Ο ιστορικός χορός του Ζέρβα, του Βελουχιώτη, του Περικλή και του Γουντχάουζ πριν την επιχείρηση στον Γοργοπόταμο - του Ηλία Προβόπουλου

Ηλίας Προβόπουλος, 28/11/2023

Κεντρική φωτογρφία: Ο ιστορικός χορός του Ζέρβα, του Βελουχιώτη, του Περικλή και του Γουντχάουζ στο Γαρδίκι Ομιλαίων Φθιώτιδας λίγες ημέρες πριν την επιχείρηση στον Γοργοπόταμο.

Από την 25η Νοεμβρίου 1942 μέχρι σήμερα έχουν περάσει ολόκληρα 81 χρόνια και ένα γεγονός που σημάδεψε εκείνη την βροχερή ημέρα στα ριζά της Οίτης και πάνω από τον κάμπο της Λαμίας ήταν η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου από τις ενωμένες ομάδες ανταρτών του ΕΛΑΣ, του ΕΔΕΣ και την υποστήριξη άγγλων πρακτόρων που ήδή είχαν έρθει από τη Μέση Ανατολή και επηρέαζαν τις εξελίξεις στην κατεχόμενη Ελλάδα.

ανατίναξη της γέφυρας υπήρξε ένα από τα κορυφαία γεγονότα της Εθνικής Αντίστασης και προκάλεσε τον θαυμασμό των Συμμάχων αλλά και την οργή των κατακτητών, Ιταλών και Γερμανών που προέβησαν αμέσως σε σκληρά αντίποινα εκτελώντας 14 ντόπιους που πήραν από τις φυλακές της Λαμίας ενώ άλλους 7 θα εκτελέσουν μπροστά στην γκρεμισμένη γέφυρα και τους άλλους μετά από λίγες ημέρες στα Καστέλλια Παρνασσίδας μαζί με 10 άλλους που συνέλαβαν εκεί.

Για το πως έφθασε να γίνει η ανατίναξη της γέφυρας έχουν γραφτεί άπειρες σελίδες, πολλές να αναδείξουν την ισχύ της μιας ή της άλλης ομάδας των ανταρτών αλλά δεν έλειψαν και κάποιες που προβάλλαν το γεγονός πιο ψύχραιμα καθώς και πολλές σελίδες επίσης αφιέρωσαν οι Άγγλοι Έντι Μάγερς και Κρις Γουντχάουζ που από εκείνη την ημέρα άρχισαν να παρεμβαίνουν συστηματικά και πολλές φορές απροκάλυπτα στις εξελίξεις.

Από κείμενα που κυκλοφορούν αποδελτιώνουμε το επιχειρησιακό μέρος και αφήνουμε στον αναγνώστη να αναζητήσει πληροφορίες από τα βιβλία που κυκλοφορούν.

«… Οι Άγγλοι σαμποτέρ με αρχηγούς τον Έντι Μάγερς και τον Κρις Γουντχάουζ που έπεσαν με αλεξίπτωτο ένα σκοτεινό βράδυ του φθινοπώρου του 1942 στα βουνά της Ρούμελης είχαν έναν στόχο: να ανατινάξουν τη σιδηροδρομική αρτηρία που συνέδεε τη Γερμανία με τον Πειραιά και να διακόψουν την παροχή πολεμοφοδίων προς τις γερμανικές δυνάμεις που επιχειρούσαν στην Αφρική. Τα ιδανικά μέρη για να γίνει το σαμποτάζ, ήταν τρεις γέφυρες σε διαφορετικά σημεία. Η γέφυρα της Παπαδιάς, η γέφυρα του Ασωπού και η γέφυρα του Γοργοπόταμου. Για να επιτευχθεί το εγχείρημα αυτό όμως δεν αρκούσαν οι λιγοστοί κομάντος. Χρειαζόντουσαν και τη βοήθεια των Ελλήνων ανταρτών που δρούσαν στα απάτητα βουνά της χώρας. Το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής είχε δώσει σαφέστατες εντολές στον Μάγιερς και τον ταγματάρχη Γουντχάουζ: «Άμεση ανάγκη να προκριθεί η συνεργασία με τον στρατηγό Ζέρβα και την ομάδα του».

