«Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς», όπως τραγουδούσε και ο Μίκης Θεοδωράκης που θα απαντούσαμε «ναι» συμφωνούμε με αυτά που συμπεραίνεις αξιότιμε κύριε Μελά Γιαννιώτη στο νέο βιβλίο σου «Έπεσε μαχόμενος» που εξέδωσες τον Δεκέμβριο 2016, στη Θεσσαλονίκη!

Νέο βιβλίο στη μνήμη του πατέρα σου Κωνσταντίνου Ιωαν. Γιαννιώτη, βιαίως απαχθέντα στην Αλβανία και υποχρεωθέντα εκεί σε καταναγκαστικά έργα. Ένα θέμα που αποσιωπήθηκε από τους φλύαρους διαφωτιστές και δασκάλους των Νεοελλήνων της «δεξιοαριστεράς ίωσης» που κρατά άρρωστη την Ελλάδα των χρόνων που έζησα και εγώ από το 1948 και μετά! Και ήταν πολλά αυτά που δεν μας δίδαξαν και δεν κατέγραψαν οι δήθεν ιστορικοί εθνικόφρονες της αριστεράς και δεξιάς που αδίκησαν τις μαυροφορεμένες μάνες αυτών που έπεσαν μαχόμενοι στον εμφύλιο αλλά και στα πεδία μαχών για την Ελλάδα, πότε στα βουνά της Αλβανίας, πότε στα προδοτικά μπλόκα των Γερμανών, πότε των Βούλγαρων, πότε των Τούρκων στην Κύπρο, πότε στις χιλιάδες ανατινάξεις ναρκών, πότε στις προσωπικές εκτελέσεις, πότε στα «δημοκρατικά» κράτη των Βαλκανίων ως πολιτικοί πρόσφυγες ή ως απαχθέντες, πότε γεμίζοντας πηγάδια στην Ήπειρο, στην Πελοπόννησο, στη Στερεά Ελλάδα, στη Μακεδονία και παντού στην Ελλάδα!

Απορημένοι οι Άγιοι στα τέμπλα με τις προσευχές για τους αγνοούμενους σε όλες τις περιοχές Ελλάδος και Κύπρου, «μπερδεμένος» και ο αρχάγγελος Μιχαήλ με την πληθώρα νεκρών παλικαριών, πικραμένη και η Παναγιά με τα όσα της έλεγαν οι πονεμένοι συγγενείς για αδικοχαμένα παιδιά Ελληνόπουλα που πήγαν χαμένα θυσιασμένα για τους Άγγλους, τους Ρώσους, τους Γερμανούς, Ιταλούς, Βούλγαρους, Τούρκους, Αμερικάνους, Γάλλους και κάθε «Ξένες δυνάμεις»! Δυστυχώς η ιστορία των μαθητικών βιβλίων δεν έχει σελίδες γι’ αυτούς!

Συγχαρητήρια κ. Μελά Γιαννιώτη, που τόλμησες να μαζέψεις τόσες δύσκολες μνήμες και να καταγράψεις τα τότε και τώρα υποκριτικά των διάφορων εξουσιαστών – εκμεταλλευτών επώνυμων και ανώνυμων και να τα βάλεις στο βιβλίο «Έπεσε μαχόμενος» που θα μετατραπεί σίγουρα σε φωτιά να κάψει προδότες και υποκριτές που τυράννησαν τον απλό κοσμάκη με προδοσίες, ανίερες συμμαχίες και πασιφανείς ανικανότητες από «πουλημένα τομάρια κακέκτυπα Ελλήνων». Και ένας να το διαβάσει είναι αρκετός να ανάψει τη φωτιά. Θα είναι και ένα «καντηλάκι» που θα καίει στη μνήμη αυτών που πέθαναν κρυμμένοι στα «λόγγα και δάση», στις σπηλιές και τα στέκια αγριμιών να γλιτώσουν από τους υπηρέτες των ξένων και ντόπιων άγριων βαρβάρων ανθρώπων με και χωρίς διακριτικά στις στρατιωτικές στολές τους ή τα παραπλανητικά πανωφόρια τους. Και η ανάγνωση του κάτι σαν «παρουσιάστε όπλα» προς τιμή τους. Το αεράκι σε κάθε γύρισμα σελίδας σαν αύρα ας ενωθεί με τα αεράκια των τόπων της Μακεδονικής γης σαν ψιθυριστό μνημόσυνο στις ψυχούλες τους, που εκτός των άλλων, πλήρωσαν στρατιωτικά στρατηγικά λάθη και των δύο καπεταναίων τις αριστεροδεξιάς που άφηνε να μπαινοβγαίνουν ξένοι στα σύνορά μας.

