Έχει γίνει πλέον αρκετά της μόδας ο «εκσυγχρονισμός» της εκπαίδευσης των ασφαλιστών. Τώρα αν είναι μόδα, ανάγκη, «ευκολία» ή συνδυασμός αυτών δεν το γνωρίζω με βεβαιότητα. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι τα προγράμματα τύπου e-learning, δίνουν και παίρνουν. Αλλά είναι αυτό όντως εκσυγχρονισμός;
Το ότι κάνουμε εκπαίδευση μέσω προγραμμάτων e-learning, δεν σημαίνει de facto ότι κάνουμε και σύγχρονη εκπαίδευση! Η νομοθεσία (solvency II, IDD) και η εποπτεία έχουν θέσει αρκετά σαφή όρια και προϋποθέσεις, σχετικά με τα γνωστικά αντικείμενα που θα πρέπει να εκπαιδεύονται, να πιστοποιούνται και να επαναπιστοποιούνται οι διαμεσολαβούντες, τουλάχιστον για τα ελάχιστα όρια γνώσεων που θα πρέπει να διαθέτουν. Πέραν αυτών όμως, ένας ασφαλιστής θα πρέπει να έχει και περαιτέρω σημαντικότατη εκπαίδευση, σχετικά με τις εργασιακές συνήθειες που θα πρέπει να αναπτύξει και να ακολουθήσει πιστά κατά τον «εργασιακό του βίο», προκειμένου να είναι αποτελεσματικός.
Είναι δυνατόν να μάθει ο ασφαλιστής όλα αυτά που είναι αναγκαία να γνωρίζει σε βάθος, μόνο μέσω προγραμμάτων e-learning; Είναι δυνατόν να πάρει τις γνώσεις για την πιστοποίηση Δ, τις γνώσεις που απαιτούνται για τη διαχείριση ασφαλιστικών (και όχι μόνο) κινδύνων, για την ανάπτυξη και την υποστήριξη πελατολογίων, για τη διερεύνηση και τη διαχείριση των αναγκών του πελάτη, με αυτό τον τρόπο;
Φοβάμαι ότι σε αυτά τα ερωτήματα η απάντηση είναι «όχι». Θα μείνει ημιμαθής και οι ημιμαθείς ασφαλιστές δεν μπορούν να προσφέρουν σιγουριά στους πελάτες. Τελικά οι διαμεσολαβούντες, για να καταφέρουν τελικά να γίνουν ασφαλιστές, θα πρέπει να κάτσουν στο θρανίο και να συνεχίζουν να κάθονται τακτικά σε αυτό.
