Στους περισσότερους από εμάς είναι δυστυχώς γνωστή η αίσθηση του να παρακολουθούμε κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και στη λήξη του, να μένουμε με την αίσθηση ότι σχεδόν το 60-70% αυτών που ακούσαμε σε αυτό, κάπου και με κάποιο τρόπο το έχουμε ξανακούσει, ή χειρότερα ακόμα με την αίσθηση ότι δεν αποκτήσαμε νέες ουσιαστικές γνώσεις, ανάλογες με τις ανάγκες της εποχής, που θα μας βοηθήσουνε να πάμε μερικά βήματα παραπέρα και να γίνουμε περισσότερο αποτελεσματικοί.
Βεβαίως, η σημερινή εποχή είναι η εποχή της πληροφορίας, της επεξεργασίας της, του σύγχρονου τρόπου μετάδοσή της και των τεχνολογικών και χρηματοοικονομικών εξελίξεων που την επηρεάζουν. Ακόμα η σημερινή εποχή, εκτός του έντονου ανταγωνισμού μεταξύ των προμηθευτών προϊόντων, έχει και το χαρακτηριστικό ότι πέραν των παραδοσιακών γνώσεων που μέχρι τώρα θεωρούσαμε αναγκαίες, έχουν προστεθεί στο σχεδιασμό της εκπαίδευσης και οι υποχρεωτικές εκ του νόμου γνώσεις που πρέπει οπωσδήποτε να καλύπτουμε, ανάλογα με τη βαθμίδα της διαμεσολάβησης στην οποία εμπλεκόμαστε. Επιπλέον έχουν προστεθεί και οι γνώσεις που αφορούν το πλήθος και τον όγκο των πληροφοριών που θα πρέπει να διαχειριστούμε, προκειμένου να δώσουμε την κατάλληλη πληροφόρηση στους πελάτες μας και να πιστοποιήσουμε ότι το κατάλληλο προϊόν έχει φτάσει στον πελάτη, για την κάλυψη των αναγκών του οποίου, σχεδιάστηκε.
Μόνο με την κάλυψη αυτών των γνώσεων θα είμαστε σίγουροι ότι εκτελούμε σωστά, πλήρως και σύμφωνα με το νόμο το έργο μας και καλύπτουμε τις πραγματικές ανάγκες των πελατών μας. Εξάλλου, η κάλυψη αστικής ευθύνης διαμεσολαβούντων, γι’ αυτό το λόγο σχεδιάστηκε και είναι υποχρεωτική για όλους, προκειμένου να καλύπτει τέτοιου είδους «αστοχίες» στην εκπαίδευση και στον τρόπο εργασίας των διαμεσολαβούντων.
Στο παρελθόν τα πράγματα ήταν περισσότερο απλά. Αρκούσε η γνώση του προϊόντος το οποίο κατά περίπτωση προωθούσαμε, καθώς και η γνώση της απαιτούμενης πωλησιακής μεθοδολογίας που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε.
Τώρα πλέον τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά. Δεν αρκούν μόνο οι προϊοντικές γνώσεις, ούτε οι πωλησιακές γνώσεις που δίνονται από τους παραδοσιακούς εκπαιδευτές (πρόσωπα ή και φορείς), που θα πρέπει να τονιστεί αφενός μεν ότι ακόμα και αυτές δεν δίνονται ούτε σε όλη την γκάμα των διαμεσολαβητών (π.χ. οι πράκτορες και οι μεσίτες εκπαιδεύονται για πωλησιακά θέματα;), αλλά αφετέρου, ούτε αυτές που δίνονται, στις περισσότερες περιπτώσεις, αντιπροσωπεύουν τα σύγχρονα δεδομένα.
Είναι σίγουρα καλό να γνωρίζουμε τι είπε ο Λίνκολν ή ο Γκάντι για κάποια ζητήματα, αλλά είναι κρίσιμο να γνωρίζουμε τις σύγχρονες πρακτικές, τεχνικές και θεωρίες που αφορούν την προώθηση των προϊόντων και των πωλήσεων στο σύγχρονο χρηματοοικονομικό, ασφαλιστικό και επενδυτικό περιβάλλον!
Άρα το σύγχρονο εκπαιδευτικό πρόβλημα που καλούνται να διαχειριστούν τα στελέχη της εκπαίδευσης, της ανάπτυξης ανθρωπίνου δυναμικού και των πωλήσεων των ασφαλιστικών εταιριών, εμπλέκει ένα σύνολο γνώσεων που ξεκινά από τις προϊοντικές και πωλησιακές, αλλά καταλήγει στην κάλυψη και των απαιτούμενων εκ του νόμου χρηματοοικονομικών, νομικών, τεχνικών γνώσεων, πιστοποιήσεων και επαναπιστοποιήσεων. Το πρόβλημα μεγεθύνεται εφόσον, επειδή απαιτείται η αύξηση της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητας των δικτύων και των διοικητικών στελεχών, θα πρέπει να τους διδάξουμε και τις πλέον σύγχρονες και συμβατές στο παρόν περιβάλλον αγοράς, τεχνικές.
Η επαγγελματική εκπαίδευση δεν σταματάει στη μετάδοση της γνώσης (όπως, συνήθως, η ακαδημαϊκή), αλλά συνεχίζεται με την μετάδοση εμπειρίας και τεχνογνωσίας. Βασικός στόχος της επαγγελματικής εκπαίδευσης είναι η καλλιέργεια νέων υγειών επαγγελματικών συνηθειών, προσαρμοσμένων στο σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον και η ανάπτυξη συγκεκριμένης κουλτούρας στους εκπαιδευόμενους, προκειμένου να είναι αποτελεσματικοί τόσο για τους εαυτούς τους και τους πελάτες τους, όσο και για τις επιχειρήσεις με τις οποίες συνεργάζονται, με βάση το στρατηγικό σχεδιασμό ανάπτυξης της κάθε μιας από τις επιχειρήσεις αυτές.
