Γράφει και σχολιάζει ο Μελάς Γιαννιώτης

Σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Η Μηχανή που βγάζει χρήματα» (INTERFAX αρ. 357/3-8-2023) αποκάλυψα και περιέγραψα την αρχαία Ελληνο-Μακεδονική Ιδέα και Πράξη της «Μηχανής», που ήταν η πρώτη στον κόσμο άτυπη «Ασφαλιστική Επιχείρηση» των Μακεδόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Βαβυλώνα της Ασίας το έτος 324 π.Χ. στα πρότυπα της «Μεθόδου» του Δασκάλου τους, Αριστοτέλη, και συγκεκριμένα ως προς την λήψη και την δόση των Ιδιωτικών Συναλλαγών δια των εννοιών της θεϊκής αρχαιοελληνικής λέξεως «πρέπει» («δεῖ»).

Και οι «καθώς πρέπει» εννόησαν πολλά χρήσιμα και μου ζήτησαν «πρακτικότερες πληροφορίες».

Ικανοποιώ το αίτημα με αποκάλυψη άλλων και διαχρονικά χρήσιμων και πρακτικών αρχαιο-Μακεδονικών Ιδεών-Μηχανών που «βγάζουν χρήματα σήμερα» και με πολλούς τρόπους.

Πρώτη Ιδέα και Πράξη των αρχαιο-Μακεδόνων ήταν η «Οικονομία».

Όμως: Ποια «Οικονομία» και διεθνώς, εκ της ελληνικής Γλώσσας αντιγραμμένη ως «Economy», γνώριζαν και εννοούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες, όταν όλοι οι αρχαίοι λαοί είχαν πλήρη άγνοιά της;

Θα εκπλαγείτε πραγματικά από την απλότητα και χρησιμότητα της έννοιας που απέδιδαν οι Μακεδόνες στην λέξη «Οικονομία», ως «Νόμος του Οίκου», όποιου και κάθε Οίκου, μέχρι και Κράτους ή Επικράτειας, όχι όμως πέραν αυτού, όπως θα δούμε διδακτικά με τις πολύτιμες και στρατηγικές «Γαίες».

«Κατατάσσομεν την δαπάνην εις την δόσιν» και η οποία είναι υπερβολή (ανήθικη δηλαδή) αν αυτός που δίδει δεν λαμβάνει και αντίθετα έχουμε έλλειψη ηθικής «αν λαμβάνομεν και δεν δίδομεν», έγραψε και δίδαξε στο «Πανεπιστήμιο» της Μίεζας Ημαθίας πριν από 2370 χρόνια ο Μακεδόνας Αριστοτέλης (ίδε έργο του «Ηθικά Νικομάχεια»).

«Δεν είχαν οι Μακεδόνες Πνευματικούς, ούτε Γραφές και Γλώσσα», είπαν και παραπλάνησαν τους πάντες όλοι οι πλάνοι αντιγραφείς και παπαγάλοι, για να μας πείσουν ότι οι Μακεδόνες ούτε πνεύμα και ούτε φωνή και Γλώσσα είχαν όταν μετέδιδαν στα πέρατα του γνωστού τότε κόσμου το Ελληνικό Πνεύμα και τον Ελληνο-Μακεδονικό Πολιτισμό τους, του Ήθους και της Αρετής, των Τεχνών και Επιστημών, αλλά και την Ανίκητη Πολεμική Στρατηγική τους, που διδάσκονται ως «ξένες» και σήμερα, με πλήκτρα, κουμπιά και «ηλεκτρονικά μυαλά» της συμφοράς και της καταστροφής του ανθρώπου.

Αμέτρητες και Άπειρες «Μηχανές που βγάζουν Χρήματα» είναι όλες οι τωρινές παραβιάσεις της «δόσεως και λήψεως στις Ιδιωτικές Συναλλαγές», χωρίς την μέθοδο του πρέπει (Ιδιωτικές είναι και οι Κρατικές ως χωριστός «Οίκος» σε κάθε Κράτος και για λογαριασμό των ιδιωτών πολιτών του), που διαπράττει ανήθικα και ατιμώρητα ο κάθε ευφυής «Μηχανοποιός», διεθνώς και εσωτερικώς. Τα ζούμε και τα βλέπουμε κάθε μέρα αυτά, αλλά ξεχνούμε ότι ο ανίκητος τότε κοσμοκράτορας Μέγας Αλέξανδρος πέθανε χωρίς να έχει ατομική περιουσία, χρυσά παλάτια, σπίτια, χωράφια και οικόπεδα!

