποιήσει και να το απαντήσει με τα πραγματικά οικογενειακά δεδομένα μόνος του. Ο λόγος δεν γεννάει τίποτε, αλλά η ικανότητα προνόησης για σύνθετα θέματα και σε μεγάλα βάθη χρόνου είναι ένα δώρο Θεού. Δικαιούμαστε άκοπα να το απαξιώσουμε; Μετά την τοποθέτηση, και εφόσον συμφωνήσει ότι θα υπάρχει ένα γενικό πρόβλημα, πρέπει να απαντηθούν επιμέρους ειδικά προβλήματα. Δηλαδή, Κε/κα ………., τι ακριβώς θα σημαίνει αυτό; Πώς θα πληρωνόντουσαν το ενοίκιο, το ή τα δάνειο(α), η διατροφή, τα φροντιστήρια των παιδιών κ.α.; Μήπως λόγω έλλειψης χρημάτων θα αναγκάζονταν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να πάνε σε μικρότερο σπίτι ή σε άλλη περιοχή ή/και να σταματούσαν τα φροντιστήρια και τα άλλα εξωσχολικά; Μήπως θα άλλαζαν πλήρως την καθημερινότητα και τα σχέδια για το μέλλον τους; Μήπως θα συσσώρευαν χρέη;
Αλήθειες που γεννούν αρνητικά συναισθήματα μεν, αλλά με τις λύσεις που έχει ο ασφαλιστής θα φροντισθεί να μηγίνουν ποτέ πράξη.
Δεν αξίζει;

Ο συγχωρεμένος Μανώλης Ανδρόνικος, δ/ντής Πωλήσεων επί πολλά χρόνια της Nationale Naderlanden (σήμερα NN), στο 10ο Συνέδριο της Allianz Ελλάδος στο Μονακό το 2001, όπου είχε προσκληθεί ως ομιλητής, είχε πει: «Service. Ακούω ασφαλιστές ότι κάνουν Service στους πελάτες τους και δεν καταλαβαίνω τι κάνουν. Να σας πω εγώ τι είναι Service. Service λοιπόν είναι να πάρεις τηλέφωνο τον πελάτη σου τον Γιώργο που είναι ξυλουργός και έχει δύο μικρά παιδιά και η γυναίκα του δεν δουλεύει και να του πεις: Γιώργο, αύριο θα έρθω από το μαγαζί σου στις 14:00 και σε παρακαλώ να έχεις το συμβόλαιο που έχουμε κάνει μαζί σου. Όταν πάει ο ασφαλιστής, θα ανοίξει το συμβόλαιο και θα του πει: Γιώργο, βλέπεις αυτό; Είναι το κεφάλαιο που θα έφερνα στη γυναίκα και στα παιδιά σου σήμερα εάν εσύ είχες πεθάνει χθες. Το βλέπεις; 1.000.000 δρχ. (καιρό είχα να γράψω δρχ.), αυτά θα ήθελες να φέρω; Έλα να κάνουμε ένα ακόμη ασφαλιστήριο θανάτου για να νιώθω καλά με το ποσό που θα φέρω, αλλά να είναι και εντάξει, χωρίς ελλείμματα και προβλήματα η οικογένειά σου».
Δεν θα τους φτάνει η δική σου απώλεια και τα πολλά προβλήματα που θα έχουν να διαχειριστούν, θα πρέπει να έχουν και οικονομικά προβλήματα;
Ιδέα λοιπόν. Πουλάμε στον πελάτη, εφόσον δεν πεισθεί με τη χρήση του «Εντύπου Αναγκών» για αυτά που πρέπει, αυτά που θέλει, και μετά, εφόσον τον έχουμε ήδη πελάτη, φροντίζουμε για Service όπως έλεγε ο μοναδικός Μανώλης Ανδρόνικος.
