Ο δρόμος μπροστά μας μοιάζει μια ευθεία που στο βάθος, όπως σε όλες τις ευθείες, τα δυο πλαϊνά φαίνονται να ενώνονται. Το αισιόδοξο είναι ότι πρόκειται για στροφή. Το απαισιόδοξο, ότι η αυτή ευθεία τελειώνει. Το χειρότερο, ότι πρόκειται για τοίχο.

Εκεί στο τέλος λοιπόν, βρίσκεται ένα χρονικό ορόσημο. Είναι το έτος 2030, όπου οι δόσεις των δανείων που μας δώσανε για να σωθούμε, θα γίνουν πολύ μεγάλες.

Όλα τα σενάρια είναι πιθανά. Όλα μπορούν να ισχύσουν. Εξαρτάται από το τι θα κάνουμε εμείς μέχρι τότε. Αυτό που κάνουμε πάντως προς το παρόν, δεν είναι και το καλλίτερο.

Έχουμε μπεί για τα καλά στην εποχή της νέας αστακομακαρονάδας, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μας κατέστρεψαν στην προηγούμενη.

Η οικονομική και κοινωνική ελίτ, ζει σαν σε άλλη χώρα, κάτι σαν Ελβετία, χωρίς όμως τους Νόμους της Ελβετίας.

Η, σχεδόν απόλυτη, με ελάχιστες εξαιρέσεις, πλειοψηφία, ( σε όλο το φάσμα ) του λεγόμενου «πολιτικού προσωπικού» επιδιώκει την προοπτική της καριέρας του μέσω της, ιστορικής πλέον, εκτίμησης ότι «λεφτά υπάρχουν» ( και το υπονοούμενο ότι «εμείς» θα σας τα μοιράσουμε ).

Ο πολύς κόσμος ,που στην Ελλάδα αποτελεί είδος  «υποαστικής» τάξης ( η «αστική» έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά ), αγωνίζεται να επιβιώσει, ενώ παρατηρεί τις δυο προηγούμενες τάξεις με ένα αίσθημα αδικίας, ένα αίσθημα του «απ´εξω».

Αυτή, ακριβώς, είναι η συνταγή της αστακομακαρονάδας.

Με το γνωστό τέλος.

Καλή τύχη.