Ποιος, λοιπόν, ήταν -και πρέπει να είναι κατά τον Αριστοτέλη- ο «Νόμος του Οίκου», όποιου και κάθε «Οίκου», που μας αφορά άμεσα και πολύ σοβαρά όλους;

Δείτε και πάλι την απλότητα και σοφία των αρχαίων Μακεδόνων, όπως την αποκάλυψε ο διεθνώς βραβευμένος Κερκυραίος Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Ανδρέας Μ.Ανδρεάδης στο δίτομο.

Έργο του με τίτλο «Ιστορία της Ελληνικής Δημόσιας Οικονομίας» και υπότιτλο για τον Α΄ τόμο «Από των Ομηρικών μέχρι των Ελληνομακεδονικών χρόνων» και για τον Β΄ τόμο (όπου θα βρείτε τα χρήσιμα αλλά εκ του πονηρού άγνωστα και αδίδακτα) «Από των Ελληνομακεδονικών μέχρι και των Βυζαντινών χρόνων». Όχι όμως και των Νεοελληνικών χρόνων! Ιδού το ουσιώδες «μυστικό»:

«Ουδεμία δαπάνη είναι επιτρεπτή αν προηγουμένως δεν διασφαλισθεί των εσόδων της η πηγή»!!

Αυτός είναι και επιβάλλεται να είναι, από τον καθένα μας χωριστά και όλους τους Έλληνες μαζί, ο ένας και υπέρτατος Νόμος των Ιδιωτικών και Δημοσίων Οικονομικών!

Και αυτή είναι η πρακτική ουσία της Επιστήμης της Οικο-Νομίας!

Αυτήν οφείλει και υποχρεούται ο κάθε έντιμος και ηθικός οικοδεσπότης να τηρεί και να εφαρμόζει συνεχώς, τόσο στα του Οίκου του ιδιωτικώς, όσο και στα του Δήμου κοινά και αδιαίρετα οικο-νομικά και, συνεπώς, στα ενιαία Κρατικά, χωρίς εξαρτήσεις και εισβολές άλλων και από αλλού «Οίκων» στα του Οίκου μας.

Στις «πηγές εσόδων», συνεπώς, στηρίζεται η όποια και κάθε Οικονομία και η οποία -προσοχή εδώ- κατά τον Αριστοτέλη είναι Επιστήμη αρχαιόθεν και έχει σκοπό τον πλούτο!

Των χρησίμων όμως στην Κοινωνία και όχι των άχρηστων και αχόρταγων πλουτοκρατών!

Προς επιβεβαίωση αυτών δείτε και την σχετική διδαχή του: «Πολλῶν δὲ πράξεων οὐσῶν καὶ τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν πολλὰ γίγνεται καὶ τὰ τέλη· ἰατρικῆς μὲν γὰρ ὑγίεια,….οἰκονομικῆς δὲ πλοῦτος», για να καταλήξει στο όλως «πνιγμένο» και αδίδακτο ηθικό, ότι: «ὁ πλοῦτος δ’ ἐστί τῶν χρησίμων»!

Έτσι επιβεβαίωσε τον προ αυτού Αισχύλο, που από τον 5ο π.Χ. αιώνα, είπε και δίδαξε το επίσης αδίδακτο και αποκρυβόμενο από τους μετέπειτα και μέχρι σήμερα «παντογνώστες», ότι: «Ὁ χρήσιμ' εἰδώς, οὐχ ὁ πόλλ' εἰδὼς σοφός» και δηλαδή «Δεν είναι σοφός αυτός που γνωρίζει τα πολλά, αλλά αυτός που γνωρίζει τα χρήσιμα»!

Για να γνωρίζεις τα διαχρονικώς χρήσιμα στους πολλούς και όχι μόνον στον εαυτό σου και στο περιβάλλον σου πρέπει να έχεις και να κατέχεις την Γνώση, όχι μόνον της Αρετής και της Ηθικής, όπως την συνέλαβε και την δίδαξε το αρχαιοελληνικό πνεύμα και η αρχαιοελληνική Γλώσσα, αλλά επιπλέον να έχεις Γνώση της Άγνοιάς σου, στοιχεία που απαιτούν συνεχή κόπο και στις σημερινές εποχές -δυστυχώς- πολύ χρήμα, άχρηστο όμως σε εκείνα τα όντα που διασφαλίζουν την τροφή τους από φυσικές πηγές, όπως αμέσως θα δούμε.

