Λίγες παραγωγικές μέρες έμειναν για το κλείσιμο του έτους και κάθε Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής κάνει μια ανασκόπηση της παραγωγής του.
Αν κάνει κάποιος μια έρευνα για τα παραγωγικά αποτελέσματα σε κάθε μονάδα παραγωγής, θα διαπιστώσει πως υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο.
Ένα μικρό ποσοστό, περίπου το 10% της ομάδας φέρνει πολύ καλά αποτελέσματα.
Υπάρχει ένα 30% που φέρνει σχετικά καλά αποτελέσματα και όλοι οι υπόλοιποι συνεισφέρουν από λίγο στην κάθε μονάδα.
Αυτό το τελευταίο βέβαια δεν είναι ανάγκη να κάνει κανείς έρευνα για να το δει. Συνάγεται και από τις αντιδράσεις για το φορολογικό νομοσχέδιο. Φαίνεται πως για μεγάλο αριθμό Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών η παραγωγή και συνεπώς και τα οικονομικά είναι περιορισμένα.
Τι άραγε είναι αυτό που χρειάζεται ένας Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής για να περάσει από τους πολλούς, από το 60%, στο 10%;
Καλύτερο management; Βελτιωμένα προϊόντα; Ισχυρότερο κίνητρο; Ενισχυμένη εκπαίδευση;
Μήπως ορισμένοι Διαμεσολαβητές δεν θεωρούν την ασφαλιστική εργασία ως σύνθετη- πολυπαραγοντική και πιστεύουν ότι μπορεί να γίνεται ενίοτε; Μήπως δυσκολεύονται με τη γραφειοκρατία; Μήπως δεν έχουν έμπνευση;
Προσωπικά δεν θέλω να θίξω κανέναν. Θα ήθελα να γνωρίζω την πραγματικότητα για να δω αν ορισμένοι χρειάζονται υποστήριξη, με την οποία θα μπορούσαν εύκολα να αποδώσουν το μέγιστο των ικανοτήτων τους.
Διότι νομίζω πως όταν κάποιος δεν εξαργυρώνει τις ικανότητες του, δεν νιώθει πλήρης ή χαρούμενος με αυτό που κάνει.
Θεωρώ πως υπάρχει μια πληθώρα συναδέλφων που μπορούν να μεγαλουργήσουν, αλλά ίσως ακόμα για διάφορους λόγους δεν έχουν βρει τον δρόμο τους.
