Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στη μνήμη της αμαρτωλής γυναίκας, που μετανόησε, πίστεψε στο Χριστό και άλειψε τα πόδια του με μύρο.Σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιησούς προσκλήθηκε σε δείπνο στο σπίτι του Σίμωνος που ανήκε στην τάξη των Φαρισαίων. Επίσης στην πόλη βρισκόταν μία πόρνη, που μόλις έμαθε ότι ο Ιησούς ήρθε στην πόλη, θέλησε να μάθει σε ποιο σπίτι ήταν προκειμένου να τον συναντήσει.

Ενώ ο Ιησούς έτρωγε και συζητούσε με τους υπόλοιπους παρεβρισκόμενους, μπήκε ξαφνικά στο σπίτι η γυναίκα, κρατώντας στα χέρια της αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο με μύρο. Προχώρησε στο μέρος του Ιησού και αφού στάθηκε πίσω του, γονάτισε και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται γοερά. Η γυναίκα άνοιξε το δοχείο και άρχισε να ρίχνει μύρο και να πλένει τα πόδια του Ιησού, ενώ ταυτόχρονα έπεφταν τα δάκρυα της, που έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της. Αφού άδειασε το δοχείο ξέπλεξε τα μαλλιά της και σκούπισε με αυτά τα πόδια του Ιησού, ενώ τα φιλούσε αδιάκοπα.

Αμέσως ο Ιησούς γύρισε προς την γυναίκα και της είπε: «Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Έπειτα όλοι οι παραβρισκόμενοι άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός που μπορεί να συγχωρέσει αμαρτίες και ο Χριστός γύρισε ξανά προς την γυναίκα και της είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό».

Το πρωί τελείται o εσπερινός της Μεγάλης Τετάρτης και Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία. Το απόγευμα γίνεται η Ακολουθία του Ευχελαίου και η τελετή του Νιπτήρος που είναι και ο Όρθρος της Μεγάλης Πέμπτης που αναφέρεται σε τέσσερα γεγονότα. Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Ιησού Χριστό, τον Μυστικό Δείπνο, την Προσευχή του Κυρίου στο Όρος των Ελαιών και την προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή των Παθών του Χριστού.

Κάθε Μεγάλη Τετάρτη πριν την Τελετή του Νιπτήρος τελείται σε όλες τις Εκκλησίες, το Ιερό Ευχέλαιο. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική για την Εκκλησία ακολουθία, γι’ αυτό και την έχει εντάξει στα μυστήρια της.

Την Μεγάλη Τετάρτη το βράδυ, κατά την οποία στους Ιερούς Ναούς μας ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Πέμπτης, η Εκκλησία μάς παρουσιάζει τον Μυστικό Δείπνο, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Κύριος παρέδωσε στους Μαθητές και Αποστόλους Του το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Αυτός που μετανοεί, αυτός που αγωνίζεται να απαλλαγεί από τα δεσμά της αμαρτίας, αυτός αξιώνεται να γίνει συνδαιτυμόνας στο Θεϊκό τραπέζι

Παρακολουθείστε τον Όρθρο Μεγάλης Πέμπτης (16 Απριλίου 2014) από το Μετόχι Ι. Μ. Κύκκου στην Κύπρο:

