Eργατικό ατύχημα, δηλαδή ατύχημα από βίαιο συμβάν που επέρχεται σε εργάτη ή υπάλληλο  θεωρείται και ο θάνατος ή ο τραυματισμός του μισθωτού εξαιτίας έκτακτης και αιφνίδιας επενέργειας εξωτερικού αιτίου, άσχετου προς την σύσταση του οργανισμού του παθόντος, αλλά συνδεομένου με την εργασία του, λόγω της εμφανίσεώς του κατά την εκτέλεση ή με αφορμή την εκτέλεση αυτής, σύμφωνα με  την απόφαση  723/2012 του Αρείου Πάγου. Διαβάστε αναλυτικά την απόφαση:

Άρειος Πάγος 723/2012

Από τις διατάξεις του άρθρου 1 του Ν. 551/1914, που κωδικοποιήθηκε με το Β.Δ. της 24-7/25-8-1920 και διατηρήθηκε σε ισχύ και μετά την εισαγωγή του ΑΚ (άρθρο 38 Εισ.Ν.ΑΚ), προκύπτει ότι εργατικό ατύχημα, δηλαδή ατύχημα από βίαιο συμβάν που επέρχεται σε εργάτη ή υπάλληλο των αναφερομένων στο άρθρο 2 του άνω νόμου επιχειρήσεων, θεωρείται και ο θάνατος ή ο τραυματισμός του μισθωτού εξαιτίας έκτακτης και αιφνίδιας επενέργειας εξωτερικού αιτίου, άσχετου προς την σύσταση του οργανισμού του παθόντος, αλλά συνδεομένου με την εργασία του, λόγω της εμφανίσεώς του κατά την εκτέλεση ή με αφορμή την εκτέλεση αυτής. Περαιτέρω, από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 914, 932 του ΑΚ και 1, 16 του ως άνω Ν. 551/1914, προκύπτει ότι χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη ή ψυχική οδύνη οφείλεται και επί εργατικού ατυχήματος όταν συντρέχουν οι όροι της αδικοπραξίας
Οι διατάξεις του άρθρου 16 του Ν. 551/1914 αναφέρονται στην επιδίκαση αποζημιώσεως για περιουσιακή ζημία και όχι στην χρηματική ικανοποίηση για την οποία δεν υπάρχει πρόβλεψη στον ανωτέρω νόμο και εφαρμόζονται γι' αυτή μόνο οι γενικές διατάξεις.
Επομένως, για να δικαιούται ο παθών σε εργατικό ατύχημα και, σε περίπτωση θανάτου αυτού, οι επιζώντες σύζυγος και συγγενικά πρόσωπα τούτου, χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη ή ψυχική οδύνη, αντίστοιχα, αρκεί να συνετέλεσε στην επέλευση του ατυχήματος πταίσμα του εργοδότη του θανατωθέντος ή του κυρίου του έργου ή των προστηθέντων από αυτούς (άρθρο 922 ΑΚ), με την έννοια της διατάξεως του άρθρου 914 ΑΚ, δηλαδή αρκεί να συντρέχει οποιαδήποτε αμέλεια αυτών και όχι μόνο η ειδική αμέλεια ως προς την τήρηση των όρων ασφαλείας του άρθρου 16 παρ. 1 του Ν. 551/1915. Τέτοιο πταίσμα θεμελιώνεται και από την μη τήρηση των διατάξεων του Π.Δ. 22 Δεκ. 1933 "Περί ασφαλείας εργατών και υπαλλήλων εργαζομένων επί φορητών κλιμάκων" (ΦΕΚ 406 τ. Α' της 29-12-1933)

ΑΠ  723/2012

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

B1' Πολιτικό Τμήμα

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ηλία Γιαννακάκη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Βασίλειο Λυκούδη, Βαρβάρα Κριτσωτάκη, Ανδρέα Δουλγεράκη και Δημήτριο Κόμη, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του την 10η Ιανουαρίου 2012, με την παρουσία και του γραμματέα Αθανασίου Λιάπη, για να δικάσει μεταξύ:

Των αναιρεσειόντων: 1) Ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία "..........................", που εδρεύει στη Σκόπελο Ν. Μαγνησίας και εκπροσωπείται νόμιμα και 2) Β. Σ. του Ρ., κατοίκου ..., οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Σ. Σ.

