Στην περιοχή της Δωδώνης από όπου κατάγομαι, τη δεκαετία του 50 60 αλλά &70, το όργωμα, το σβάρνισμα (φρεζάρισμα), το αλώνισμα και όλες τις γεωργικές εργασίες, τις κάναμε με τα μουλάρια, τα άλογα και ορισμένοι με τα βόδια, αφού η περιοχή βρισκόταν στην εποχή του αρότρου και της χειρολαβής.

Άνθρωποι και ζώα κάναμε μεγάλο αγώνα για να υπάρξει παραγωγή, αν «θεού θέλοντος» είχαμε καλή χρονιά, φτάναμε στο θέρισμα και στο αλώνισμα, ήταν η δικαίωση της συλλογικής προσπάθειας, γεμίζανε τα αμπάρια και οι αχυρώνες.

Στη μοιρασιά τα ζώα είχαν το δικό τους μερτικό, εμείς παίρναμε το σιτάρι, τη βρίζα (σίκαλη),το αραποσίτι (καλαμπόκι) κ.λ.π και εκείνα το κριθάρι, τη βρόμη (κουάκερ), και βέβαια το άχυρο και την καλαμιά.

Ακόμη και όταν τα πράγματα παραγωγικά δεν ήταν καλά, άνθρωποι και ζωντανά επιμεριζότανε τις δυσκολίες, σε ορισμένες περιπτώσεις τα ζωντανά είχαν και προτεραιότητα, αφού από την ύπαρξή τους εξαρτάτο η οικονομία και η επιβίωση της οικογένειας.

Όταν κάποιο ζώο αρρώσταινε το περιποιούντο σαν άνθρωπο και ποτέ δεν το σκοτώνανε, αν πέθαινε, γινότανε κανονική ταφή, από σεβασμό για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην οικογένεια.

Θεωρείτο ύβρης και αχαριστία να το παραδώσουν στα σαρκοφάγα, τα όρνεα και τους κόρακες.

Θα μου πείτε, ήταν όλοι φιλόζωοι και η συμπεριφορά προς τα ζώα ήταν αυτή που περιγράφω; όχι βέβαια;

Υπήρχαν και εκείνοι που η συμπεριφοράς τους ήταν ανεπίτρεπτη, άλλοι ξεχνάγανε να τα ταΐσουν με αποτέλεσμα να χλιμιντρίζουν με παράπονο και να ισχύει το γνωστό «με τον ήλιο τα βάζω με τον ήλιο τα βγάζω τι έχουν τα έρμα και ψοφούν» και το ακόμη ποιο γνωστό «πάνω που συνήθισε ο γάιδαρος να μην τρώει, ψόφησε».

Ήταν αυτοί που είχαν εγγενή αδυναμία να συνεργασθούν με ζωντανούς έμψυχους οργανισμούς, αλλά ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν, αφού δεν είχαν άλλο τρόπο επιβίωσης και την πληρώνανε τα ζωντανά, στην πράξη ζούσαν οι ίδιοι παρασιτικά επί των ζώων, τους ζούσαν τα ζώα δηλαδή, χωρίς να το αξίζουν.

Και βέβαια εκείνοι που η συμπεριφορά τους ήταν σκληρή και πέραν των ορίων.

Θυμάμαι τον μπάρμπα Νικόλα, δεν φτάνει που βαρυφόρτωνε πάντα τη φοράδα του, «Κίτσα» την έλεγε, ορισμένες φορές έμπαινε και ο ίδιος καβάλα!!! υπερηφανευόμενος για την αντοχή του ζώου!!!

Σε κάποιο αγώγι, δεν πρόσεξε ότι είχε φύγει ένα από τα μπροστινά πέταλα της «Κίτσας», με αποτέλεσμα να γλιστρήσει στον ασφαλτόδρομο, και όπως ήταν βαριά φορτωμένη «παζαρόξυλα» για τους φούρνους των Ιωαννίνων και κάνιστρα, για τους νοικοκυραίους, να σπάσει η σπονδυλική της στήλη και να την μαζέψει το κάρο του Δήμου.

Πλήρωσε με τη ζωή της την απληστία την ανευθυνότητα, αλλά και την βαρβαρότητα, του αφεντικού της.

Ο μπάρμπα Νικόλας γύρισε στο χωριό, με τα πόδια, μέσα από τα βουνά, φορτωμένος σαμάρι, 3 πέταλα και τους τρουβάδες .

