Γράφει η Ζερβουδάκη Σοφία

Η επαγγελματική σταδιοδρομία, η δουλειά, η εργασία, το επάγγελμα που επιλέγουμε ή εξαναγκαζόμαστε να κάνουμε ή, αν θέλετε, μας βρίσκει τυχαία αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς τομείς στη ζωή όλων μας. Πολλοί πιστεύουν ότι το χρήμα είναι η βασική αιτία που μας οδηγεί να επιλέξουμε μια εργασία, να προσπαθούμε να εξελιχθούμε επαγγελματικά σε αυτήν ή να κάνουμε μια μικρή έως θεαματική αλλαγή σε περίπτωση που οι προσδοκίες μας δεν εκπληρώνονται. Ωστόσο, αν και το χρήμα είναι αναμφισβήτητα σημαντικό, υπάρχουν πολλές άλλες αιτίες που μας παρακινούν να επιλέξουμε, να συνεχίσουμε ή να αλλάξουμε ένα επάγγελμα. Από την αναζήτηση νοήματος και την εκπλήρωση προσωπικών φιλοδοξιών έως την κοινωνική αναγνώριση και την ανάγκη για δημιουργικότητα, οι παράγοντες που διαμορφώνουν τις επαγγελματικές μας επιλογές είναι πολυδιάστατοι και πολύ συχνά προσωπικοί.

Το χρήμα ως κίνητρο

Ναι. Θα συμφωνήσουμε όλοι. Το χρήμα αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά κίνητρα στην επαγγελματική μας ζωή. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Ο μισθός για κάποιους ή οι αμοιβές για άλλους καλούνται να καλύψουν τις βασικές μας ανάγκες, ενώ συχνά και ιδανικά χρηματοδοτεί και τις δευτερεύουσες ανάγκες που συνδέονται με την ποιότητα ζωής, ανάλογα με αυτά που ιεραρχεί ο καθένας από εμάς σημαντικά για το ευ ζην του. Παράλληλα, το χρήμα συνδέεται με την ασφάλεια και την ανεξαρτησία – δύο στοιχεία καθοριστικά για την ψυχική ηρεμία του ανθρώπου. Ειδικά σε ευρύτερα δύσκολες οικονομικές συνθήκες, σε οικονομικές κρίσεις, η χρηματική αποζημίωση τείνει να αποκτά μεγαλύτερη σημασία & βαρύτητα. Κάτι που πολλαπλασιάζεται όταν οι κρίσεις δεν είναι γενικές, αλλά γίνονται ειδικές. Δηλαδή τις βιώνουμε μόνο εμείς. Εκεί όπου το «κερδίζω» γίνεται «βιοπορίζω». Γιατί; Γιατί προκύπτει το απίθανο, το απρόβλεπτο, αυτό που μέχρι χθες χτύπαγε μονάχα την πόρτα των άλλων. Έτσι, μέσα από μια «βίαιη» και τραυματική συνήθως εμπειρία, το χρήμα δεν είναι μέσο ευημερίας, αλλά πρωταρχικά μέσο επιβίωσης, δικής μας και, το πιο σημαντικό, αυτών που εξαρτώνται από εμάς.

Ωστόσο, το χρήμα από μόνο του δεν αρκεί για να παρακινήσει τους ανθρώπους μακροπρόθεσμα. Ακόμα και η μεγαλύτερη κρίση κάποια στιγμή τελειώνει. Συνήθως άνθρωποι που κλήθηκαν να δουλέψουν επίμονα και απόλυτα εστιασμένα, σωματικά, ψυχικά, εγκεφαλικά, μέσα σε αντίξοες συνθήκες για να εκπληρώσουν έναν στόχο, στη συνέχεια και εξαιτίας αυτής της διαδικασίας και των δεξιοτήτων ή/και χαρακτηριστικών που απέκτησαν, έφτασαν πολύ συντομότερα στην οικονομική ευημερία. Πολλές όμως έρευνες έχουν δείξει ότι, παρόλο που οι ικανοποιητικές απολαβές μπορούν να αυξήσουν την ικανοποίηση σε έναν βαθμό, δεν εξασφαλίζουν απαραίτητα την επαγγελματική ευτυχία ή την προσωπική ολοκλήρωση. Άνθρωποι που εργάζονται αποκλειστικά για τα χρήματα συχνά αισθάνονται «κενοί» ή «ανικανοποίητοι» μακροπρόθεσμα, εάν η εργασία τους δεν ανταποκρίνεται σε άλλες προσωπικές ή επαγγελματικές τους ανάγκες.