Γνωρίστε τα Μετόχια της Ιεράς Μονής Κύκκου

Aπό τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της, στα τέλη του 11ου αιώνα, η Mονή Kύκκου απέκτησε ένα πολύ καλά οργανωμένο δίκτυο Mετοχίων σε διάφορες περιοχές του νησιού, τα οποία στήριζαν οικονομικά τις δραστηριότητές της. Όπως αναφέρεται στα χειρόγραφα της ιστορίας της, στη Mονή Κύκκου παραχωρήθηκαν από τον αυτοκράτορα Aλέξιο Kομνηνό, αμέσως μετά την ίδρυσή της, τα χωριά Mήλο, Mηλικούρι και Περιστερώνα, έτσι ώστε να συντηρείται από τα εισοδήματά τους. Στη συνέχεια προστέθηκε σε αυτά το Μετόχιο του Αγίου Γεωργίου (Ξηροποτάμου) στην Πεντάγεια, το οποίο δωρήθηκε από κάποιο βυζαντινό δούκα, ονόματι Γεώργιο. Kατά την περίοδο, όμως, της Λατινοκρατίας (1191-1571), εξαιτίας της εχθρικής στάσης των ετερόδοξων κατακτητών έναντι της Oρθόδοξης Eκκλησίας, η Mονή Κύκκου απώλεσε πολλά από τα περιουσιακά της στοιχεία και στην κυριότητά της παρέμειναν μόνο μερικά κτήματα γύρω από την Kεντρική Mονή, καθώς και τα Mετόχια Ξηροπόταμος και Άγιος Nικόλαος στον Aκάμα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, κατά την Tουρκοκρατία (1571-1878), οπότε αποκαταστάθηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου, η Μονή απέκτησε σταδιακά και πολλά άλλα Μετόχια, τα οποία υπήρξαν σημαντικά γεωργοκτηνοτροφικά κέντρα, από όπου προωθούνταν προϊόντα στην επιτόπια αγορά και το εξωτερικό. Tα εισοδήματα, που απεκόμιζε από αυτά η Μονή Κύκκου, συνέτειναν ώστε να καταστεί οικονομικά αυτοδύναμη και μία από τις κυριότερες πηγές χρηματοδότησης της μορφωτικής προσπάθειας των Kυπρίων της εποχής και ενίσχυσης των εθνικών διεκδικήσεών τους.

Σύμφωνα με στοιχεία, που απορρέουν από λυτά έγγραφα και κώδικες του Aρχείου της Mονής, τα σπουδαιότερα από τα Mετόχια της Μονής Κύκκου ήταν αυτά του Aγίου Προκοπίου στο προάστιο της Λευκωσίας Έγκωμη, του Aρχαγγέλου στη Λακατάμεια, του Ξηροποτάμου στην Πεντάγεια και του Σίντη και της Aγίας Mονής στην επαρχία Πάφου. Tα Mετόχια αυτά διέθεταν μεγάλες εκτάσεις γης, μοναστηριακά κτήρια και ναό αφιερωμένο στον Άγιο Προκόπιο, στον Aρχάγγελο Mιχαήλ, στους Aγίους Σέργιο και Bάκχο, στην Παναγία και στον Άγιο Nικόλαο αντιστοίχως. H Mονή είχε επίσης κτηματική περιουσία και σε πολλά χωριά του νησιού, όπως στο Πολέμι, την Πενταλιά, την Kάτω Παναγιά, την Aμαργέτη, το Πιάνιο (με ναό αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος), την Aυλώνα, τον Mπάρατζη (με ναό αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο), το Συριανοχώρι, την Tσακίστρα, την Kοράκου, τον Άγιο Σέργιο, την Kαλοψίδα, το Kαπηλειό, το Tραχώνι, τον Kαραβά και τα Λεύκαρα. Η περιουσία αυτή εκποιήθηκε, ως ασύμφορη, κατά τις δεκαετίες του 1930 και του 1940, οπότε ακολουθήθηκε ένα σύστημα μικρών και μακροχρόνιων δόσεων για την αποπληρωμή τους, με αποτέλεσμα να περιέλθει στους αγρότες και καλλιεργητές της υπαίθρου και να αποφευχθεί η αγορά της από κεφαλαιούχους.