Τι είναι το χρήμα και ποιες είναι οι πηγές του

Από την βαθύτατη αρχαιότητα της Κοινωνίας οι άνθρωποι έκαναν τις συναλλαγές τους με δόση και λήψη μεταξύ τους σε είδος αγαθών.

Έδιδαν π.χ. μία αγελάδα και έπαιρναν ένα άλογο.

Άλλοι όμως απολίτιστοι, ανήθικοι και άρπαγες, δεν έδιδαν τίποτε και άρπαζαν τα πάντα!

Στα «Ορφικά Αποσπάσματα» αναφέρεται ότι οι «φῶτες» (άνθρωποι) «σαρκοδακούσαν καί ἐδάιζον ἀλλήλοις, οὐ γάρ ἦν νόμος».

Δηλαδή δάγκωνε και κομμάτιαζε ο ένας τον άλλον «επειδή δεν υπήρχε νόμος»!!

Και από τότε (άγνωστο πότε) που «υπήρξε νόμος και τάξη» είδαμε και βλέπουμε συνεχώς ποιος, πώς και γιατί «δαγκώνει και κομματιάζει» τον άλλον, «εντός, εκτός και παντού».

Αιτία και αφορμή δεν είναι μόνον «η κατσίκα του γείτονα» και τα άλλα υπάρχοντα, αδιαφόρως του άρχοντα, αλλά είναι η γη τους και οι πηγές πλούτου γενικά, που εκφράζονται, αριθμούνται και αποτιμώνται σε χρήμα, άλλως σε νόμισμα.

«Δεῖ ἄρα ἑνί τινι πάντα μετρείσθαι», γράφει στα «Ηθικά Νικομάχειά» του ο Αριστοτέλης με καθιέρωση ως τρόπο μετρήσεως της αξίας των αγαθών δια του -όποιου και κάθε- νομίσματος και το οποίο όμως έχει από τον νόμο αξία και «διὰ τοῦτο τοὔνομα ἔχει νόμισμα, ὅτι οὐ φύσει ἀλλὰ νόμῳ ἐστί».

Μας είπε δηλαδή όσα μας αποκρύβουν σήμερα όλοι οι καλά αμοιβόμενοι «ειδικοί και γνώστες», ως χρήσιμα στους λίγους και όχι στους πολλούς.

Κάθε «νόμισμα» (χρήμα), λοιπόν, δεν έχει αξία από την φύση του, αλλά από τον εκάστοτε

νόμο, που είναι ανθρώπινος και κατά τον Σκύθη φιλόσοφο Ανάχαρση «είναι ιστός αράχνης που πιάνει μύγες και κουνούπια αλλά καταξεσχίζεται από τα άγρια θηρία» (με πρώτο άγριο θηρίο τον άνθρωπο).

Από την λέξη «νόμος», μας λέγει ο Αριστοτέλης, προέκυψαν και η σύνθετη λέξη «Οικο-νομία» και το «νόμισμα» αυτής.

Νομίζουμε, δηλαδή, αιωνίως και μέχρι σήμερα, ότι το νόμισμα (χρήμα) έχει από μόνο του αξία, χωρίς να γνωρίζουμε την ουσία και δηλαδή ότι απλά…νομίζουμε!

Θα εκπλαγείτε αν δείτε σε ένα λεξικό το πλάτος και το βάθος των εννοιών του ρήματος «νομίζω» και θα συνεχίσετε να νομίζετε ότι τις καταλάβατε όλες, όπως «νομίζουν» και αυτοί που έγραψαν τις «ερμηνείες» του. Το Νόμισμα χάνει και κερδίζει αξία και όχι το κάθε αγαθό και υπηρεσία, αφού ένα λίτρο νερό ή καύσιμο παραμένει πάντα ένα λίτρο, χωρίς να αυξομειώνεται συνεχώς.

Επ’ αυτών, οι Μακεδόνες Πτολεμαίοι στην Αίγυπτο, αλληλοδιδάσκονταν το Νόμισμα σε Γνώση, με ένα στρογγυλό από όνυχα «μενταγιόν» (κάτι όπως τα σημερινά «φυλαχτά») που έφεραν κρεμασμένο με αλυσίδα στο στήθος τους και την επιγραφή-μήνυμα «Χρῆ Χρῆμα Ἴβυξ».