Δεν γράφτηκε η ιστορία αυτών που για να παραπλανήσουν και να σκεπάσουν τα εγκλήματά τους και των δυο πλευρών του εμφυλίου προωθήθηκαν σε θέσεις κλειδιά και αυτοί και τα παιδιά τους με μοναδική αποστολή την απόκρυψη των πεπραγμένων τους από συγγενείς και παιδιά συνεργαζόμενων με κατακτητές. Τους βρίσκεις παντού, στα κόμματα, στη Βουλή, στις επιχειρήσεις, στους συνεχιστές εγκλημάτων σε βάρος της Ελλάδος μας.
Πού είναι οι αποζημιώσεις στους γονείς μας που τους έκλεβαν στα χωριά τα σπίτια, το βιός τους, τα γελάδια τους, τα αιγοπρόβατα, τα αλεύρια; Πού είναι οι αποζημιώσεις ψυχικής και σωματικής οδύνης για τα ελληνόπουλα που έφυγαν προς Γερμανία και Αμερική, που τάχα δεν είχαν να ζήσουν στην πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης, με ζώα, φρούτα, σιτάρια, πετρέλαια, πολιτισμό, ψάρια, ορυκτά; Τι ήθελαν στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές, στη μακρινή Αυστραλία, τη Βραζιλία στην Αφρική;

Δεν μπόρεσε ποτέ να ξεκολλήσει το σφιγμένο παράπονο των έρημων μανάδων και πατεράδων σε όλη τη χώρα που πέθαναν μόνοι στα έρημα χωριά, που έτσι τα κατάντησαν Καραμανλήδες και Παπανδρέοι, οι ολιγάρχες του πλούτου και οι «διαφωτιστές» του λαού. Ο «εθνικός ύμνος» μας δεν ακούστηκε στη μνήμη ούτε στη ταφή τους.

Πέθανε και ο πατέρας μου, 99 χρονών και κάτι και πολλοί συγγενείς στην Ήπειρο, φεύγοντας μη δικαιωμένοι για το αίμα που έχυσαν. Ο πατέρας ΔΕΝ δέχτηκε σύνταξη για τους αγώνες και έφαγε μια «σπρωξιά» σε κάποια παρέλαση, γύρω στα 90 του χρόνια να πάει παραπέρα για να περάσουν οι «επίσημοι» κάπου στην πλατεία Αγρινίου, που υποτίθεται θα τιμούσαν αυτούς που πολέμησαν.

Δε θα ξεχάσω (μου έδωσε αφορμή το βιβλίο) και μία ιστορία γεμάτη πόνο κάπου στη τελευταία δεκαετία της ζωής του πατέρα μου στην Πρέβεζα. Είχε περάσει τα 90, όταν μία μέρα στην Άρτα, στο χωριό μας Δίστρατο δίπλα στα μνήματα των παππούδων μου (γονείς πατέρα) μετά το τρισάγιο έβαλε τον παπά να διαβάσει μνημόσυνο υπέρ αγνώστου στρατιώτη που στις μάχες ανταρτοπόλεμου είχε σκοτωθεί δίπλα στο ποτάμι και τον βρήκε άκρη στο νερό του Αράχθου. Τον έβαλε στην πλάτη, πήρε τον ανήφορο, πήγε στο ξωκκλήσι και τον έθαψε κάτω από απειλές αντιπάλων στο χωριό. Από τη δεκαετία του 40 ως σήμερα γινότανε αυτή η καλή συνήθεια. Λέω στον πατέρα μου, τι έκανες για τον αδερφό σου που σκοτώθηκε έξω από την Πρέβεζα, νέο 19χρονο παλικάρι, που ήταν στρατολογημένος με τον Δημοκρατικό λεγόμενο Στρατό; Τι κάνεις τώρα; Βρήκατε τα ιερά κόκαλα; Όχι μου λέει. Ξέρεις το μέρος; του λέω. Ναι, Κανάλι σαν κι το λένε. Θες να πάμε, έτσι στη μνήμη του; Είχαμε πρόγραμμα να πάμε Αγρίνιο ως το βράδυ, ήταν μεσημέρι. Πάμε μου λέει. Πήγαμε και τα δάκρυα έτρεχαν βρύση. Να εδώ πυροβολούσαν από ένα πλοίο, Πάνθηρ νομίζω το λέγανε και ήταν πρώτος στη σειρά, πήγαιναν για Κέρκυρα και πυροβολήθηκε. Κάπου εδώ στο λοφάκι έμαθα ότι θάψανε πολλούς μαζί. Κάπου εδώ γύρω θα είναι τα κοκαλάκια του.