Οι άνδρες με την καθοδήγηση του μόνιμου υπολοχαγού Γιώργου Κατσίμπα προχωρούσαν επί ώρες και είχαν εξαντληθεί, όταν μέσα στα σκοτάδια κατάφεραν με δυσκολία να το στόμιο της σπηλιάς ψηλά από το χωριό Στρώμη. Εκείνη ήταν και η στιγμή που ήρθαν σε επαφή με τους Έλληνες αντάρτες. Ήταν οι Καραλιβαναίοι. Ο λοχαγός Ντένις Χάμσον δεν πίστευε στα μάτια του:

«Καθώς σκαρφαλώναμε επάνω στους βράχους και τα δέντρα, πέντε σκούρες μορφές εμφανίσθηκαν από τις σκιές και μας κοίταζαν σιωπηλά. Θα μπορούσαν να είναι φιγούρες της επανάστασης του 1821. Όλοι φορούσαν βράκες από τραχύ σκούρο ύφασμα και ένας εξ αυτών ένα κατακόκκινο φέσι στο κεφάλι. Τα μαλλιά τους ήταν αχτένιστα και έφταναν μέχρι τους ώμους, ενώ τα γένια τους μέχρι το στομάχι τους. Στα στήθη τους είχαν σταυρωτές φυσιγγιοθήκες και στις ζώνες τους είχαν πιστόλια και παλιάς κατασκευής ακονισμένα μαχαίρια. Φορούσαν περιδέραια από χρυσές εικόνες και αλυσίδες. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν φαντάσματα από μια περασμένη εποχή, κρατούσαν όμως στα χέρια τους οπλοπολυβόλα Τόμσον…».

Μέσα στη σπηλιά οι σαμποτέρ μένουν για μέρες. Ενώ ο Μάγιερς καταστρώνει τα σχέδιά του και προκρίνει τη λύση του Γοργοπόταμου ως ιδανικότερη, οι άλλοι ψάχνουν τον Ζέρβα. Κανείς όμως στην περιοχή δεν έχει ακούσει το όνομά του. Όλοι γνωρίζουν ένα όνομα. Ένα όνομα που οι Άγγλοι δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να συνεργαστούν, ένα όνομα που ήταν καρφί στο μάτι τους: Άρης…

Τελικά, ύστερα από βασανιστική αναμονή τριών εβδομάδων, εντοπίζουν τον Ζέρβα στην Ήπειρο. Μετά την πρώτη συνάντηση ο Γουντχάουζ θα επιστρέψει στη σπηλιά απογοητευμένος. Ο Ζέρβας μπορεί να έχει εφοδιαστεί με σύγχρονα όπλα, εφόδια και με 12.000 αγγλικές λίρες, αλλά το αντάρτικό του δεν έχει την απαιτούμενη δύναμη ανδρών για μια τέτοια επιχείρηση. Με βαριά καρδιά οι Άγγλοι θα στραφούν στον Άρη.

Μεσημέρι 14ης Νοεμβρίου 1942, χωρίο Βίνιανη, στο σπίτι του Δημήτρη Καραγιώργου

Ο Άρης Βελουχιώτης είχε φτάσει από τα χαράματα στις παρυφές του χωριού. Οι άνδρες του είχαν διασκορπιστεί και είχαν ζώσει τον τόπο σε περίπτωση που επρόκειτο για παγίδα. «Θα μπω μέσα στο χωριό μόνος. Περικλή, θα έρθεις μαζί μου» είπε στον καπετάνιο του 42ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. «Δεν νομίζω να είναι παγίδα. Κοίτα εδώ, το ιδιόχειρο σημείωμα του Ζέρβα τι γράφει: “Αδελφέ μου Άρη, πρέπει να συναντηθούμε επί ενός ζητήματος εθνικώς σπουδαιοτάτου”». Άρης και Περικλής μπήκαν στο χωριό και πήγαν στον τόπο του μυστικού ραντεβού. Δεν τους πήρε πολύ να δώσουν τα χέρια.