Η ανάγκη για νόημα και σκοπό

Μια από τις πιο θεμελιώδεις αιτίες που μας οδηγεί να επιλέξουμε ή να ακολουθήσουμε μια επαγγελματική πορεία είναι η αναζήτηση νοήματος. Ιδιαίτερα όσο μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, εξελισσόμαστε ως άνθρωποι. Θέλουμε να αισθανόμαστε ότι η εργασία μας έχει σημασία – ότι μέσα από αυτήν συμβάλλουμε θετικά στον κόσμο. Γιατί τα παιδιά μας και ευρύτερα τα παιδιά που μας περιστοιχίζουν μας γεννούν μια επιθυμία. Η οποία μπορεί να εξελιχθεί σε ανάγκη. Ποια; Μα το να ζήσουν σε έναν κόσμο καλύτερο. Πώς; Με το να συμβάλει ο καθένας από εμάς στο να γίνει καλύτερος. Μέσα από το έργο που παράγει καθημερινά σε όλα τα επίπεδα, επαγγελματικά, εθελοντικά, κοινωνικά. Η έλλειψη νοήματος μπορεί να μας οδηγήσει σε επαγγελματική εξουθένωση, αυτό το πολυφορεμένο αλλά αληθινό «burnout», ακόμα και αν η εργασία μας μας εξασφαλίζει καλά χρήματα. Πολλά χρήματα. Που, μεταξύ μας, δημιουργούν νέες ανάγκες. Άρα καλούμαστε να κερδίσουμε περισσότερα. Για να ξοδέψουμε περισσότερα. Μήπως και τα κενά μας λίγο λίγο κλείσουν. Μπανταριστούν, έστω και πρόσκαιρα. Αντίθετα, οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι η εργασία τους εξυπηρετεί έναν σκοπό, συχνά βιώνουν μεγαλύτερη ικανοποίηση, ακόμη και σε χαμηλότερα αμειβόμενες θέσεις.

Η κοινωνική αναγνώριση και η επιρροή

Η κοινωνική αποδοχή και η αναγνώριση είναι εξίσου σημαντικά κίνητρα. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν επαγγέλματα που τους προσφέρουν κύρος, φήμη ή την ευκαιρία να επηρεάζουν θετικά τους άλλους. Η κοινωνική αναγνώριση συνδέεται με την ανάγκη για επιβεβαίωση και αυτοεκτίμηση. Ένα επάγγελμα που χαίρει σεβασμού μπορεί να ενισχύσει την αίσθηση του προσωπικού επιτεύγματος και της αυτοεκτίμησης. Ταυτόχρονα, εξίσου σημαντικό είναι το να καταφέρει κάποιος να ξεχωρίσει σε ένα επάγγελμα που δεν ανήκει στα παραδοσιακά αναγνωρισμένα και επιτυχημένα από τη ματιά των πολλών. Ένα από αυτά είναι και το δικό μας, αυτό των ασφαλιστικών συμβούλων. Παρεξηγημένο μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, με αστοχίες και κακώς κείμενα, που ωστόσο με επίμονες προσπάθειες από πολλές πλευρές, αυτή των ασκούντων, αυτή των φορέων, αυτή των θεσμών, αυτή των κλαδικών μέσων και φυσικά μέσα από την αλλαγή της κουλτούρας και της παιδείας του κοινού όλων μας, έχει εξελιχθεί, καταφέρνοντας να κερδίσει σιγά σιγά χώρο στη συνείδησή μας, όπως άλλωστε σε κάθε προηγμένη ή αναπτυσσόμενη κοινωνία.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ανάγκη για κοινωνική αναγνώριση δεν είναι απαραίτητα εγωιστική. Πολλές φορές οι άνθρωποι που αναγνωρίζονται κοινωνικά για το έργο τους αισθάνονται ότι έχουν μεγαλύτερη ευθύνη να συνεχίσουν να εργάζονται με πάθος και αφοσίωση.