Και δεν έψαξες; Όταν τέλειωσε ο πόλεμος ήταν άλλοι χρόνοι, μου είπε. Πείνα, έχθρες, οι μεν κυνήγαγαν τους δε, αστυνομική παρακολούθηση, συκοφαντίες, είχα πέντε παιδιά να προστατεύσω, ήταν αλλιώς, πού να πας και πού να μιλήσεις; Γεμάτα κόκαλα τα βουνά και απ’ τις δυο παρατάξεις. Χιλιάδες εδώ κι εκεί και στην Αλβανία! Σ’ όλα τα χωριά ακούς μοιρολόγια. Και οι ξεφτιλισμένοι δεν κάνουν τίποτα σαν κράτος! Ρωτάμε αν ξέρουν κάτι οι γερόντοι στο χωριό κι ένας ογδοντάρης μας είπε πως θυμάται αλλά ποιος να μίλαγε. Κάπου εκεί που τώρα είναι δάσος με ψηλά δένδρα κάπου εκεί είναι χωμένοι, μας είπε! Έψαχνε μια οικογένεια αλλά τίποτα…

Αυτή ήταν μια ιστορία που μοιάζει με τόσες άλλες μικρές και μεγάλες που οι συγγενείς μου την έζησαν σαν μεγάλη που ήταν και πέθαναν στα μαύρα και δεν ξεπόνεσαν. Έστειλα κι ένα γράμμα για τον άγνωστο στρατιώτη αλλά κανένας δεν απάντησε. «Έχω πολλά παράπονα και θα τα φάει το χώμα» ήταν ένα τραγούδι που χόρευε ο πατέρας αλλά που να καταλάβουν οι άλλοι ότι ο πατέρας «αντί να κλαίει τραγουδούσε και ποιος καταλάβαινε»! Και η αδερφή του η Αγγέλω σήκωνε την μαύρη ποδιά όταν ερχότανε η κουβέντα και σκούπιζε τα δάκρυα στα μάτια και μοιρολόγαγε και πνιγότανε όταν έλεγε μαύρες ιστορίες. «Εδώ παιδάκι μ’ αει αει χαλασιά μ’ εδωιά (εδώ) καταί (καταγής) αυτού π’ κάθεσαι, έκατσαν αντάρτες με τρουβάδες κι είχαν μέσα κεφάλια σκουτουμέν’ς… τα πιδιά τ’ καποιανού με μαύρα γένια, σήμερα έχνι κλινική… ούι, ούι σαν θυμάμαι πέρασαν από δω και τ’ Ζέρβα και τ’ Άρη κι γίνονταν πω πω παιδάκι μ’ να μη τα ζήσετε!»

Δεν έμαθαν τα παιδιά και οι Νεοέλληνες την καταστροφή που έφεραν στην Ελλάδα τα ξένα συμφέροντα. Πολλά τα λάθη και πιο πολύ η προδοσία και το αίμα και οι συμφορές που δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ. Ούτε στο χωριό Βλάστη του Γιαννιώτη ούτε πουθενά.

Ο Μίκης Θεοδωράκης για το ίδιο θέμα στο βιβλίο «Μίκης Θεοδωράκης Θρησκεία μου η Ελλάδα» αναφέρει με παράπονο, επιλέγοντας το μουσικό έργο του το «Τραγούδι του νεκρού αδερφού» ως ένα που έχει ιδιαίτερη σημασία γι’ αυτόν ότι κρύβουν την Ελλάδα των θρήνων οι νεότερες εξουσίες. Το θέμα του είναι ο θρήνος μιας μάνας στο νεκροταφείο για τα δυο παιδιά της που σκοτώθηκαν, το ένα της δεξιάς, το άλλο της αριστεράς:
«Κάποτε όμως θα έπρεπε να σταματήσω, διαλέγοντας για να διευθύνω ένα έργο που να έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα. Έτσι επέλεξα το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού». Με αυτό έκανα συμβολικά τις τρεις τελευταίες συναυλίες της ζωής μου: στο Θέατρο του Ηρώδου, στο Μέγαρο Αθηνών και στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης.
Κι αυτό γιατί με το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού» ταυτίζομαι περισσότερο από ό,τι με οποιοδήποτε άλλο έργο μου, από κάθε άποψη: μουσική, ανθρώπινη, βιωματική, αγωνιστική και προπαντός «ελληνική» θα έλεγα. Την πιο βαθιά, την πιο αληθινή και πιο τραγική ελληνική, μιας και ο Εμφύλιος βύθισε την Ελλάδα στα δάκρυα, στο αίμα και στη δίχως όρια και τέλος δοκιμασία. Γιατί τάχα αυτή την Ελλάδα των θρήνων προσπαθούν τόσο πολύ για τόσα πολλά χρόνια να την κρύψουν;
Και ενώ είχα απελπιστεί πως μαζί με τους άταφους νεκρούς του Εμφυλίου η λησμονιά θα σκέπαζε και το έργο μου, έρχεται ο πιστός και αγαπημένος μου φίλος, ο Γιώργος Λογοθέτης, να το αναστήσει και μαζί του να αναστήσει τις πληγωμένες μνήμες και τους θρήνους της μάνας με τους δυο γιους, που τώρα ενωμένοι στο θάνατο, μάνα και αδέρφια αλληλοσκοτωμένα, ταξιδεύουν πάνω από μια Ελλάδα που έχει τα μάτια σκεπασμένα για να μη βλέπει. Ποιους; Όλους. Αυτούς που γίνανε θεμέλιο για την καινούργια μας ζωή, όπως βασανιστικά διαπλάθεται χρόνο με χρόνο και βήμα με βήμα από τον Εμφύλιο έως σήμερα.
Τι άλλο να πω παρά ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Γιώργο Λογοθέτη και να του ευχηθώ η προσπάθειά του αυτή να ανοίξει ένα παράθυρο στην Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη».