Στο ξεκίνημα της καριέρας μου, σκοτώθηκε σε τροχαίο, χωρίς ευθύνη του, ένας πελάτης μου αλουμινάς, με τη σύζυγο να μην δουλεύει και δύο κορίτσια Γυμνασίου. Αμέσως από το προσωπικό του συμβόλαιο πληρώθηκαν 7.000.000 δρχ. Ήταν καλό για την εποχή ποσό, αλλά με αυξημένες υποχρεώσεις (έφτιαχναν και τον δεύτερο όροφο) και χωρίς επαγγελματική συνέχεια τα πράγματα φάνταζαν δύσκολα. Η ασφαλιστική του αυτοκινήτου ήταν πρόθυμη να καταβάλει αμέσως και εξωδικαστικά 20.000.000 δρχ. Η υπόθεση πήγε δικαστικά και το δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση 50.000.000 δρχ. Με αυτό το ποσό, η οικογένεια πλέον δεν είχε κανένα θέμα οικονομικό. Η σύζυγος αγόρασε ταξί και μπόρεσε να μεγαλώσει τα κορίτσια χωρίς εκπτώσεις και ελλείμματα και να τους αφήσει και ένα σημαντικό επιπρόσθετο περιουσιακό στοιχείο. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, είμαι περήφανος που εκείνα τα 7.000.000 δρχ. ήταν η αιτία που η μαμά δεν ζορίστηκε ώστε να πάρει κάτω από συνθήκες πίεσης τα 20.000.000 δρχ. της εξωδικαστικής προσφοράς. Η άμεση καταβολή έδωσε όλη την άνεση να γίνει το δικαστήριο και, αντί για 20.000.000 δρχ., να καταβληθούν 30.000.000 δρχ. περισσότερα. Αυτή η σημαντική ανάσα ζωής των 7.000.000 δρχ. τότε στον Γιώργο για να τα αγοράσει δεν κόστισαν, εάν δεν με απατά η μνήμη μου, περισσότερο από 15.000 δρχ. το χρόνο. Και αποδίδουν ακόμη, μιας και η έξυπνη και καλή διαχείριση της συγχωρεμένης, πλέον, μαμάς φέρνει εισόδημα στα κορίτσια, αφού μισθώνουν το ταξί μέχρι και σήμερα.
Και όλα αυτά μέσω της δουλειάς/λειτουργήματός μας. Η ψυχολογία στη δουλειά μας παίζει καθοριστικό ρόλο. Είμαστε περήφανοι για τη δουλειά μας;
Για να αγοράσει κάποιος ασφάλεια θανάτου, θα πρέπει να υπάρξει έγερση και συναισθήματος εκτός των όποιων λογικών επιχειρημάτων. Άνθρωπος με πραγματικό ενδιαφέρον και νοιάξιμο με αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη συνομιλεί με άνθρωπο με ανάγκες, επιθυμίες και καθημερινό αγώνα για να καλύψει τις οικογενειακές του ανάγκες. Με σεβασμό σε αυτή τη βιοπάλη, στον καθημερινό αγώνα της κάθε μιας, του κάθε ένα.
Η πιο υπέρτατη ανθρώπινη αξία, η ίδια η ζωή του ανθρώπου, μπορεί να ασφαλιστεί μόνο από άνθρωπο που αντιλαμβάνεται, ενστερνίζεται και μπορεί να αναδείξει το μεγαλείο και την τεράστια μοναδική και ανεπανάληπτη αξία ενός Ασφαλιστηρίου Θανάτου.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες πρέπει να μην ξεχάσουν ότι ο γνήσιος χαρακτήρας, ο κυτταρικός πυρήνας γύρω από τον οποίο, δορυφορικά, μπορούν να αναπτύσσονται πολλές άλλες ασφαλιστικές υπηρεσίες που αφορούν τον άνθρωπο, είναι η ίδια η ζωή. Το Ασφαλιστήριο Ζωής που εξασφαλίζει και το παρών αλλά και το μέλλον και της ασφαλιστικής βιομηχανίας.
Μια ιδέα που θα μπορούσε να βοηθήσει κατά την άποψή μου, εφόσον εκτιμώ ότι μπορούν να ελεγχθούν τα επαγγελματικά ραντεβού ζωής και να καταγραφεί η δραστηριότητα σε ελεγχόμενα δίκτυα Πωλήσεων, είναι να υπάρξει αμοιβή προς τους τελικούς ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές που δεν μπόρεσαν να πουλήσουν, εφόσον όμως αποδεδειγμένα μίλησαν στους υποψήφιους πελάτες για Ασφάλεια Θανάτου. Ο ασφαλιστής που κάνει το ραντεβού δαπανά πόρους (χρόνο, χρήμα κ.ά.) με αβέβαιο αποτέλεσμα. Ο πειρασμός να γίνει λιγότερο σύμβουλος για να αυξήσει την πιθανότητα πώλησης και να αμειφθεί είναι μεγάλος. Εάν όμως γνωρίζει ότι κάνοντας σωστά την δουλειά του ως σύμβουλος θα αμειφθεί με ένα ορισμένο ποσό, τότε όλοι μας θα έχουμε ελπίδα. Διότι στο «χωράφι» γίνεται «όργωμα» και είναι βέβαιο ότι οι «σπόροι» που θα πέσουν σε «πρόσφορο έδαφος» θα αποδώσουν 100 φορές περισσότερο…

Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ μια ιστορία απλή όσο και συγκλονιστική που σε ένα συνέδριο του MDRT ένας μεγάλος Αμερικάνος ασφαλιστής μοιράστηκε με όλους εμάς. «Ο Στιβ, παλιός γνώριμος και πελάτης, νέος άνθρωπος, μόλις παντρεύτηκε και η γυναίκα του ήταν έγκυος με κάλεσε και κάναμε ένα Συμβόλαιο Θανάτου. Λίγα χρόνια αργότερα έμαθα με μεγάλη μου λύπη ότι ο Στιβ πέθανε. Λίγο μετά που εστάλησαν τα απαραίτητα δικαιολογητικά, είχα την επιταγή αποζημίωσης. Συνεννοήθηκα με τη σύζυγο και μητέρα για το ραντεβού παράδοσης της επιταγής στο σπίτι και για να έχει κοιμηθεί η μικρή η ώρα ήταν νωρίς το βράδυ. Μετά την παράδοση της επιταγής και της διά ζώσης συλλυπητήριες ευχές μου, λίγο πριν να διαβώ την εξώπορτα, ακούστηκε η φωνή της μικρής από το δωμάτιο. Όσοι έχουμε μικρά παιδιά γνωρίζουμε ότι δεν κοιμούνται αμέσως με το που τα βάζουμε στο κρεβάτι, η μικρή με την αθωότητα και αυθορμητισμό που διακρίνει αυτές τις μικρές ηλικίες, ρώτησε καθαρά: “Μαμά, ο μπαμπάς είναι;”. Eμεινα αποσβολωμένος κοιτάζοντας τη μαμά και μη ξέροντας τι να πω. Και η μαμά, κοιτάζοντας την επιταγή με δάκρυα στα μάτια και τρεμάμενη φωνή, απάντησε: “Ναι, μικρή μου, ο μπαμπάς ήταν μόλις ΕΔΩ”»!!!

Δείτε εδώ όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ "ΝΑΙ"

Ποιος είναι ο Φώτης Πουλής
Γεννήθηκα τον Μάιο του 1967 στην Πάτρα, αλλά μεγάλωσα στον Κορυδαλλό, στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Στις 18/10/1989, στα 22 χρόνια μου, ξεκίνησα την καριέρα του ασφαλιστικού συμβούλου Ζωής μέσα από το Agency Πειραιά της τότε πολυμετοχικής ασφαλιστικής METROLIFE. Ενστερνίστηκα την «ιερότητα» του ρόλου μου, μέσα από τις υπηρεσίες μου να γίνομαι χρήσιμος και να στηρίζω στις δύσκολες ώρες άτομα και οικογένειες, πολλαπλασιάζοντας όσο απαιτείτο ή είχε συμφωνηθεί το μικρό σχετικά ασφάλιστρο που είχε καταβάλει ο πελάτης μου. Αυτή η μοναδική ιδέα με είχε, και με έχει, συνεπάρει. Το 1990 εντάχθηκα στο Agency της ελβετικής Schweiz Life, όπου ασχολήθηκα και με το Management Ασφαλιστών. Με την αποχώρηση της εταιρείας το 1992, εντάχθηκα στον όμιλο της International Life το 1993, όπου έφθασα μέχρι και στο βαθμό του Assistant Agency Manager. Το 2001 εντάχθηκα ως Agency Manager στην Allianz. Το 2010, εντάχθηκα ως στέλεχος ανάπτυξης κλάδου Ζωής στο Ασφαλιστικό Πρακτορείο «ΟΤΕ ΑΣΦΑΛΙΣΗ Α.Ε.», θυγατρική κατά 100% του Ομίλου ΟΤΕ. Το 2018, ανέλαβα τη Δ/νση της ΟΤΕ ΑΣΦΑΛΙΣΗ, μετά την αποχώρηση, λόγω συνταξιοδότησης, του δ/ντος συμβούλου κ. Ρογάρη. Το 2012 απέκτησα το «Δίπλωμα Ασφαλιστικών Σπουδών» από το Ασφαλιστικό Ινστιτούτο Κύπρου. Το 2019 απέκτησα πτυχίο «Διοίκησης Επιχειρήσεων» από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχω πλήθος Εκπαιδεύσεων και Πιστοποιήσεων από το Ελληνικό Ινστιτούτο Ασφαλιστικών Σπουδών, το Πανεπιστήμιο Πειραιώς και από την EFICERT. Είμαι μέλος στην «Ένωση Ελλήνων Φαϊνάνσιαλ Πλάνερς (HFPA)» και ιδρυτικό μέλος του «Συνεταιρισμού Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών ΠΑΝΟΡΜΟΣ». Από το 2022, είμαι δε και εκλεγμένο μέλος στο Δ.Σ. του «ΠΑΝΟΡΜΟΣ ΣΥΝΠΕ». Από τον Οκτώβριο ξεκινάω μεταπτυχιακό στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, σε σύμπραξη με το Πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφου, στο γνωστικό αντικείμενο «Δίκαιο Οικονομίας και Επιχειρήσεων». Έχω μια κόρη, τη Στέλλα - Μαρκέλλα, 17 ετών.