Σαν έφθασε το βράδυ στο σπίτι, έδωσε εντολή να τραγουδάει όλη η οικογένεια με το ζόρι, για να κρύψει τη δική του απερισκεψία και για να κρατήσει ψηλά το ηθικό!!!

Εις μάτην βέβαια η προσπάθεια επιβουλής «…Θετικής Σκέψης…», αφού η γυναίκα, ο μικρός γιός και τα τέσσερα ανύπαντρα κορίτσια του, μοιρολογούσανε κρυφά επί εβδομάδες την τσακισμένη φοράδα, αλλά και την δική τους μοίρα.

Ό δε αμετανόητος «..Αγάς..» κουβάλαγε τα κάνιστρα στην πλάτη του, από το χωριό μέχρι τα Γιάννενα, μέσα από άγρια βουνά, περπατώντας φορτωμένος ο ίδιος, για πάνω από 11 ώρες, να πάει και να γυρίσει ,αφού δεν υπήρχαν δωρεάν διαθέσιμες «..φοράδες..», για να «..πάρει και άλλα πέταλα..»!!

Υπήρχαν και εκείνοι, που η αχαριστία τους δεν είχε όρια, το παίζανε «..επαγγελματίες..» τα θέλανε όλα εδώ και τώρα και το καμουτσίκι πήγαινε σύννεφο!!! τα λιανίζανε στην κυριολεξία, σε δύο μέρες οργώνανε τόσα στρέμματα, όσα οι άλλοι σε επτά και καμαρώνανε για την αντοχή και την «..παραγωγικότητα..» των δικών τους ζώων.

Όταν τα είχαν στο ζυγό για το όργωμα, τους έβαζαν ένα σακούλι, «ταϊσάρι», το λέγανε, άδειο συνήθως από φαγητό (ταϊ) ή στην καλύτερη περίπτωση, είχε μέσα κανένα «πλοχέρι» βρώμη, για ξεγέλασμα.

Το σακούλι αυτό στην πραγματικότητα ήταν ένα «φίμωτρο» και είχε σκοπό να μην παρεκκλίνουν από την αυλακιά κατά το όργωμα, να μην κοιτάζουν δεξιά και αριστερά στα «..άλλα χωράφια..», που είχαν βοσκή και αποσπάτε η προσοχή τους, γιατί έπρεπε να βάλουν τα δυνατά τους, να βγάλουν πέρα το έργο, «…να πιάσουν τον στόχο…», όπως θα λέγαμε σήμερα, σε συγκεκριμένο χρόνο!!

Τα ζώα βέβαια με ευκολία δεχότανε το «..ταϊσάρι..», αφού πίστευαν ότι έχει μέσα φαγητό.

Το ίδιο «..φίμωτρο..», βάζανε και στο αλώνισμα, καθώς καλπάζανε γύρο – γύρο, από το στειλιάρι, που ήταν στο κέντρο του αλωνιού ενώ αιωρείτο πάνω από τα πισινά τους, το καμουτσίκι.

Ως γνωστόν το αλώνισμα γινότανε το κατακαλόκαιρο, τέτοιο καιρό δηλαδή και μάλιστα, για να κοπεί ο καρπός, έπρεπε να γίνεται «ντάλα» μεσημέρι, στον ήλιο και όταν γινότανε κάποιες στάσεις, τα ζώα έμεναν στο λιοπύρι κατά μεσίς στο αλώνι, χωρίς να μπορούν να φάνε καμιά χαπσιά από το αλώνισμα, λόγω «..φίμωτρου..», ενώ τα «..αφεντικά..» αποσύρονταν στον ίσκιο.

Σε κάποιες άλλες περιοχές που οι άνθρωποί ήταν ποιο προχωρημένοι από εμάς, χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο του καρότου.

Στήριζαν δηλαδή μπροστά στα μάτια του ζώου ένα καρότο, ή κάποιο άλλο φαουλάτο, σε σημείο, που να το βλέπει μεν, αλλά να μην μπορεί να το φτάσει για να το φάει, έτσι ήταν αναγκασμένο να τρέχει συνεχώς για να το φτάσει, με αποτέλεσμα να τρέχει ακατάπαυστα και γρηγορότερα, αν από την προσπάθεια απόκαμε, τότε χρησιμοποιούσαν και το μαστίγιο.

Είναι σίγουρο ότι κανείς από αυτούς δεν είχε ακούσει ποτέ, ούτε γνώριζε από όρους, όπως παραγωγικότητα, κίνητρο ή είχε διαβάσει για κάποιον Παυλώφ, που είχε κάνει ιδιαίτερες μελέτες, για το πως μπορείς, να ξεγελάσεις τα ζώα, με άδεια πιάτα και άδεια «ταϊσάρια», οι άνθρωποι ήταν «αυτόφωτοι»!!!.