Του αναιρεσιβλήτου: M. (Μ.) N. (Ν.) του T. (Τ.), κατοίκου ..., ο οποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Κ.Σ  με δήλωση του άρθρου 242 παρ. 2 ΚΠολΔ.

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 20-4-2008 αγωγή του ήδη αναιρεσιβλήτου, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Βόλου. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 16/2009 οριστική του ίδιου Δικαστηρίου και 135/2011 του Εφετείου Λάρισας. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητούν οι αναιρεσείοντες με την από 26-5-2011 αίτησή τους.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Δημήτριος Κόμης διάβασε την από 28-12-2011 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της κρινόμενης αιτήσεως αναιρέσεως.
Ο πληρεξούσιος των αναιρεσειόντων ζήτησε την παραδοχή της αιτήσεως και την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Από τις διατάξεις του άρθρου 1 του Ν. 551/1915, που κωδικοποιήθηκε με το Β.Δ. της 24-7/25-8-1920 και διατηρήθηκε σε ισχύ και μετά την εισαγωγή του ΑΚ (άρθρο 38 Εισ.Ν.ΑΚ), προκύπτει ότι εργατικό ατύχημα, δηλαδή ατύχημα από βίαιο συμβάν που επέρχεται σε εργάτη ή υπάλληλο των αναφερομένων στο άρθρο 2 του άνω νόμου επιχειρήσεων, θεωρείται και ο θάνατος ή ο τραυματισμός του μισθωτού εξαιτίας έκτακτης και αιφνίδιας επενέργειας εξωτερικού αιτίου, άσχετου προς την σύσταση του οργανισμού του παθόντος, αλλά συνδεομένου με την εργασία του, λόγω της εμφανίσεώς του κατά την εκτέλεση ή με αφορμή την εκτέλεση αυτής.
Περαιτέρω, από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 914, 932 του ΑΚ και 1, 16 του ως άνω Ν. 551/1915, προκύπτει ότι χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη ή ψυχική οδύνη οφείλεται και επί εργατικού ατυχήματος όταν συντρέχουν οι όροι της αδικοπραξίας.
Οι διατάξεις του άρθρου 16 του Ν. 551/1915 αναφέρονται στην επιδίκαση αποζημιώσεως για περιουσιακή ζημία και όχι στην χρηματική ικανοποίηση για την οποία δεν υπάρχει πρόβλεψη στον ανωτέρω νόμο και εφαρμόζονται γι' αυτή μόνο οι γενικές διατάξεις.
Επομένως, για να δικαιούται ο παθών σε εργατικό ατύχημα και, σε περίπτωση θανάτου αυτού, οι επιζώντες σύζυγος και συγγενικά πρόσωπα τούτου, χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη ή ψυχική οδύνη, αντίστοιχα, αρκεί να συνετέλεσε στην επέλευση του ατυχήματος πταίσμα του εργοδότη του θανατωθέντος ή του κυρίου του έργου ή των προστηθέντων από αυτούς (άρθρο 922 ΑΚ), με την έννοια της διατάξεως του άρθρου 914 ΑΚ, δηλαδή αρκεί να συντρέχει οποιαδήποτε αμέλεια αυτών και όχι μόνο η ειδική αμέλεια ως προς την τήρηση των όρων ασφαλείας του άρθρου 16 παρ. 1 του Ν. 551/1915. Τέτοιο πταίσμα θεμελιώνεται και από την μη τήρηση των διατάξεων του Π.Δ. 22 Δεκ. 1933 "Περί ασφαλείας εργατών και υπαλλήλων εργαζομένων επί φορητών κλιμάκων" (ΦΕΚ 406 τ. Α' της 29-12-1933) και δη του άρθρου 1, σύμφωνα με την διάταξη του οποίου "Οι βιομήχανοι, βιοτέχναι, έμποροι και παντός είδους επιχειρηματίαι και εργοδόται ή διευθυνταί ή διαχειρισταί εταιρικών επιχειρήσεων, ναυπηγείων, χημικών εργαστηρίων, αποθηκών, εργασιών φορτώσεως και εκφορτώσεως, υπαιθρίων εργασιών κατασκευής και επισκευής οιωνδήποτε έργων, θεάτρων και εγκαταστάσεων, παντός είδους δημοσίων θεαμάτων, ιδιωτικών γραφείων, υποχρεούνται όπως έχωσιν εις την διάθεσιν του προσωπικού αυτών κλίμακας κινητάς, εφ' όσον δεν υπάρχουν σταθεραί τοιαύται, δι' ύψη ανώτερα των δύο μέτρων", καθώς και του άρθρου 5 παρ. 3 και 4 (του ίδιου Π.Δ.), σύμφωνα με τις οποίες διατάξεις "Αι χρησιμοποιούμεναι κλίμακες δι' εργασίαν οροφής δέον να αποτελούνται εκ δύο σκελών, συνδεδεμένων εις το άνω μέρος δι' αρθρώσεως επιτρεπούσης την περί οριζόντιον άξονα στροφήν αυτών.
