Το καιρικό φαινόμενο που εκδηλώθηκε τις προηγούμενες ημέρες και έπληξε κυρίως την Αττική, ήρθε με το παραπλανητικό όνομα «Ελπίδα», συμπεριφέρθηκε απόλυτα στον ρόλο του και έφυγε αφήνοντας στην απελπισία χιλιάδες ανθρώπους που ταλαιπωρήθηκαν με τα αυτοκίνητά τους στους δρόμους και έζησαν το σκότος στα παγωμένα σπίτια τους. Παράλληλα άφησε και πολλά ερωτηματικά για τον τρόπο που μια συντεταγμένη πολιτεία, όπως μας αρέσει να αποκαλούμε την Ελλάδα, ήταν έτοιμη να υποδεχτεί μια χιονοθύελλα.
Ότι και να πούμε είναι λίγο. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι εν θερμώ και ασθμαίνουσες εκτιμήσεις γρήγορα εξατμίζονται, όπως οι άλλες που έγιναν το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές στην ίδια περιοχή. Μοιάζει σύμπτωση, η χιονοθύελλα να εκτονώθηκε κυρίως πάνω στις καμένες περιοχές της Αττικής και της Εύβοιας και για πολλούς αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο. Σαν να ήθελε η φύση ευθέως να μας πει κάτι, λένε, και πολιορκεί το μεγαλύτερο πολεοδομικό συγκρότημα της χώρας, την Αθήνα που η περιφέρειά της ξεκινάει από την Κόρινθο και φτάνε ως τη Χαλκίδα και από το Λαύριο με την Αίγινα και τη Σαλαμίνα μαζί καταλήγει στη Θήβα. Μια τεράστια πόλη, την Αττική που κατοικεί ο πληθυσμός της μισής Ελλάδας που δύσκολα πια κανείς μπορεί να την κουμαντάρει και κυρίως να προβλέψει σε όλη την έκτασή της την εξέλιξη και τις συνέπειες διαφόρων γεγονότων.
Το βέβαιο πάντως είναι ότι από την Αττική, αιώνες τώρα τα ίδια καιρικά, ήπια ή ακραία φαινόμενα συμβαίνουν. Κάποιοι αναφέρθηκαν σε άλλες χιονοπτώσεις προηγούμενων χρόνων, δημοσίευσαν κιόλας διάφορες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και είδαμε πως αντιδρούσε τότε ο κόσμος. Ακόμα και παλιά ρεπορτάζ ανασύρθηκαν από τα αρχεία για τα χιόνια του ΄63 ή του ’87, έγιναν συγκρίσεις με άλλες περιοχές, πιο δοκιμασμένες σε τέτοιες περιπτώσεις. Η ανάγνωσή τους δεν οδηγεί σε κανένα άλλο συμπέρασμα, εκτός της παραδοχής ότι πρόκειται για μια άλλη εποχή η οποία έχει ανεπιστρεπτί παρέλθει.
Όσοι τα θυμήθηκαν, κατάλαβαν πως κάτι έχει αλλάξει, κάτι που βιώνουν καθημερινά και στο οποίο, από συνήθεια και αδιαφορία δεν δίνουν σημασία. Κι αυτό δεν είναι άλλο από έναν κόσμο με νεώτερους συμπολίτες μας που είτε γεννήθηκαν, είτε μεγάλωσαν σε μια πόλη και με την ιδέα ότι αυτή είναι υπεράνω της φύσης – γιατί την καταπάτησε και την αμφισβήτησε για ένα σωρό λόγους- ενώ η ζωή της έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, σε ποικίλες εκφάνσεις της προσωπικής και δημόσιας ζωής. Στην ψευδαίσθηση αυτή μετέχει δυστυχώς και το μεγαλύτερο μέρος της ημιαστικοποιημένης ελληνικής υπαίθρου, σε αντιλήψεις και πρακτικές. Από την κατάσταση αυτή εξαιρούνται μόνο κάποια τμήματα της χώρας που χάρη της παραγωγικής γεωργίας οι ασχολούμενοι με αυτή δεν ακολουθούν το κύλισμα του χρόνου και κοιτάνε και καμιά φορά στον ουρανό!
Έτσι δεν θα μπορούσε παρά να έχει την ίδια αντίληψη για την πόλη και την ύπαιθρο και το λεγόμενο πολιτικό προσωπικό που το χαρακτηρίζει η παντελής άγνοια για την εξέλιξη των πραγμάτων για τουλάχιστον τρείς με τέσσερις δεκαετίες. Σπουδαγμένοι οι εκπρόσωποί του, είτε σε διάσημα ιδρύματα είτε σε επαρχιακά ΙΕΚ, τους συνδέει ο στόχο της νομής της εξουσίας σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να αναζητήσουν τι και πως τον οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Δεν ρωτάνε κανέναν, ακούνε μόνο τους παντοδύναμους επαγγελματίες συμβούλους και τους επικοινωνιολόγους οι οποίοι δεν έχουν να χάσουν και τίποτα αν κάνουν λάθος καθώς γνωρίζουν πως θα κινηθούν κατόπιν.
Έρχεται η μια καταστροφή μετά την άλλη και ένας πολυσύνθετος κόσμος που έχει εξελιχθεί η κοινωνία μας, διαλύεται χωρίς κανένας να καταλάβει την πραγματική αιτία. Δεν φταίει ένα χιόνι, το χιόνι ήρθε να προβάλλει τις αδυναμίες μιας κοινωνίας που την ασφάλειά της έχει παραχωρήσει στο Κράτος το οποίο για μια άλλη φορά αποδεικνύεται ανεπαρκές και με λειψή την γνώση της πραγματικότητας για το τι ακριβώς εκπροσωπεί και τι εκφράζει. Το λιγότερο πάντως που θα έπρεπε να παραδεχθεί, είναι ότι η φύση έχει το δικό της ρυθμό και ότι ζητήματα δημιουργεί, να τα αφήνουν να τα χειριστούν αυτοί που είναι πιο κοντά της…
Η φωτογραφία, από το διαδίκτυο κάποιου γενναίου φωτογράφου του οποίοι τα ίχνη χάθηκαν στην σκυταλοδρομία των αναδημοσιεύσεων. Τον ευχαριστούμε θερμά.