Υπήρχαν ακόμη και οι «νεοβάρβαροι» που ήθελαν να κερδίσουν και από τον θάνατο του ζώου και δεν περίμεναν να τα «γηροκομήσουν» και να τα θάψουν με τιμές, αλλά τα στέλνανε για «μαχαίρι», ειδικά τα γερασμένα άλογα, στα θηρία του τσίρκου.

Άλλοι, ποιο «πολιτισμένοι», τα σκοτώνουν στις αρένες, για χάρη του κέρδους και του θεάματος, βαρβαρότητα, απληστία και αχαριστία χέρι – χέρι.

Υπάρχουν βέβαια, κάποιες περιοχές στον πλανήτη, όπου ορισμένα ζώα θεωρούνται ιερά και είναι γνωστό ότι ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών, όταν πέθανε το άλογό του, αντί να το ρίξει στα λιοντάρια, το έθαψε με τιμές, ίδρυσε μάλιστα και ολόκληρη πόλη, στην οποία έδωσε το όνομά του, αναγνωρίζοντας έτσι, ότι ένα μέρος από την επιτυχία και τη δόξα του, την χρωστούσε και σε κείνο.

Τώρα γιατί μου ήρθαν όλα αυτά στο νου, ποιος ασχολείται με τα ζώα στην εποχή που οργώνουν τα τρακτέρ και αλωνίζουν οι μηχανές, και το κριθάρι έγινε πετρέλαιο και μόνο σε κάτι «άγονα» νησιά του Αιγαίου χρησιμοποιούν την παλαιά μέθοδο, άσε που δεν βρίσκεις εύκολα πλέον ζώα.

 

Συμπτωματικά, διάβασα την Α΄ επιστολή, του Αποστόλου Παύλου, προς Κορινθίους, ενώ παράλληλα παρακολουθώ αυτό το διάστημα, την αναταραχή που δημιουργήθηκε, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και τα καθημερινά σχόλια και οι αντιδράσεις που αναρτώνται, για τις απαράδεκτες συμβάσεις, που καλούνται να υπογράψουν Συνάδελφοι συγκεκριμένης Ασφαλιστικής Εταιρίας και μου ήρθαν στο νου, τα παιδικά μου βιώματα, δημιουργώντας μου «παράπλευρες και συνειρμικές σκέψεις», που συνάδουν με τα σημερινά τεκταινόμενα .

Ο Απόστολος των Εθνών, αναγκάσθηκε να υπενθυμίσει στους Κορινθίους, το Μωσαϊκό νόμο, όσον αφορά το μοίρασμα του παραγομένου πλούτου.

«…Ού φιμώσεις βούν αλοώντα..»… «…ότι επ’ ελπίδι οφείλει ο αροτριών αροτριάν και ο αλοών της ελπίδος αυτού μετέχειν επ’ ελπίδι..»

Στα νεοελληνικά:

«…Δεν θα βάλεις φίμωτρο στο βόδι που αλωνίζει…»!!

«…Αυτός που οργώνει πρέπει να οργώνει με ελπίδα, κι αυτός που αλωνίζει να αλωνίζει με την ελπίδα, ότι έχει μέρος από τον καρπό…»!!

Επειδή οι Κορίνθιοι έκαναν πως δεν καταλάβαιναν, αναγκάστηκε να γίνει ποιο σαφής.

«…Μή των βοών μέλει τω θεώ; ¨Η δι’ ημάς πάντως λέγει; δι’ ημάς γάρ εγράφη..»!!!

Πέραν βέβαια από ηθικό μέρος της διδασκαλίας, ο Απόστολος Παύλος, είναι φανερό ότι ασκεί και ένα είδος management, διδάσκοντάς τους, τα αυτονόητα.

Ήταν προς το συμφέρον τους, να μην αφαιρέσουν την ελπίδα, από την συμμετοχή στον παραγόμενο πλούτο, ούτε από τα ζώα.

Κατά κανόνα ο πλούτος δεν σωρεύεται από την εργασία ενός, αλλά από την προσπάθεια πολλών.

Για να σωρέψεις πλούτο θα πρέπει να βάλεις άλλους να δουλέψουν για σένα, ανθρώπους, ζώα , μηχανές.