Τα δύο κινητά σκέλη στερεούνται μεταξύ των διά μεσοζευγμάτων (τιραντών). Απαγορεύεται η εναπόθεσις εργαλείων ή υλικών επί γείσων στεγών ή βαθμίδων φορητών κλιμάκων. Οι επί των κλιμάκων εργαζόμενοι εφοδιάζονται διά σακκιδίων εντός των οποίων τοποθετούνται τα απαραίτητα υλικά και εργαλεία". Εξάλλου δε, κατά το άρθρο 3 παρ. 1, 2 και 3 του Π.Δ. 395/1994 "Ελάχιστες προδιαγραφές ασφάλειας και υγείας για την χρησιμοποίηση εξοπλισμού εργασίας από τους εργαζόμενους κατά την εργασία τους σε συμμόρφωση με την Οδηγία 89/655/ΕΟΚ", ο εργοδότης λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα ώστε ο εξοπλισμός εργασίας που τίθεται στη διάθεση των εργαζομένων μέσα στην επιχείρηση ή και την εγκατάσταση να είναι κατάλληλος για την προς εκτέλεση εργασία ή κατάλληλα προσαρμοσμένος προς τον σκοπό αυτό, ούτως ώστε να διασφαλίζεται η ασφάλεια και η υγεία των εργαζομένων κατά την χρησιμοποίησή του (παρ. 1).
Κατά την επιλογή του εξοπλισμού εργασίας που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί, ο εργοδότης λαμβάνει υπόψη τις ειδικές συνθήκες και τα χαρακτηριστικά της εργασίας, τους κινδύνους που υπάρχουν στην επιχείρηση ή και την εγκατάσταση, ιδίως στις θέσεις εργασίας, για την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων, τους κινδύνους που ενδέχεται να προστεθούν λόγω της χρησιμοποίησης του εν λόγω εξοπλισμού εργασίας, καθώς και την έγγραφη γνώμη του τεχνικού ασφάλειας (παρ. 2).
Όταν δεν είναι δυνατόν να εξασφαλισθεί πλήρως, κατά τον τρόπο αυτό, η ασφάλεια και η υγεία των εργαζομένων κατά την χρησιμοποίηση του εξοπλισμού εργασίας, ο εργοδότης λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να περιορίσει τους κινδύνους στο ελάχιστο (παρ. 3).
Περαιτέρω, κατά το άρθρο 71 του ΑΚ "Το νομικό πρόσωπο ευθύνεται για τις πράξεις ή τις παραλείψεις των οργάνων που το αντιπροσωπεύουν, εφόσον η πράξη ή η παράλειψη έγινε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων που τους έχουν ανατεθεί και δημιουργεί υποχρέωση αποζημίωσης. Το υπαίτιο πρόσωπο ευθύνεται επιπλέον εις ολόκληρον". Κατά το άρθρο 65 παρ. 1 ΑΚ "Το νομικό πρόσωπο διοικείται από ένα η περισσότερα πρόσωπα" και κατά το άρθρο 67 ΑΚ "Όποιος έχει τη διοίκηση νομικού προσώπου φροντίζει τις υποθέσεις του και το αντιπροσωπεύει δικαστικά και εξώδικα. Υποκατάσταση απαγορεύεται εφόσον η συστατική πράξη ή το καταστατικό δεν ορίζει διαφορετικά".