Η προσωπική ανάπτυξη και η μάθηση

Άλλο ένα ισχυρό κίνητρο είναι η δυνατότητα προσωπικής ανάπτυξης και μάθησης μέσα από την εργασία. Οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι εξελίσσονται επαγγελματικά και αποκτούν νέες δεξιότητες είναι συχνά πιο ικανοποιημένοι με την επαγγελματική τους ζωή. Η συνεχής εκπαίδευση, η δυνατότητα συμμετοχής σε νέα έργα ή η ανάληψη μεγαλύτερης ευθύνης μπορεί να αποτελέσουν σημαντικούς παράγοντες που παρακινούν κάποιον να παραμείνει σε μια θέση. Η διά βίου μάθηση δεν σημαίνει ότι μελετώ για να πάρω πτυχία. Υποδεικνύει μια νοοτροπία. Συμβολίζει ένα μυαλό που δεν σταματά να ψάχνει, να ανακαλύπτει, να αξιοποιεί ερεθίσματα και ως εκ τούτο μια σκέψη που παραμένει επίκαιρη και έναν άνθρωπο που δεν γερνά, όχι εξωτερικά, αλλά εσωτερικά. Έναν άνθρωπο ανοιχτό στο αύριο. Δίχως φόβο για την αλλαγή, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στο σήμερα, που η κάθε αλλαγή έρχεται με ταχύτητα φωτός.

Η στασιμότητα, αντίθετα, μπορεί να οδηγήσει σε αίσθημα ανικανοποίητου. Οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι δεν εξελίσσονται ή ότι η εργασία τους δεν έχει προοπτική ανάπτυξης μπορεί να χάσουν το ενδιαφέρον τους. Να βολευτούν στο βαρετό γνώριμο. Να μείνουν σε αυτά που ξέρουν, νιώθοντας σιγά σιγά μια έχθρα για οτιδήποτε νέο, μια άρνηση να ακολουθήσουν ή να αναζητήσουν ή να τολμήσουν. Και να αποστρέφονται όποιον προχωρά, σαν να φταίει εκείνος για το δικό τους τέλμα.

Η ανάγκη για δημιουργικότητα

Η δημιουργικότητα είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που οδηγεί τους ανθρώπους στην επαγγελματική τους επιλογή. Επαγγέλματα που επιτρέπουν την έκφραση ιδεών, την καινοτομία και την καλλιτεχνική δημιουργία είναι ιδιαίτερα ελκυστικά για πολλούς. Καλλιτέχνες, συγγραφείς, σχεδιαστές ή ακόμα και επιστήμονες συχνά επιλέγουν τη δουλειά τους επειδή τους δίνει τη δυνατότητα να εκφράζουν τον εαυτό τους μέσα από τη δημιουργία και την καινοτομία. Ωστόσο, στην εποχή μας, μια εποχή άφθονης πληροφορίας, υπέρτατης δικτύωσης και απόλυτης εικόνας, η δημιουργικότητα μπορεί να συνδεθεί σχεδόν με οποιοδήποτε επάγγελμα. Μπορείς να εκφράσεις αυτό που είσαι, να δείξεις τις δεξιότητές σου, να αφήσεις την προσωπική σου σφραγίδα, προωθώντας τη διαφορετικότητά σου, αρκεί να βρεις το όραμά σου.

Η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής

Στη σύγχρονη εποχή, πολλοί άνθρωποι παρακινούνται από την επιθυμία να διατηρήσουν μια ισορροπία μεταξύ της επαγγελματικής και προσωπικής τους ζωής. Επαγγέλματα που προσφέρουν ευελιξία, όπως η εργασία από το σπίτι ή οι μειωμένες ώρες εργασίας, γίνονται όλο και πιο δημοφιλή. Η ανάγκη για χρόνο με την οικογένεια, τους φίλους ή την προσωπική ανάπτυξη είναι εξίσου σημαντική με την ανάγκη για οικονομική ανταμοιβή.

Η έλλειψη αυτής της ισορροπίας μπορεί να οδηγήσει σε επαγγελματική δυσαρέσκεια, ενώ εργοδότες που προσφέρουν αυτή την ευελιξία συχνά διαπιστώνουν ότι οι εργαζόμενοί τους είναι πιο αφοσιωμένοι και εντέλει πιο παραγωγικοί. Η έλλειψη σαφών ορίων και σεβασμού στον προσωπικό χρόνο είναι ολοένα και περισσότερο μη αποδεκτή. Ωστόσο, ταυτόχρονα το αντίστροφο μπορεί να πυροδοτήσει στον εργαζόμενο τη διάθεση να κάνει την υπέρβαση όταν οι συνθήκες το απαιτούν ή όταν υπάρχει μια μεγάλη ιδέα που το σύνολο της επιχείρησης/του οργανισμού κυνηγά.