Και εδώ τίθεται μονίμως το ζήτημα, πως θα γίνεται στη συνέχεια η κατανομή.

Το πρόβλημα είναι διαχρονικό και χρονολογείτε από την εποχή του Αδάμ, και όσο πάει αγριεύει, με αναδιανομή υπέρ των ¨εχόντων και κατεχόντων¨. Ακόμη και το δάγκωμα του μήλου , μάλλον στο συμφέρον παραπέμπει.

Είναι δίκαιο το 5% - 10% να καρπούται το 90% του παραγόμενου πλούτου;

Θα μου πείτε, έτσι λειτουργεί ο Καπιταλισμός, σωστά, αλλά εδώ μιλάμε για άγρια, άπληστη και ανήθικη κατάσταση.

Η απληστία και η πίεση για περισσότερα κέρδη, χωρίς να λαμβάνεται κατά νου κανένας άλλος παράγων, πέραν του κέρδους, ούτε η τιμή ,ούτε η αξιοπρέπεια ,αλλά ούτε και η ζωή του ανθρώπου, οδήγησε πριν ορισμένα χρόνια στην αυτοκτονία, καμιά 25αριά συνεργάτες, μεγάλης εταιρίας τηλεπικοινωνιών, στη Γαλλία.

Τέτοιες ¨απώλειες¨ βέβαια έχουν προβλεφθεί ως ποσοστό κόστους στους ισολογισμούς, και έτσι δεν επηρεάζουν τα bonus τα κέρδη, ούτε τρομάζουν το Σύστημα.

Το ευρηματικό σύνθημα, σε μισογκρεμισμένο τοίχο των Εξαρχείων, τα λέει όλα, «.. δουλέψτε ζώα να ζήσουμε, γιατί θα πεθάνετε..» !!!

Στη δική μας Χώρα, που ανήκει και η Αρχαία Κόρινθος, βασιλεύει διαχρονικά η παρανομία και η αρπαχτή, όποιος μπορεί τον αρπάζει χωρίς ηθικές αναστολές, πλήρης ηθική παρακμή, διαφθαρμένοι πολιτικοί, άπληστοι τραπεζίτες, λαμόγια, διαπλεκόμενοι, μίζες, η θέληση του οργανωμένου ισχυρού, επιβάλλεται, στον απροστάτευτο ανίσχυρο και το ρεφρέν «..όλοι μαζί τα τρώμε..»!!!

 

Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και υπέρογκα δάνεια κατασπαράχτηκαν, μνημόνια εφαρμόστηκαν, ομόλογα και συντάξεις ψαλιδίστηκαν, νέες εργασιακές σχέσεις επιβλήθηκαν, η μόνιμη εργασία έγινε απασχόληση και το μεροκάματο μηνιάτικο.

Οι εργαζόμενοι μεταλλάσσονται σε ¨δανεικούς σκλάβους¨, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ελπίδα και μέλλον, οι αυτοκτονίες αποσιωπούνται, οι δε νέοι τρέχουν να «σωθούν» στα ξένα.

Το 70% του εισοδήματός σου, το κατάσχει το αδηφάγο κράτος, ο Κρατισμός ξεπέρασε και τον ποιο βάρβαρο Καπιταλισμό!!

Ιδιαίτερα στο δικό μας Ασφαλιστικό Χώρο, η κατανομή του παραγόμενου πλούτου έχει αναχθεί σε προχωρημένη επιστήμη, ξεπέρασε τη μέθοδο της αλεπούς ¨..ένα εγώ …ένα εσύ, ένα εγώ…, φέρε και αυτό..»!!

Πολιτεία, Επόπτες, Τραπεζίτες και δυστυχώς αρκετές Ασφαλιστικές απεφάσισαν συντονισμένα και προμελετημένα, να ¨φιμώσουν¨ και να ¨καρυδώσουν¨ στην κυριολεξία, την Παραδοσιακή Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση, σε βαθμό ασφυξίας και να την διπλοφορτώσουν, ιππεύοντας ταυτοχρόνως, έτσι που να της πάρουν, ¨πέταλα¨ και ¨σαμάρια¨.

Αυτοί που μετατρέπουν τα τυπωμένα χαρτιά σε συμβόλαια, σε έσοδα για τις εταιρίες και το κράτος, σε κέρδη για τους μετόχους, σε μισθούς, για τους υπαλλήλους, σε παχυλά BONUS και απίθανα εφάπαξ για τους υψηλόβαθμους εξοδούχους, σε προστασία για τους ασφαλισμένους ,αυτοί που «οργώνουν» και «αλωνίζουν» με ήλιο και βροχή μια τσαλαπατημένη και κακοπαθημένη αγορά, διευρύνοντας την πελατειακή και οικονομική βάση των εταιρειών, αυξάνοντας τη φήμη, και δημιουργώντας άυλη εμπορική αξία, για ορισμένες εταιρίες, δεν έχουν δικαίωμα, ούτε στο «..σανό..»!!!!