Από τον συνδυασμό των διατάξεων αυτών συνάγεται ότι:
α) Οι νόμιμες υποχρεώσεις γενικώς των νομικών προσώπων για πράξη ή παράλειψη ουσιαστικώς αφορούν τα διοικούντα και εκπροσωπούντα αυτά όργανα, ήτοι τα φυσικά πρόσωπα διά των οποίων διεξάγονται οι υποθέσεις τους και ενσαρκώνεται η βούλησή τους,
β) σε περίπτωση αδικοπρακτικής ευθύνης του νομικού προσώπου δεν απαιτείται εξειδίκευση των επιμέρους αρμοδιοτήτων και της προσωπικής στάσης εκάστου μέλους της διοικήσεως για την κατ' αρχήν θεμελίωση της δικής του υποχρέωσης προς αποζημίωση του βλαβέντος εκ του αδικήματος και
γ) δύναται το μέλος της διοικήσεως να επικαλεσθεί με ένσταση (την οποία και βαρύνεται να αποδείξει) ότι για ειδικούς λόγους δεν είναι προσωπικώς υπαίτιο για την διάπραξη του αδικήματος και την εντεύθεν ζημία του παθόντος, για την οποία ευθύνεται το νομικό πρόσωπο. Τέλος, κανόνας του ουσιαστικού δικαίου, στον οποίο περιλαμβάνονται και οι ερμηνευτικοί κανόνες των δικαιοπραξιών, παραβιάζεται, κατ' άρθρο 559 αριθμ. 1 ΚΠολΔ, αν δεν εφαρμοσθεί, ενώ συνέτρεχαν οι πραγματικές προϋποθέσεις εφαρμογής του, ή αν εφαρμοσθεί, ενώ δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις αυτές, καθώς και αν εφαρμοσθεί εσφαλμένα. Η παραβίαση εκδηλώνεται είτε με ψευδή ερμηνεία, είτε με κακή εφαρμογή, δηλαδή με εσφαλμένη υπαγωγή. Κατά δε τον αναιρετικό λόγο του άρθρου 559 αριθμ. 19 ΚΠολΔ, έλλειψη αιτιολογίας, συνεπαγομένη την αναίρεση της προσβαλλόμενης αποφάσεως για έλλειψη νόμιμης βάσεως, υπάρχει, όταν δεν προκύπτουν σαφώς και επαρκώς από το αιτιολογικό της τα πραγματικά περιστατικά, που είναι κατά νόμο αναγκαία για την, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ορθή στοιχειοθέτηση της ουσιαστικής διατάξεως που εφαρμόσθηκε, όχι δε και όταν υπάρχουν ελλείψεις αναγόμενες στην εκτίμηση των αποδείξεων ή την αιτιολόγηση του αποδεικτικού πορίσματος, το οποίο, όμως, διατυπώνεται σαφώς.
Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφασή του, το Εφετείο δέχθηκε, κατ' ανέλεγκτη κρίση, τα εξής: Με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, που καταρτίσθηκε μεταξύ του ενάγοντος, ήδη αναιρεσίβλητου, και της πρώτης εναγομένης, ήδη πρώτης αναιρεσείουσας, ανώνυμης εταιρείας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της οποίας είναι ο δεύτερος εναγόμενος, ήδη δεύτερος αναιρεσείων, προσλήφθηκε ο ενάγων από την πρώτη εναγομένη για να απασχοληθεί ως εργάτης οικοδομικών εργασιών, κυρίως δε εργασιών καθαρισμού και εξωραϊσμού των κοινοχρήστων χώρων (αποκατάσταση φθορών τοιχοποιίας, στοκαρίσματα, βαφές κ.λπ.), στο ξενοδοχείο "RIGAS HOTEL", που διατηρεί αυτή στη νήσο Σκόπελο, αντί μηνιαίου μισθού 938,29 ευρώ. Στις 26-3-2007 και περί ώρα 08.30' ο ενάγων, κατόπιν εντολής του Κ. Παπαβασιλείου, υπεύθυνου των εργασιών συντήρησης του άνω ξενοδοχείου, εργαζόταν για την αποκατάσταση φθορών της τοιχοποιίας στην κάτω πλευρά του εξώστη (μπαλκονιού) που βρίσκεται πάνω από την είσοδο του χώρου υποδοχής (reception) του ξενοδοχείου. Για την εκτέλεση της εργασίας αυτής - δέχθηκε στη συνέχεια το Εφετείο - ο ενάγων χρησιμοποίησε φορητή μεταλλική σκάλα, μήκους 3,85 μέτρων, κάτω από την βάση της οποίας, στο δάπεδο, είχε στρώσει νάυλον κάλυμμα, ενώ η κορυφή της σκάλας ακουμπούσε στον εξωτερικό τοίχο του ξενοδοχείου, σύμφωνα και με την φωτογραφία που συνοδεύει την από 2-4-2007 Έκθεση Αυτοψίας της Επιθεωρήτριας Εργασίας Μ. Η.. Και ενώ ο ενάγων εκτελούσε την παραπάνω εργασία, η σκάλα, στην οποία ήταν ανεβασμένος, γλίστρησε αιφνίδια, με αποτέλεσμα να πέσει ο ενάγων στο έδαφος από ύψος 2,50 μέτρων περίπου και να τραυματισθεί. Το εργατικό αυτό ατύχημα - αποφάνθηκε το Εφετείο - οφείλεται αποκλειστικά σε υπαιτιότητα (αμέλεια) του ως άνω προστηθέντος από τον δεύτερο εναγόμενο, υπεύθυνου του ξενοδοχείου Κ. Π.. Ειδικότερα, όπως γίνεται δεκτό από το Εφετείο, ο ενάγων, αν και εργαζόταν για την αποκατάσταση των φθορών του κάτω μέρους του εξώστη (μπαλκονιού) του πρώτου ορόφου του ξενοδοχείου, δηλαδή σε εργασία ουσιαστικά οροφής ως προς την θέση που στεκόταν πάνω στη σκάλα, χρησιμοποιούσε ακατάλληλη προς τούτο σκάλα, αφού, σύμφωνα με το άρθρο 5 του Π.Δ. 22 Δεκ. 1933, "αι χρησιμοποιούμεναι κλίμακες δι' εργασίαν οροφής δέον να αποτελούνται εκ δύο σκελών συνδεδεμένων εις το άνω μέρος δι' αρθρώσεως επιτρεπούσης την περί οριζόντιον άξονα στροφήν αυτών". Τούτο δε προκύπτει και από την ως άνω Έκθεση Αυτοψίας, στην οποία αναφέρεται ότι: "Η φορητή σκάλα που χρησιμοποίησε ο παθών ήταν ακατάλληλη για την εργασία που επρόκειτο να εκτελέσει. Το μήκος της σκάλας (3,85 μ.) ήταν πολύ μεγαλύτερο από την απόσταση της κάτω πλευράς του εξώστη εκ του δαπέδου (2,95 μ). Σύμφωνα με την εργασιακή πρακτική, για κάθε εργασία χρησιμοποιούμε το σωστό μήκος σκάλας, οι δε απλές σκάλες τοποθετούνται στον τοίχο στήριξης με κλίση 1 : 4 ώστε να αποφεύγεται η ολίσθηση ή η ανατροπή αυτών. Η συγκεκριμένη σκάλα που χρησιμοποιήθηκε, λόγω του μεγάλου μήκους της, ήταν αδύνατον να τοποθετηθεί υπ' αυτή την κλίση". Και καταλήγει η ως άνω Επιθεωρήτρια Εργασίας στην εν λόγω έκθεσή της: "Κατά τη άποψή μου το ατύχημα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, εάν: 1) Ο εργοδότης διέθετε στον εργαζόμενο κατάλληλη φορητή σκάλα (δύο σκελών ή μικρότερου μήκους) σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 1 του Π.