Μετά τα νέα για τους δασμούς του χθεσινού μεσονυχτίου, η καταπληκτική (Αμερικανικής έμπνευσης) ιδέα της παγκοσμιοποίησης έφθασε στο τέλος της.
Μετά και το σοκ με την φορές φθηνότερη Κινεζική τεχνολογία στην Τεχνική Νοημοσύνη (Πλαγίως, 29/01), ο Πρόεδρος Τραμπ, απεφάσισε ότι όχι μόνο έπαψε να είναι χρήσιμη για τα Αμερικανικά συμφέροντα, αλλά και επιζήμια, μέχρι και επικίνδυνη. Και την εγκαταλείπει.
Και έτσι επανερχόμαστε στους περιοριστικούς δασμούς, με την «μαγική» χθεσινή κίνηση. Κίνηση όμως σαν του μαθητευόμενου μάγου, στην περίφημη «Φαντασία» του Ντισνεϋ. Εκεί όπου, ως μαθητευόμενος μάγος, ο Μίκυ ξεκίνησε το μαγικό, αγνοώντας πώς να το σταματήσει, με εφιαλτικές συνέπειες.
Οι οποίες συνέπειες ήδη ξεκίνησαν: Ήδη, πριν καλά καλά ανακοινώσει τους δασμούς, κατόρθωσε το αδιανόητο. Την εμπορική δηλαδή συμφωνία μεταξύ Κίνας, Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας. Προφανώς και αγνοεί με τι τρόπο θα το μαζέψει.
Το επόμενο που θα καταφέρει είναι να αναστήσει το Όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εδώ, στο δρόμο προς την επανισχυροποίηση του Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, το πιο πικρό ποτήρι το έχει πιει η Γερμανία. Η διαχρονική αντιευρωπαϊκή πολιτική της, με στόχο την οικονομική επικράτησή της στην Ευρώπη, ξεκίνησε με την ευκαιρία της υιοθέτησης του Ευρώ το 2000 και έφθασε στο αποκορύφωμά της με την συμφωνία του Σρέντερ για το φθηνό αέριο από την Ρωσία και την εισαγωγή από την Μέργκελ φθηνού εργατικού δυναμικού από την Συρία λόγω του εμφυλίου (και μέσω των ανοησιών του Σύριζα). Κατά συνέπεια, δέχεται ως ισχυρότερη, τις ισχυρότερες συνέπειες.
Έτσι λοιπόν, όπως παραδοσιακά πάντα συμβαίνει, η Γερμανία κέρδισε τις μάχες αλλά τελικά έχασε τον πόλεμο. Με συνέπειες για όλη την Ευρώπη, όπως επίσης πάντα συμβαίνει. Τώρα γίνονται οι πιο ευρωπαϊστές, από την εποχή του Αντενάουερ.
Μας λείπουν βέβαια και οι άλλες τέτοιου τύπου προσωπικότητες εκείνης της εποχής, ο Σπάακ, ο Σουμάν και ο Ντε Γκάσπαρι.
Ακόμη ίσως και ο Ντελόρ, ή ο Γιουγκέρ.
Μόνο ο Ντράγκι είναι τέτοιας κοπής.