Το πάθος και η αγάπη για τη δουλειά

Το πάθος για ένα συγκεκριμένο αντικείμενο ή τομέα είναι ίσως το ισχυρότερο κίνητρο για να επιλέξει κανείς ένα επάγγελμα. Άνθρωποι που αγαπούν τη δουλειά τους συχνά δηλώνουν ότι δεν την αισθάνονται ως «υποχρέωση», αλλά ως τρόπο ζωής. Αυτό το κίνητρο είναι ιδιαίτερα έντονο σε καλλιτεχνικά ή επιστημονικά επαγγέλματα, όπου η αφοσίωση και η αγάπη για τη γνώση ή τη δημιουργία είναι βασικά χαρακτηριστικά. Αν με ρωτάτε προσωπικά, θα προσέθετα και τα ανθρωποκεντρικά επαγγέλματα, καθώς η αγάπη για τον άνθρωπο ήταν, είναι και ελπίζω να είναι το πιο ισχυρό κίνητρο απ’ όλα.

Ο δρόμος προς τη δική μου καριέρα

Ξεκινώντας στα 21 μου, ακριβώς 24 χρόνια πριν, στον ασφαλιστικό χώρο και έχοντας μόλις ολοκληρώσει τις σπουδές μου στις Οικονομικές Επιστήμες στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν επέλεξα ακριβώς την καριέρα μου, αλλά με βρήκε τυχαία, από μια αγγελία στη Χρυσή Ευκαιρία. Καριέρα που μέχρι τότε υπήρχε στο μυαλό ως κάτι καθόλου γοητευτικό, στερούμενου κύρους, στερεότυπα βαρετό έως γραφικό και φυσικά κατώτερού μου. Άσκησε ωστόσο μια έλξη στην ψυχοσύνθεσή μου.

Αρχικά ιντρίγκαρε το μυαλό μου η ευκαιρία να κερδίζω «όσα χρήματα θέλω». Δεν υπήρχαν όρια στα όσα μπορούσα να πετύχω – ούτε οικονομικά ούτε προσωπικά. Αυτή η ελευθερία ήταν η πρώτη σπίθα που άναψε μέσα μου. Με έκανε να βλέπω το πού θέλω να πάω, ώστε να δημιουργώ τους δρόμους για να φτάσω. Νομίζω ότι ήταν η δική μου επανάσταση για πρώτη φορά απέναντι στις πεποιθήσεις των γύρω μου για το τι θα έπρεπε να κάνω στη ζωή μου. Αυτό από μόνο του γέννησε μέσα μου μια γενναιότητα για να πλοηγηθώ στο άγνωστο. Να απορρίψω την ασφάλεια μιας έμμισθης σχέσης. Να διεκδικήσω αυτά που ήθελα, αφού πρώτα είχα τη δίψα να τα ανακαλύψω. Και φυσικά να διαχειριστώ τον εαυτό μου σε καθεμία από τις πολλές αποτυχίες. Να χτίσω την ανθεκτικότητά μου. Και την αποφασιστικότητά μου. Οι Γιαπωνέζοι λένε «πέσε 7 φορές, σήκω 8». Συμπληρώνω και λέω και 18 και 28 και 158. Όσες φορές και αν χρειαστεί, αρκεί να ξανασταθείς. Οι Αμερικανοί δεν αποκαλούν τυχαία τη δουλειά μας ως «Επαγγελματίες Αποδέκτες Απόρριψης». Με κάθε «όχι» που άκουγα, εκπαίδευσα τον εαυτό μου να βλέπει ότι βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στο «ναι». Έμαθα να βλέπω τις αποτυχίες ως εφόδια, όχι ως εμπόδια.