Στο τραπέζι του σπιτιού του Δημήτρη Καραγιώργου κάθισαν ο Ζέρβας, ο Άρης, ο Περικλής (Γιώργος Χουλιάρας) και ο Γουντχάουζ. Ο Ζέρβας ήταν σε καλή διάθεση, άρχισε να περιγράφει τον σκοπό της συνάντησης. Ο Άρης σιωπηλός μετρούσε τους συνομιλητές του και κυρίως τον Άγγλο, ο ύπουλος ρόλος του οποίου θα αιματοκυλούσε τη χώρα σε λίγους μήνες.

«Αυτή είναι η επιχείρηση που πρέπει να φέρουμε εις πέρας, αδερφέ μου Άρη, αλλά, επειδή οι δικές μου δυνάμεις δεν επαρκούν, ζητάω και τη δική σου βοήθεια. Και σε παρακαλώ…». Η πρόταση του Ναπολέοντα Ζέρβα έμεινε μετέωρη. Ο Άρης Βελουχιώτης σηκώθηκε όρθιος, έφερε τα χέρια στη μέση του, άγγιξε το αγαπημένο του ξιφίδιο και μίλησε: «Συναγωνιστή στρατηγέ, δεν είναι ανάγκη να παρακαλάς ούτε να κουράζεσαι να μου εξηγείς. Είμαι έτοιμος να πάρω μέρος στην επιχείρηση και να διαθέσω όσες δυνάμεις χρειαστούν. Γι’ αυτό βγήκαμε στο βουνό, για να πολεμάμε, και όχι να γυρνάμε στα χωριά και να τρώμε τραχανά».

Ο Ζέρβας άπλωσε τα χέρια του, αγκάλιασε τον πρωτοκαπετάνιο και γύρισε το κεφάλι του στον Γουντχάουζ, ο οποίος γνώριζε όχι μόνο ελληνικά αλλά και αρχαία ελληνικά: «Άκουσες, Ευάγγελε (το συνθηματικό όνομα του Άγγλου), ο Άρης δέχεται να έρθει μαζί μας».

Ο φλεγματικός Άγγλος έκρυψε τα συναισθήματά του και απάντησε σπαστά: «Άρης, αυτό καλό πολύ». Στη συνέχεια, σαν να γνώριζε τι ακριβώς θα συμβεί στο μέλλον, αφού είχε μελετήσει καλά τον ρόλο που του είχε αναθέσει το «στέμμα της Κοινοπολιτείας», προσγείωσε τον Ζέρβα, που ήδη έκανε σχέδια για μελλοντικές συνεργασίες: «Είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για τέτοια. Ας μην ξεχνάς, αγαπητέ, ότι άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει…». Ο Άγγλος δεν τόλμησε να στρέψει τα μάτια του στον Άρη, που από την αρχή τον κοίταζε σοβαρός και αγέλαστος.

Χωριό Μαυρολιθάρι, μια εβδομάδα αργότερα

Οι μέρες περνούσαν βασανιστικά αργά. Χιόνιζε ασταμάτητα. Οι σαμποτέρ ήταν κλεισμένοι στη σπηλιά τους στη Στρώμη. Μόνο ο Γουντχάουζ συνέχιζε τις επαφές του με τις αντάρτικες ομάδες για να κανονιστούν οι τελευταίες λεπτομέρειες του χτυπήματος και για να εφαρμόσει τις διαταγές του «στέμματος». Να θέσει το ελληνικό αντάρτικο υπό την αγγλική σκέπη. Μόνον αυτός ο άτιμος Άρης του χαλούσε τα σχέδια και τον πάγωνε όποτε τον κοίταζε, αλλά θα τον έβαζε στη θέση του όταν θα ερχόταν η ώρα…

Ο Ναπολέων Ζέρβας κάθισε σιμά στο τζάκι του σπιτιού όπου διέμενε στο χωριό και έβγαλε ένα τσαλακωμένο τετράδιο από την πατατούκα του. Το ημερολόγιό του. Το κρύο ήταν αφόρητο μα δεν τον ενοχλούσε. Τον ένοιαζε που η δική του αντάρτικη ομάδα μπορεί να είχε καλύτερα όπλα και περισσότερους οικονομικούς πόρους από εκείνη του Άρη, αλλά υπολειπόταν σε μαχητικότητα και φυσικά σε άνδρες. Πώς θα δικαιολογούνταν στους Άγγλους που στηριζόντουσαν επάνω του; Έτριψε τη μύτη του μολυβιού του στο παντελόνι του και, υπό το φως των ξύλων που καιγόντουσαν, έγραψε: «Εις τας 20 Νοεμβρίου, εις το Μαυρολιθάρι, όρκισα επισήμως τους αντάρτες μου εις τον ΕΔΕΣ. Η τελετή έγινε εις ένα από τα καφενεία του χωριού. Η συνολική μου δύναμη ανήρχετο τώρα εις 50 άνδρας ακριβώς».