Ἴβυξ ήταν «κρωκτικό», κατά το λεξικό του Ησύχιου, πτηνό, που έτρωγε τα αυγά των κροκόδειλων στις όχθες του Νείλου και επομένως δεν χρειάζονταν χρήματα, αφού ζούσε από την φύση, όπως όλα τα ζωντανά όντα.

Τι εννοούσε και τι μετέδιδε όμως αυτό το Μήνυμα των Μακεδόνων, που το μετέφεραν εκεί από την σημερινή Εορδαία Δυτικής Μακεδονίας (περιοχή Πτολεμαΐδας των εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας);

Κατάγομαι από την ίδια περιοχή και για να το κατανοήσω έφτασα ερευνητικά στην («Πέτρου Πόλη») Πετρούπολη της μακρινής Ρωσίας και στο εκεί μεγάλο Μουσείο «HERMITAGE» (προφανώς του «ΕΡΜΗ»), όπου φυλάσσεται κλειδαμπαρωμένο ένα σπάνιο μακεδονικό μενταγιόν (έργο τέχνης «καμέο») με το ελληνόγλωσσο Μήνυμα «Χρῆ Χρῆμα Ἴβυξ».

Φωτογραφία αυτού παραθέτω στην σελίδα 456 (2ο από δώδεκα άλλα ελληνογραμμένα και αζήτητης μέχρι τώρα Κληρονομιάς και Ανεκτίμητης Περιουσίας των Ελληνομακεδόνων) στο δίτομο και μεγάλων διαστάσεων βιβλίο μου με τίτλο «Αλειφούσης της Πόλεως», Θεσσαλονίκη 2007, με συγκλονιστικές αποκαλύψεις και επεξηγήσεις επί όλων των Ελληνικής Γλώσσας έργων Τέχνης και Μηνυμάτων, που κανέναν «Μηχανοποιό» και για την τσέπη του, ούτε ενδιαφέρουν και ούτε διδάσκουν.

Ἴβυξ ή Ίβυκας, εκ του Ορφικού ρήματος «ἰβύω», σημαίνει βοώ και πλήττω. Ιβύκινο ήταν αρχαίο μουσικό όργανο, ενώ Ιβών και Ιβύκη λέγεται ο ευφημών και η ευφημούσα, κοινώς οι κράζοντες και κραυγάζοντες, που από αντιγραφή εκ των αντιγραφέων μας Λατίνων, σήμερα γνωρίζουμε την προσβλητικής έννοιας λέξη «βούκινο»!

Δείτε τώρα όσα μπόρεσα να κατανοήσω κατά την ειδική εκπαιδευτική εκδρομή Συνεργατών, που σκόπιμα τους οδήγησα στο Μουσείο της Πετρούπολης:

Τον αρχαίο ελληνικό θεό του πνεύματος και του εμπορίου, Ερμή, οι Αιγύπτιοι τον έλεγαν Θώτ ή Τάτ ή Τώτ ή Θεύθ και τον απεικόνιζαν με ανθρώπινο σώμα και κεφαλή του πουλιού Ἴβυξ. Ήταν ο ιερός Ερμής ο Τρισμέγιστος των αρχαιοελλήνων, υποκατάστατο του οποίου είναι η αθηναϊκή Γλαύξ (κουκουβάγια).

Η συνεχής διαμάχη του πουλιού αυτού με τους φοβερούς κροκόδειλους, που έτρωγε τα αυγά και απειλούσε την ύπαρξή τους, οδήγησε τους φιλόσοφους στην διαπίστωση και στον προσδιορισμό της αιώνιας διαμάχης της σοφίας και της άγνοιας, όπως και του καλού και του κακού.

Και όλα αυτά, επειδή από την φύση οι άνθρωποι γεννιούνται άνισοι και άπλαστοι γνωσιακά, ενώ η πολυπροβαλλόμενη ισότητα μεταξύ ανθρώπων μπορεί να νοηθεί και να ερμηνευθεί μόνο επί ίσων ανθρώπων, που είναι αδύνατο να «νομισθεί» (εκτιμηθεί) ιδίως σε χρόνο και τόπο.

Πρακτικά και από όσα κατάλαβα οι αρχαίοι Μακεδόνες με το Μήνυμά τους «Χρῆ Χρῆμα Ἴβυξ», έλεγαν:

Με φωνές και κραυγές κανένα «πουλί» δεν μπορεί να τρομάξει και ούτε να «φάει» -τον όποιο και κάθε- ανίκητο και κακό «κροκόδειλο».

Με σοφία και γνώση όμως μπορεί, τρώγοντας «τα αυγά» του!