Τίποτα από αυτά δεν έγινε μόνο του ή δεν το έκανα μόνη μου. Πάντα ήμουν μέλος μιας ομάδας και για πολλά χρόνια είχα έναν εξαιρετικό προπονητή-μέντορα που πίστευε σε μένα και δούλευε μαζί μου. Άρα και το ό,τι πάντα άνηκα κάπου όπου ένιωθα ότι είχαμε κοινούς στόχους, κοινές πορείες, κοινές αξίες, σεβασμό ο ένας για τον άλλον και ότι στα δύσκολα οι «συμπαίκτες» μου θα ήταν εκεί για μένα ήταν κάτι που έχτισε την αφοσίωσή μου στην τυχαία επαγγελματική επιλογή μου.

Φυσικά, έχοντας κάνει ακαδημαϊκό πρωταθλητισμό στα μαθητικά μου χρόνια, η ανάγκη να ξεχωρίσω παραγωγικά, να αποδείξω ότι είμαι «η καλύτερη», να δοξαστώ, δεν άργησε να εμφανιστεί. Γιατί απλά αυτό είμαι ως άνθρωπος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου διακρινόμουν. Πώς θα γινόταν να μην κυνηγήσω τη διάκριση ζώντας και αναπνέοντας σε έναν επαγγελματικό χώρο ατέλειωτα βαρετό για τους εκτός, ακραία ανταγωνιστικό για τους εντός; Η αναγνώριση δεν έχει τόσο να κάνει με τη στιγμή της απονομής, παρά με τη στιγμή που ξέρεις εσύ ο ίδιος ότι τα κατάφερες. Ένα μεγαλειώδες συναίσθημα και μια εσωτερική ικανοποίηση τέτοια που γλυκαίνει όλες τις αποτυχίες και τις θυσίες.

Φυσικά, κάθε άλλη ανταμοιβή της παραγωγικότητας ήταν πάντα κίνητρο για εξεύρεση τρόπων και δημιουργία συνηθειών που οδηγούσαν σε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Η μεγαλύτερη κατ’ εμέ τέτοιου τύπου ανταμοιβή ήταν τα ταξίδια. Θυμάμαι ότι ως έφηβη είχα έναν χάρτη του National Geographic στον τοίχο μου, στον οποίο είχα σημειώσει όλα τα πιθανά και κυρίως τα απίθανα μέρη που θα ταξίδευα ως ενήλικη. Μέσα από την τυχαία μου καριέρα, ξεκίνησα να ταξιδεύω στα 23 μου και δεν σταμάτησα ποτέ. Από το Σινικό Τείχος μέχρι τους Καταρράκτες του Νιαγάρα, συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος είναι απέραντος, άρα και οι ευκαιρίες που κρύβει απεριόριστες. Τα ταξίδια δεν ήταν ποτέ απλώς έπαθλα ή προορισμοί, αλλά πηγές έμπνευσης.

Η μεγαλύτερη μεταμόρφωση, ωστόσο, ήρθε μέσα από την επαφή μου με την αμερικανική ασφαλιστική αγορά και την κοινότητα του MDRT. Και δημιουργήθηκε η επιθυμία να μάθω από εκείνους. Το πρώτο πράγμα που έμαθα ήταν ότι κι εκείνοι δεν σταματούν ποτέ να μαθαίνουν. Το δεύτερο ότι δεν έχει νόημα να είσαι όποιος και αν είσαι αν δεν συμμετέχεις, δεν επιστρέφεις, δεν προσφέρεις πράγματα στην κοινότητα και την κοινωνία στην οποία ανήκεις. Και κάπως έτσι γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα του εθελοντισμού. Και η ανάγκη όπως μοιράζονταν μαζί μου καλές πρακτικές και ιδέες συνάδελφοί μου απ’ όλο τον κόσμο, αντιμετωπίζοντάς με ως ίση, το ίδιο να κάνω κι εγώ με τους επαγγελματίες γύρω μου. Η παραπάνω πρόταση δηλώνει τα παρακάτω: μαθαίνω, μοιράζομαι, παράγω ιδέες, δημιουργώ, προσφέρω, είμαι ίση.

Αναπόφευκτα λίγο πιο κάτω εμφανίστηκε μπροστά μου και η έννοια της ηγεσίας. Τι διακρίνει έναν καλό ηγέτη; Πόσο εύκολο είναι; Τι ευθύνη έχει; Ως μάνατζερ, έχω να μάθω πολλά. Να κάνω ακόμα περισσότερα. Μέχρι να σας το απαντήσω έντιμα.