Θα του στείλω το βιβλίο του Μ. Γιαννιώτη που το ίδιο έκανε ως «ελεύθερο πνεύμα» γνήσιος Έλληνας. Τράβηξε με το δικό του τρόπο την κουρτίνα της λήθης κι έφερε μπροστά μας τα θέατρα της αιματηρής διαμάχης Ελλήνων κατά Ελλήνων, ζητώντας δικαιοσύνη για το κάθε Ελληνόπουλο που «έπεσε μαχόμενο». Είναι πανελλήνιο το αίτημα για δικαιοσύνη και τιμή.

Συγχαίρω τον Μελά Γιαννιώτη (το όνομα Μελάς του δόθηκε σα τιμή προς τον Μακεδονομάχο Παύλο Μελά) που δίνει αφορμή να μάθουμε και που για πολλά χρόνια δίνει μάχες για την Ελλάδα, ως ένα ισχυρό «πρόφραγμα των Μακεδόνων υπέρ της των Ελλήνων ασφάλειας» σύμφωνα με έκφραση του ιστορικού Πολύβιου. Μετά την ανάγνωση του βιβλίου μεγάλωσε ακόμη πιο πολύ η εκτίμησή μου και είδα πιο καθαρά το τεράστιο έργο του στην πρώτη γραμμή με τις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ επιλογές του και τον αγώνα του εναντίον ξένων συμφερόντων με όλη του την ζωή με το έργο του της ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ με τους αγώνες εναντίον πολυεθνικών και οπαδών τους (κάποτε είχε μια δικαστική σύγκρουση με όλα τα μέλη του ΔΣ της ΕΑΕΕ). Πόλις οχυρά και άμυνα υπέρ πατρίδος η γνώση και παιδεία μέσω του έργου ζωής του, με τα βιβλία, με τα έργα ευποΐας, με την Μακεδονική παρουσία του και την κάθε μορφής προσπάθεια του από 9 χρονών ως σήμερα (δείτε μέρος του έργου του εδώ www.intersalonica.gr).

Το βιβλίο «Έπεσε Μαχόμενος…» θα το δωρίσω σε φίλους παραγγέλλοντας σήμερα 50 τεύχη. Ψάξτε να το βρείτε, μη το χάσετε! Αναζητήστε το στην Διεύθυνση: Μελάς Κ. Γιαννιώτης Τ.Θ. 22402, Τ.Κ. 55102 Θεσσαλονίκη Τηλ. 2310492212 και www.mgianniotis.gr.

Ευχαριστούμε και Δόξα τω Θεώ που έζησες και επέζησες αξιότιμε κύριε Μελά Γιαννιώτη να μας γράψεις τι είδες και τι έζησες στην φονική μάχη του Ανταρτοπόλεμου στην Βλάστη Κοζάνης τον Νοέμβριο του 1948 και μετέπειτα εποχή που έβλεπα και εγώ το φως της ζωής για πρώτη φορά, δύο μήνες πριν κάπου στην Ήπειρο με ίδιες συνθήκες τον Σεπτέμβριο του 1948. Η ιστορία ας φροντίσουμε να μαθευτεί σωστά σαν μια ευχή για “αιωνία η μνήμη” όλων που έπεσαν υπέρ πατρίδος!

Ευαγ. Γ. Σπύρου
Εκδότης – Δημοσιογράφος