25 Νοεμβρίου 1944, αρχηγείο ανταρτών, Γοργοπόταμος. 21.30

Οι Άγγλοι σαμποτέρ, λίγες ώρες πριν από το τελικό χτύπημα, ήταν εξαιρετικά νευρικοί και ανήσυχοι. Τις στιγμές που έμεναν μόνοι τους οι Μάγιερς, Γουντχάουζ και Χάμσον κοίταζαν τους 150 ξυπόλητους ΕΛΑΣίτες με τον φτωχό οπλισμό και πίστευαν ότι το χτύπημα είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Από την άλλη κοίταζαν τους 50 άνδρες του Ζέρβα με τον σύγχρονο οπλισμό, αλλά δεν έβλεπαν στα μάτια τους εκείνο που θα ήθελαν να δουν.

«Παιδιά, δεν χρειάζεται να τα βάψουμε μαύρα. Εάν δεν πετύχει σήμερα το χτύπημα, θα υποχωρήσουμε και θα επιχειρήσουμε πάλι αύριο βράδυ. Δεν θα περιμένουν ότι θα επαναλάβουμε την ανατίναξη μέσα σε 24 ώρες» είπε ο Γουντχάουζ και οι Μάγιερς και Ζέρβας κούνησαν επιδοκιμαστικά το κεφάλι τους. Ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου δεν μίλησε καθόλου.

«Εξαιρετική ιδέα» έκανε να ψελλίσει ο στρατηγός, αλλά τον διέκοψε η βαριά φωνή του Άρη: «Ξεχάστε το. Εάν η σημερινή επίθεση αποτύχει, δεν θα υπάρχουν πια αντάρτες. Θα σκορπίσουν στους τέσσερις ανέμους». Ο Γουντχάουζ, σαν να δέχτηκε μια γροθιά από τη ρεαλιστική σκέψη του Άρη, συμφώνησε: «Άρης, αυτό πολύ καλό. Ο ρεαλισμός σου είναι εξαιρετικά πολύτιμος για όλους μας».

Στη συνέχεια ο Μάγιερς ανέλυσε στους αντάρτες το σχέδιο της ανατίναξης όπως το είχε σκεφτεί. Τελευταίος μίλησε ο Άρης, ο οποίος διατύπωσε τη «Διαταγή Επιχείρησης».

− «Νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε σε μισή ώρα την επιχείρηση» είπε ο Ναπολέων Ζέρβας.

− «Διαφωνώ, Ναπολέοντα. Στις 11.00 θα έχουμε μεγαλύτερο πλεονέκτημα» απάντησε ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ και ο Μάγιερς συμφώνησε μαζί του.

Ο Άρης συνέχιζε να διαβάζει την διαταγή:

− «Το γενικό πρόσταγμα της επιχείρησης θα έχει ο συνταγματάρχης Ζέρβας»

Ξανά διακοπή.

− «Στρατηγός Άρη μου, στρατηγός αδελφέ μου, όχι συνταγματάρχης».

− «Συμπάθα με, Ναπολέοντα, έκανα λάθος». Οι Άγγλοι δαγκώθηκαν για να κρύψουν τα γέλια τους. Τα νεύρα όλων χαλάρωσαν.

Η διαταγή έκλεινε με το χρονικό περιθώριο εξουδετέρωσης των δυο φυλακίων: «Η κάθε ομάδα έχει στη διάθεσή της 15 λεπτά για να θέσει εκτός μάχης τα φυλάκια. Ούτε λεπτό παραπάνω» είπε ο Άρης και ο Ζέρβας απόρησε: «Μόνο ένα τέταρτο;». Η ηγετική μορφή της ελληνικής αντίστασης δεν μάσησε τα λόγια της: «Μετά το τέταρτο αρχίζουμε να χάνουμε».