Και αν κάτι με έμαθε αυτή η δουλειά, είναι το να είμαι αυθεντική. Να ελίσσομαι όντας ευθύς. Να επικοινωνώ τα καλά και τα κακά χωρίς φόβο. Να λειτουργώ με πρώτο άξονα το σεβασμό. Και να τιμώ τον πελάτη που με εμπιστεύεται. Γιατί τυχαία, έχω την τύχη να ασκώ ένα επάγγελμα που αλλάζει ζωές. Που επικεντρώνεται στον άνθρωπο. Που φροντίζει για τις στιγμές που ίσως κανείς άλλος να μην είναι εκεί. Που δημιουργεί χρήματα όταν δεν υπάρχουν. Που διαχειρίζεται φόβους και που προστατεύει όνειρα. Και που στον πυρήνα του έχει την εξασφάλιση της συνέχειας. Και αυτό για μένα είναι το νόημα που κάνει το μέσα μου να είναι σε ειρήνη. Να σηκώνομαι κάθε επόμενη φορά. Να τιμώ τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν. Πελάτες. Συνεργάτες.

Όλα αυτά έχοντας αποκτήσει τις κόρες μου. Ενώ ουσιαστικά δεν απείχα ποτέ από τη δουλειά μου, είχα τη δυνατότητα να είμαι παρούσα στη ζωή των παιδιών μου. Η ευελιξία που προσέφερε η δουλειά μου, μου επέτρεψε να βρίσκομαι δίπλα τους όταν με χρειάζονταν – 12 χρόνια πριν την εποχή της τηλεργασίας. Αυτό ήταν ανεκτίμητο.

Σήμερα αυτό που μου χαρίζει απέραντη χαρά είναι ότι τα κορίτσια μου, «θύματα» για κάποιους της καριέρας μου, είναι οι μεγαλύτεροι οπαδοί μου. Η μικρή μου κόρη σκέφτεται ήδη να ακολουθήσει την ίδια καριέρα. Και όλοι τους οι φίλοι ξέρουν ότι το να είσαι ασφαλιστικός σύμβουλος, ασφαλιστής όπως έμαθα εγώ, είναι μια καριέρα απαιτητική, δουλεύεις πολύ, προσφέρεις πολλά, στέκεσαι δίπλα στους ανθρώπους, αποτυχαίνεις και πιέζεσαι, βρίσκεις ή δημιουργείς λύσεις, διαπραγματεύεσαι, κερδίζεις, δοξάζεσαι, ταξιδεύεις, πας σε συνέδρια, μιλάς σε πολύ κόσμο, έχεις πολλούς φίλους ασφαλιστές και όλοι μαζί προσπαθείτε να κάνετε τον κόσμο ένα κλικ καλύτερο.

Αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη αναγνώριση: να βλέπω τη δουλειά μου μέσα από τα μάτια των παιδιών μου ως κάτι πολύτιμο και ουσιαστικό.

Η ευθύνη για την επόμενη γενιά

Η εμπειρία μου με δίδαξε ότι η επιτυχία δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Είναι μια ευθύνη που περιλαμβάνει τη δημιουργία της επόμενης γενιάς επαγγελματιών. Θέλω να εμπνεύσω νέους ανθρώπους να δουν την ασφαλιστική καριέρα ως μια ευκαιρία γεμάτη προκλήσεις και δυνατότητες. Δεν είναι εύκολο, αλλά τίποτα πραγματικά αξιόλογο δεν είναι.

Το επάγγελμά μας απαιτεί δύναμη, ανθεκτικότητα και δημιουργικότητα. Προσφέρει, όμως, και κάτι ανεκτίμητο: την ευκαιρία να αλλάξεις ζωές. Να σταθείς δίπλα στους ανθρώπους στις πιο δύσκολες στιγμές τους. Να προστατέψεις τα όνειρά τους και να εξασφαλίσεις τη συνέχειά τους.

Ίσως γι’ αυτό είναι ένα επάγγελμα για ιδιαίτερους, ελαφρώς αντισυμβατικούς, ανθρώπους.

Συνοψίζοντας, το χρήμα είναι σίγουρα ένας από τους βασικούς παράγοντες που καθορίζουν τις επαγγελματικές μας επιλογές, αλλά δεν είναι το μοναδικό ούτε το σημαντικότερο για όλους. Οι άνθρωποι παρακινούνται από πολλαπλά κίνητρα, όπως η αναζήτηση νοήματος, η προσωπική ανάπτυξη, η κοινωνική αναγνώριση, η ανάγκη για δημιουργικότητα και η ισορροπία ζωής.