Δ. 395/1994, όπου αναφέρεται ότι ο εργοδότης λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα ώστε ο εξοπλισμός εργασίας που τίθεται στη διάθεση των εργαζομένων μέσα στην επιχείρηση ή και την εγκατάσταση να είναι κατάλληλος για την προς εκτέλεση εργασία ή κατάλληλα προσαρμοσμένος προς τον σκοπό αυτό, ούτως ώστε να διασφαλίζεται η ασφάλεια και η υγεία των εργαζομένων κατά την χρησιμοποίησή του". 2) Ο ίδιος ο παθών, (αν) ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στην επιλογή του τρόπου υλοποίησης της εργασίας του και δεν υποτιμούσε τον κίνδυνο που προκαλούσε η χρήση λανθασμένου εξοπλισμού". Εξάλλου - γίνεται επίσης δεκτό από το Εφετείο - η ακαταλληλότητα της χρησιμοποιηθείσας από τον ενάγοντα σκάλας συνομολογείται και από τους εναγομένους στο δικόγραφο της έφεσής τους, όπου αναφέρεται ότι: "Η κλίμακα που τελικώς χρησιμοποιήθηκε από τον εργαζόμενο, με δική του αυθαίρετη επιλογή, ήταν προδήλως και εμφανέστατα ακατάλληλη για την εργασία, η οποία του ανατέθηκε". Και συνεχίζει το Εφετείο, ότι οι εναγόμενοι ισχυρίζονται, και με σχετικό λόγο έφεσης, πως στην αποθήκη του ξενοδοχείου υπήρχε σειρά από έξι κλίμακες διαφόρων ειδών (διπλές, δίχαλες, απλές, σταθερές ή μη διαφόρων υψών) και υποδείχθηκε στον ενάγοντα από τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου η κατάλληλη κλίμακα, πλην όμως ο ενάγων επέλεξε αυθαίρετα την ακατάλληλη σκάλα. Ο ισχυρισμός αυτός - είπε το Εφετείο - είναι ουσιαστικά αβάσιμος και πρέπει να απορριφθεί, διότι και στην Έκθεση Αυτοψίας της Επιθεωρήτριας Εργασίας αναφέρεται, ότι δεν βρέθηκε στην επιχείρηση, κατά τη αυτοψία, σκάλα καταλληλότερου μεγέθους, ενώ και ο μάρτυρας αποδείξεως κατέθεσε σχετικά ότι: "Τον ρώτησα (τον ενάγοντα) γιατί ανέβηκε σ' αυτή τη σκάλα και μου είπε ότι τον υποχρέωσαν. Του είπαν, δεν υπάρχει άλλη σκάλα, θα δουλέψεις μ' αυτή". Άλλωστε, αν υπήρχε στο χώρο του ξενοδοχείου κατάλληλη σκάλα, ο ενάγων, που είχε εμπειρία δέκα τουλάχιστον ετών στις οικοδομικές εργασίες, δεν είχε λόγο να μη την χρησιμοποιήσει, διακινδυνεύοντας την σωματική του ακεραιότητα με την χρήση μιας εμφανέστατα ακατάλληλης σκάλας. Ενόψει δε - συνεχίζει το Εφετείο - της προφανούς, κατά τα άνω, ακαταλληλότητας και επικινδυνότητας της σκάλας για την συγκεκριμένη εργασία που εκτελούσε ο ενάγων (αποκατάσταση φθορών της τοιχοποιίας στο κάτω μέρος μπαλκονιού του πρώτου ορόφου), δεν ήταν αυτή σταθερή και ασφαλής και ως εκ τούτου το γεγονός, ότι ο ενάγων τοποθέτησε κάτω από την βάση της νάυλον κάλυμμα (για τον συναγόμενο προφανή λόγο της μη ρυπάνσεως του δαπέδου από την εργασία που εκτελούσε), δεν συνέτεινε στην πτώση αυτού, αφού η συγκεκριμένη σκάλα, υπό τις εκτεθείσες συνθήκες και υπό το βάρος του ενάγοντος, που