Όταν όλα ήταν έτοιμα πλέον να ξεκινήσουν, ο Άρης πήγε στους αντάρτες του και τους μίλησε γύρω από τις καμουφλαρισμένες φωτιές που είχαν ανάψει: «Η ανατίναξη είναι για το συμφέρον της χώρας και των συμμάχων. Ακόμη και εάν μείνουν ζωντανοί μόνο πέντε από εμάς και οι άλλοι σκοτωθούν, πρέπει να γίνει. Όποιος θέλει μπορεί αυτή τη στιγμή να βγει από τη γραμμή άφοβα. Τον αποδεσμεύω από τον όρκο του».

Κανένας αντάρτης δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό.

Η γέφυρα είχε δυο φυλάκια. Το βόρειο και το νότιο. Στο νότιο υπήρχε ιταλική φρουρά 80 ανδρών, που είχαν οχυρωθεί σε έναν λαβύρινθο από συρματοπλέγματα, ορύγματα από μπετόν και χαρακώματα που επικοινωνούσαν το ένα με το άλλο. Υπήρχαν και δύο πολυβολεία. Αυτή την πλευρά ανέλαβε να εξουδετερώσει ο ΕΛΑΣ. Με αρχηγό τον Κωστούλα, 60 ΕΛΑΣίτες χωρισμένοι σε 4 ομάδες των 15 ανδρών, μέσα στο σκοτάδι σα σκιές, σαν άυλα αερικά, πήραν τις προκαθορισμένες θέσεις τους κάτω από τη μύτη των φρουρών δίχως εκείνοι να τους αντιληφθούν. Αρχηγοί των ομάδων ήταν οι Καραλίβανος, Κεραυνός, Γκέκας και Νικηταράς. Περίμεναν να φτάσει 23.00 ακριβώς για να χτυπήσουν.

Το βόρειο φυλάκιο, το οποίο φρουρούσαν 30 Ιταλοί, δεν ήταν τόσο βαριά οχυρωμένο. Είχε όμως δυο δίδυμα αντιαεροπορικά στραμμένα στο έδαφος για επίγειους στόχους, που μπορούσαν να λιανίσουν τα πάντα. Εκεί πήραν θέσεις για να το εξουδετερώσουν 40 ΕΔΕΣίτες με επικεφαλής τον μόνιμο ανθυπολοχαγό Σωτήρη Παπαχρήστου. Ταυτόχρονα δυο ομάδες των 15 ανταρτών του ΕΛΑΣ θα έκοβαν τις ράγες και δεν θα επέτρεπαν να έρθουν σιδηροδρομικώς ενισχύσεις. Η κάθε ομάδα είχε μαζί της από έναν Άγγλο σαμποτέρ, ο οποίος, όταν θα ξεκινούσε η μάχη, θα υπονόμευε με εκρηκτικά τη σιδηροδρομική γραμμή. Ένα χιλιόμετρο βόρεια και ένα χιλιόμετρο νότια. Μια τρίτη ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ θα κατέστρεφε την ξύλινη οδική γέφυρα προκειμένου να κόψει το δρόμο στις όποιες ενισχύσεις θα έρχονταν από τη Λαμία. Το κυρίως έργο της υπονόμευσης και ανατίναξης της γέφυρας το ανέλαβαν Άγγλοι σαμποτέρ και μια χούφτα ΕΛΑΣίτες και ΕΔΕΣίτες αντάρτες που είχαν εκπαιδευτεί για αυτό. Ο Άρης κράτησε πίσω, για κάθε ενδεχόμενο, μια εφεδρεία 30 ΕΛΑΣιτών με αρχηγό τον Νικηφόρο. Μια ευφυής κίνηση, όπως θα αποδεικνυόταν.