Για πολλούς, η εργασία δεν είναι απλώς ένα μέσο για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, αλλά και μια ευκαιρία να εκφράσουν τον εαυτό τους, να αναπτύξουν δεξιότητες, να συμβάλουν στην κοινωνία και να βρουν έναν βαθύτερο σκοπό. Κάθε άνθρωπος δίνει διαφορετική προτεραιότητα σε αυτούς τους παράγοντες, ανάλογα με τις αξίες, τα όνειρα και τις ανάγκες του.

Σε έναν κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται, οι εργοδότες και οι οργανισμοί που αναγνωρίζουν αυτές τις πολυδιάστατες ανάγκες και επενδύουν στη δημιουργία ενός εργασιακού περιβάλλοντος που προάγει τόσο την οικονομική όσο και την ψυχολογική ικανοποίηση έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να προσελκύσουν και να διατηρήσουν ταλαντούχους και αφοσιωμένους εργαζομένους. Στο τέλος της ημέρας, το να βρίσκει κανείς νόημα και ικανοποίηση στην εργασία του μπορεί να είναι το σημαντικότερο κίνητρο για μια επιτυχημένη επαγγελματική ζωή.

Το επάγγελμα του ασφαλιστικού συμβούλου ξεκίνησε για μένα τυχαία, αλλά εξελίχθηκε σε αποστολή. Ένα επάγγελμα που βασίζεται στην εμπιστοσύνη, τη δημιουργικότητα και την αφοσίωση. Ένα επάγγελμα που με δίδαξε ότι, πέρα από το χρήμα, είναι το πάθος, το νόημα και η προσφορά που μας κάνουν να προχωράμε. Και αυτό είναι το πραγματικό κίνητρο που κάνει την κάθε μέρα μας να αξίζει.

*Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΑΙ, στήλη ΠΩΛΗΣΕΙΣ, δείτε εδώ (σελ.109-113)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Σοφία Ζερβουδάκη είναι ασφαλιστικός σύμβουλος εδώ και 24 έτη, έχοντας σπουδάσει Οικονομικές Επιστήμες στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Είναι μέλος των HFPA (Hellenic Financial Planners Association), κατέχοντας τις Ευρωπαϊκές Πιστοποιήσεις Insurance Intermediary SQF 3 & 4 της EFICERT, κατακτώντας έτσι τον διεθνή τίτλο CFA (Certified Financial Advisor). Ταυτόχρονα είναι 16 χρόνια μέλος του MDRT, ανήκοντας πλέον στο Honor Roll του οργανισμού, σε 3 από τα παγκόσμια συνέδρια του οποίου είχε την τιμή να είναι ομιλήτρια. Διετέλεσε 10 έτη μέλος της Επιτροπής Επικοινωνίας στην Ελλάδα, εκτελώντας χρέη προέδρου της χώρας από τον Σεπτέμβριο του 2020 και για 3 συναπτά χρόνια.

Ως ασφαλιστής, μέντορας ασφαλιστών & front line manager για πάνω από 15 έτη, μέσα από το MDRT έχει διαμορφώσει μια ολόκληρη φιλοσοφία και στάση ζωής που λέει ότι «για να είσαι ένας σωστός, αποτελεσματικός, ικανός, χαρούμενος άνθρωπος θα πρέπει να επενδύσεις σε τρία επίπεδα: σε σένα ως άτομο, στην επαγγελματική σου ζωή και την κοινωνία στην οποία ανήκεις».

Γι’ αυτόν άλλωστε το λόγο συμμετέχει μεταξύ άλλων ως μέντορας στη δράση των 100mentors, με στόχο την ενδυνάμωση των μαθητών παγκοσμίως για να μη διστάσουν να γίνουν οι αρχιτέκτονες του δικού τους μέλλοντος.

Με ομιλίες, παρουσίες, διακρίσεις & αναγνώριση σε πολλά μέρη του κόσμου μέσα σε δύο δεκαετίες, το πιο βαθύ πιστεύω της είναι ότι «επιλέξαμε ένα επάγγελμα μέσα από το οποίο αλλάζουμε ζωές».

Τα τελευταία 2 χρόνια είναι Agency Manager στην Interamerican.