Και τι δεν έχει χρησιμοποιηθεί και εφευρεθεί, για την ιδιοποίηση των ξένων κόπων, μιλιούνια στρατολογήθηκαν δια των υποσχέσεων και αποστρατεύτηκαν κλοτσηδόν, συμβάλλοντας στην «..επίτευξη των στόχων..» , ήρθαν φίλοι, έφυγαν εχθροί και τους βρίσκει ο Κλάδος μονίμως μπροστά του.

Αποθεματικά χαθήκαν, Εταιρίες κλείσανε, άδεια «ταϊσάρια», καρότα, μαστίγια, αυτόφωτες και ετερόφωτες μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν, οι αριθμοί μεγαλούργησαν και το καρβέλι των πολλών, έγινε παντεσπάνι, για λίγους, και παχυλά εφ΄ άπαξ για ακόμη λιγότερους.

Παράλληλα αρκετές, αμόλησαν τα ¨ηλεκτρονικά βόδια του Αιήτη¨ που οργώνουν κάμπους και ρουμάνια και αλωνίζουν ασύδοτα, και «αφίμωτα» και τα ρουθούνια τους ξερνάνε φωτιές.

Για το αν από «όργωμα» και το «αλώνισμα» των «..ηλεκτρονικών βοδιών..» προκύψουν ¨δράκοι¨, που θα καταβροχθίσουν, όχι μόνο τους συνεργάτες ,αλλά και τους ίδιους, καρφί δεν τους καίγετε.

Ο τελευταίος νόμος φάνηκε ότι θα διόρθωνε κάπως τα πράγματα παρ΄ ότι προσωπικά αμφέβαλα για την εφαρμογή του, αφού διαχρονικά, αν ένας νόμος, κατά λάθος έδινε κάτι στη Διαμεσολάβηση, γρήγορα έφερναν έναν άλλο, που το έπαιρνε πίσω και αν καθυστερούσε η αλλαγή, το «διόρθωναν» οι Εταιρίες με τις συμβάσεις και τις πρακτικές τους.

Πριν αλέκτωρ λοιπόν φωνήσε, επιβεβαιώνομαι, άρχισε στην πράξη «..διόρθωση..» του νόμου ,μέσω των συμβάσεων.

Βέβαια δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη εταιρία, για την οποία γίνεται ντόρος, που υποχρεώνει τους συνεργάτες της να υπογράψουν συμβάσεις, ζητώντας προκαταβολικά να παραιτηθούν από τα νόμιμα δικαιώματά τους.

Υπάρχουν και άλλες, που οι όροι των συμβάσεων αναφέρουν μιλιούνια «..Σπουδαίους Λόγους..» που κανένα νόμο δεν λαμβάνουν υπ όψιν τους , θέλουν να σε έχουν στην καλή τους διάθεση ,ακόμη και το φτέρνισμα αποτελεί αιτία να αρπάξουν το ψωμί από τους συνεργάτες και να το κάνουν παντεσπάνι για τους ίδιους.

Οι «..αναλώσιμοι..» που προσλαμβάνονται, σε διευθυντικές θέσεις, προσπαθούν να πάρουν πρωτάθλημα και κύπελλο με γερασμένες και κουρασμένες ομάδες, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι βρισκόμαστε σε περίοδο ισχνών αγελάδων και οι ¨ομάδες¨ αγωνίζονται πλέον σε «..ξερά γήπεδα..».

Αγωνιούν πρωτίστως για το δικό τους μισθό και BONUS και μη γνωρίζοντας άλλη μέθοδο πρόσκτησης νέων συνεργατών και εργασιών, εφαρμόζουν το management του φόβου, «..αν δεν μας φέρεις νέους συνεργάτες θα φύγεις εσύ…»!! «…αν δεν φέρεις τη νέα παραγωγή που αποφασίσαμε, θα χάσεις αυτήν που έχεις..»!! ξεπερνώντας σε πρακτικές τους αρχαίους Κορίνθιους και τον συγχωρεμένο χωριανό μου, τον μπάρμπα Νικόλα.