εκινείτο πάνω σ' αυτή προς εκτέλεση της παραπάνω εργασίας, θα ανατρεπόταν. Επομένως - κατέληξε το Εφετείο - η προβληθείσα από τους εναγόμενους ένσταση συνυπαιτιότητας του ενάγοντος στην επέλευση του ένδικου ατυχήματος, συνισταμένη στο ότι η σκάλα που χρησιμοποιήθηκε από αυτόν, με δική του αυθαίρετη επιλογή, ήταν προδήλως και εμφανέστατα ακατάλληλη για την εργασία, που του είχε ανατεθεί, η δε τοποθέτηση από τον ίδιο, με αποκλειστικά δική του πρωτοβουλία, κάτω από την σκάλα, δηλαδή στα σημεία στήριξης αυτής, μουσαμά, συνέτεινε αποφασιστικότατα στην υποχώρηση της σκάλας, πρέπει να απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμη. Επικυρώνοντας κατά τούτο το Εφετείο (με απόρριψη του σχετικού λόγου της εφέσεως των εναγομένων) την πρωτόδικη απόφαση, που είχε κρίνει ομοίως. Δέχθηκε ακόμη το Εφετείο, ότι ο ενάγων διακομίσθηκε αρχικά στο Κέντρο Υγείας Σκοπέλου και από εκεί αυθημερόν στο Νοσοκομείο Βόλου, όπου διαπιστώθηκε ότι υπέστη κάταγμα δεύτερου οσφυϊκού σπονδύλου και κάταγμα λαγονοηβικού κλάδου, νοσηλευθείς εκεί έως τις 17-4-2007. Με την υπ' αριθμ. 1093/18-6-2008 απόφαση του Διευθυντή του ΙΚΑ κρίθηκε δικαιούχος συντάξεως μερικής αναπηρίας, λόγω εργατικού ατυχήματος, καθορισθείσας στο ποσό των 235,93 ευρώ μηνιαίως. Τέλος, με την υπ' αριθμ. 1594/27-11-2008 γνωμάτευση της Δευτεροβάθμιας Υγειονομικής Επιτροπής του ΙΚΑ κρίθηκε ανάπηρος σε ποσοστό 67%, κατά ιατρική πρόβλεψη από 1-11-2008 έως 31-10-2010. Με τις εκτεθείσες παραδοχές του, το Εφετείο δεν παραβίασε τις αναφερόμενες ως άνω ουσιαστικού δικαίου διατάξεις, ούτε τα διδάγματα της κοινής πείρας, διέλαβε δε στην απόφασή του σαφείς και επαρκείς αιτιολογίες σχετικώς με όλα τα στοιχεία που απαιτούνται κατά νόμο για την γέννηση αδικοπρακτικής ευθύνης (λόγω παραλείψεως οφειλομένης ενέργειας) τόσο της πρώτης αναιρεσείουσας ανώνυμης εταιρείας, όσο και του δεύτερου αναιρεσείοντος, ως μέλους της διοικήσεως αυτής, ευθυνομένων εις ολόκληρον, σύμφωνα με τα αναπτυχθέντα στη μείζονα σκέψη, για την επέλευση του ένδικου εργατικού ατυχήματος και τον εξ αυτού τραυματισμό του αναιρεσιβλήτου. Επομένως το Εφετείο δεν υπέπεσε στις από τους αριθμούς 1 και 19 του άρθρου 559 ΚΠολΔ πλημμέλειες, οι οποίες αποδίδονται στην προσβαλλόμενη απόφαση με τους πρώτο και δεύτερο (τελευταίο) λόγους της αναιρέσεως, που είναι συνεπώς απορριπτέοι ως αβάσιμοι. Μετά από αυτά, η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της και να καταδικασθούν οι ηττώμενοι αναιρεσείοντες στη δικαστική δαπάνη του αναιρεσιβλήτου (άρθρα 176 και 183 ΚΠολΔ), όπως ορίζεται στο διατακτικό.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 26-5-2011 αίτηση της ανώνυμης εταιρείας, με την επωνυμία "..............", και του Β. Σ. για αναίρεση της υπ' αριθμ. 135/2011 αποφάσεως του Εφετείου Λάρισας. Και
Καταδικάζει τους αναιρεσείοντες στα δικαστικά έξοδα του αναιρεσιβλήτου, τα οποία ορίζει σε χίλια οκτακόσια (1.800) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 20 Μαρτίου 2012. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 26 Απριλίου 2012.