Η ανατίναξη

Δεν είχαν περάσει έξι λεπτά μετά τις έντεκα όταν στην κοιλάδα του Γοργοπόταμου άρχισαν οι πυροβολισμοί. Στα δυο φυλάκια τα όπλα ξερνούσαν φωτιά. Στο νότιο φυλάκιο οι Ιταλοί αιφνιδιάζονται πλήρως. Μέσα στο σκοτάδι προσπαθούν να ανάψουν τους προβολείς για να δουν που κρύβεται ο εχθρός. Μάταια. Οι σφαίρες σφυρίζουν δαιμονισμένα δίπλα τους και τους καθηλώνουν. Μια – μια οι θέσεις τους πέφτουν στα χέρια των ανταρτών. Οι Ιταλοί παραδίδονται σε λίγα λεπτά.

Μόνο ένα μπετονένιο τετράγωνο κουβούκλιο μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο οχυρώσεων παραμένει ανέπαφο και θερίζει τα πάντα. Στη βάση του ανάμεσα στα πουρνάρια ο «Κεραυνός» πετάγεται και ορμάει ακάλυπτος. Σπάει με μια κλωτσιά την πόρτα και εισβάλλει. Δεν προλαβαίνει να τραβήξει τη σκανδάλη. Ένας υποκόπανος τον χτυπάει στο πρόσωπο. Τα δόντια του διαλύονται. Το στόμα του γίνεται μια ματωμένη άμορφη μάζα. Κλονίζεται, αλλά δεν πέφτει. Καταφέρνει να θερίσει όλους τους Ιταλούς.

Από το αρχηγείο βλέπουν την πρώτη φωτοβολίδα στα νότια, σημάδι ότι το φυλάκιο έπεσε. Στο βορινό όμως φυλάκιο δεν φαίνεται καμία φωτοβολίδα. Μόνον πυροβολισμοί. Τα λεπτά περνάνε επικίνδυνα. Σε λίγο φτάνει τρέχοντας ο ανθυπολοχαγός Σωτήρης Παπαχρήστου: «Αποτύχαμε. Δεν τους αιφνιδιάσαμε» ενημερώνει και οι Μάγιερς, Γουντχάουζ, Ζέρβας, Πυρομάγλου, πετάγονται. Χλωμιάζουν, τα χάνουν. Ο Άρης σηκώνεται ψύχραιμα και φωνάζει τον Νικηφόρο: «Μάχη δεν ήθελες; Πάρε την εφεδρεία και σε 20 λεπτά να έχεις τελειώσει. Αλλιώς να μη γυρίσετε. Περικλή, Πελοπίδα, Θάνο, και σεις μαζί του». Με τους ΕΛΑΣίτες πηγαίνει πάλι ο Παπαχρήστου, αλλά και ο Κομνηνός Πυρομάγλου.

Ο Βελουχιώτης, σίγουρος ότι η εφεδρεία θα τα καταφέρει, απευθύνεται στους Άγγλους δυναμιτιστές: «Πηγαίνετε να κάνετε τη δουλειά σας και μη δίνετε σημασία στις τουφεκιές. Μην περιμένετε τη φωτοβολίδα». Σε 17 λεπτά έπεσε και το βόρειο φυλάκιο. Δεν είχαν προλάβει να περάσουν τα 20 λεπτά όταν την κοιλάδα συγκλόνισαν δυο ισχυρότατες εκρήξεις που ακουστήκανε μέχρι τη Λαμία. Τα σίδερα από τις ράγες έλιωσαν, τα ξύλα διαλύθηκαν και η γέφυρα έγινε ένα υπέροχο βεγγαλικό στον σκοτεινό ουρανό…»

Στα χρόνια που ακολούθησαν ο «Γοργοπόταμος» υπήρξε το γεγονός που δοκιμάστηκε πολύ η ιστορία καθώς οι πρωταγωνιστές της ανατίναξης, όσοι βέβαια επέζησαν του εμφυλίου πολέμου, όπως ο Ναπολέων Ζέρβας, ο καπετάν Νικηφόρος (Δημήτρης Δημητρίου), Θέμις Μαρίνιος, Μπέκιος, αλλά και οι Άγγλοι υπερασπίστηκαν μονόπλευρα το ρόλο της πλευράς που ήταν ταγμένοι. Η μεγάλη ιστορία όμως ετούτου του τόπου, ένα έκρινε και αναπολεί. Ότι μπροστά σε ένα τέτοιο μεγάλο επιχείρημα, η ενότητα ήταν που έφερε το αποτέλεσμα…