Την ευθύνη όμως για αυτό τον κανιβαλισμό την έχουν οι ίδιες οι εταιρίες, στο ακέραιο.

Πόσοι από αυτούς τους φαεινούς εγκέφαλους θα έστελναν τα παιδιά τους να κάνουν αυτή τη δύσκολη δουλεία, βασιζόμενοι σε τέτοιες συμβάσεις και αντίστοιχες πρακτικές και προοπτικές ;

Υπάρχουν βέβαια και εταιρίες που διαχρονικά σεβάστηκαν & σέβονται το ψωμί των συνεργατών τους, σέβονται τους νόμους, αλλά και τους όρους και τις υποσχέσεις τους, υπάρχουν εταιρίες που τίμησαν και τιμούν τους συνεργάτες τους, που αθλοθετούν βραβεία, στο όνομα τους, που αναρτούν τα πορτρέτα τους στα κεντρικά σαλόνια τους, που δίνουν ονόματα σε αίθουσες και χώρους τους, που κάνουν τιμητικές εκδηλώσεις για γερασμένους εξοδούχους ,που τιμούν τον λόγο τους και παράλληλα, τον κλάδο και το Θεσμό.

Η πραγματική Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη μιας Ασφαλιστικής Εταιρίας, κρίνεται πρωτίστως από την συμπεριφορά της, στους δικούς της ανθρώπους, υπαλλήλους, συνεργάτες, ασφαλισμένους, μετόχους, από το «είναι» δηλαδή και όχι από το «..υποκριτικό φαίνεσθε..» σε τρίτους .

Στο δημιουργηθέν πρόβλημα παρενέβησαν το ΕΕΑ , η ΚΕΕ, η ΠΟΑΔ αλλά ενεπλάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ!!, καλό θα ήταν να γίνει παρέμβαση και από την ΕΑΕΕ προς την συγκεκριμένη, αλλά και σε όσες άλλες εταιρίες, μέλη της, συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο.

Ας έχει υπ΄ όψιν η ΕΑΕΕ ότι η αξιοπιστία του Θεσμού, ξεκινάει από τις μεταξύ μας σχέσεις και αυτή την περίοδο η Ιδιωτική Ασφάλιση, χρειάζεται ομοψυχία και συμμάχους.

Πως θα διεκδικήσει άλλους «Πυλώνες» όταν δεν σέβεται τους δικούς της;

Αν παρ΄ όλα αυτά ούτε οι πολύπλευρες παρεμβάσεις, ούτε η «..Αποστολική υπενθύμιση του Μωσαϊκού Νόμου..» δεν συγκινήσουν κανέναν, πρέπει να ηχήσει για την Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση η «ιαχή..» του Κώστα Βάρναλη «….να ξυπνήσει μονομιάς …. να έρθει ανάποδα ο ντουνιάς…»!!!

 

Όσοι Συνάδελφοι Διαμεσολαβητές ασφυκτιούν και αγωνιούν για το επαγγελματικό τους μέλλον, από τις συνεχιζόμενες εξαναγκαστικές και παράνομες πρακτικές, των ανεύθυνων, άπληστων και αχάριστων «Αφεντάδων» & «Αγάδων», που δεν αρκούνται μόνο στον «..καρπό..» αλλά απαιτούν και τα «..πέταλα..».

Δεν έχουν μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό τους, τις οικογένειες τους και την επαγγελματική τους αξιοπρέπεια, να ξεσηκωθούν όλοι μαζί, όσο είναι νωρίς, να σκίσουν τα «..φίμωτρα..» και να ψάξουν για άλλες επιλογές καριέρας στο χώρο, υπάρχουν και άλλοι δρόμοι και ας αφήσουν πίσω άδεια τα «τρουβάδια», να τα γεμίσουν οι ίδιοι και χαλάλι τους, όλος ο καρπός !!

Να αποφασίσουν εδώ και τώρα να «...οργώσουν...» και να «..αλωνίσουν..» πρώτα για τον εαυτό τους και ύστερα για εκείνους που τους αναγνωρίζουν ότι το δικαίωμά τους στον παραγόμενο πλούτο, είναι ιερό και αδιαπραγμάτευτο.

Να συνεργαστούν με όσους έμπρακτα αποδεικνύουν «..ότι επ’ ελπίδι οφείλει ο αροτριών αροτριάν και ο αλοών της ελπίδος αυτού μετέχειν επ’ ελπίδι..»!!!

 

Αθήνα 2 Αυγούστου 2019

 

 

Κώστας Λάμπρου

Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής (Διανομέας)