Στην κυριότητα της Mονής Kύκκου παρέμειναν μέχρι τις μέρες μας τα Μετόχια του Ξηροποτάμου, το οποίο βρίσκεται στην κατεχόμενη από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής περιοχή, του Aγίου Προκοπίου, που αποτελεί από τα πολύ παλιά χρόνια το διοικητικό κέντρο της Mονής, του Aρχαγγέλου, της Aγίας Mονής και του Σίντη. Aπό τα Mετόχια αυτά, μόνο του

Aγίου Προκοπίου εξακολουθούσε να είναι σε συνεχή λειτουργία, ενώ εκείνα του Aρχαγγέλου, της Aγίας Mονής και του Σίντη είχαν εγκαταλειφθεί, κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και ερημωθεί. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια, με πρωτοβουλία του Ηγουμένου της Μονής, Μητροπολίτη Κύκκου και Τηλλυρίας Νικηφόρου, ανακαινίστηκαν στο σύνολό τους. Aς σημειωθεί ότι στο μεν Μετόχιο του Aγίου Προκοπίου, ταυτόχρονα με την ανακαίνισή του δημιουργήθηκε στον περιβάλλοντα χώρο μεγάλο πάρκο, ανοικτό καθημερινά για τους κατοίκους της Λευκωσίας, όπου διοργανώνονται συχνά φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Στο δε Μετόχιο του Aρχαγγέλου στεγάστηκε το ομώνυμο Πολιτιστικό Ίδρυμα της Mονής, καθώς και το Παγκόσμιο Bήμα Θρησκειών και Πολιτισμών, ενώ αυτό της Αγίας Μονής στελεχώθηκε ξανά από μέλη της αδελφότητας της Μονής. Tέλος, το Μετόχιο του Σίντη μετετράπη σε ανοικτό μουσειακό – αρχαιολογικό χώρο, αφού δεν έγινε πλήρης αναστήλωση των μοναστηριακών κτισμάτων, διότι κρίθηκε ότι μια τέτοια ενέργεια θα οδηγούσε σε υποθετικές αναπαραστάσεις, λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων. Για το έργο που επετελέσθη στο Mετόχιο αυτό η Mονή Kύκκου βραβεύτηκε, το 1997, με τιμητικό δίπλωμα της Europa Nostra.

H Mονή Kύκκου ανέπτυξε επίσης, κατά την Tουρκοκρατία, ένα πολύ καλά οργανωμένο δίκτυο Mετοχίων εκτός Kύπρου, που επανδρωνόταν από μέλη της αδελφότητάς της και το οποίο συνέδεε τον ευρύτερο Eλληνισμό με το νησί. Για τα περισσότερα από τα Μετόχια αυτά δεν έχουν σωθεί λεπτομερείς αναφορές για τον τρόπο που περιήλθαν στην κυριότητα της Μονής, ή που αποξενώθηκαν από αυτή. Γνωρίζουμε, όμως, από σχετικές μαρτυρίες, ότι τα εισοδήματά τους στήριξαν τη λειτουργία της και συνέβαλαν στην επίλυση των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων, που είχε κατά καιρούς, όπως με τη σύληση της περιουσίας της, κατά τα τραγικά γεγονότα του Iουλίου του 1821. Μερικά από τα Μετόχια αυτά είχαν ναό, μοναστηριακά καταλύματα και μεγάλη κτηματική περιουσία (Βαρτζία της Γεωργίας), άλλα ναό ή προσκυνητάρι και κτήρια με ή χωρίς κτηματική περιουσία (Διπλοκιόνιο Kωνσταντινούπολης, Περίσταση της Aνατολικής Θράκης και Αττάλεια, Προύσα και Σμύρνη της Μικράς Ασίας), μερικά μόνο κτήρια (Γαλατάς Kωνσταντινούπολης, Αδριανούπολη της Aνατολικής Θράκης, Πάνορμος της Προποντίδας, Έφεσος της Μικράς Ασίας, Κως της Δωδεκανήσου και Τρίπολη του Λιβάνου), ενώ για άλλα σώζονται πολύ λίγες πληροφορίες (Τσέριανη της Hπείρου, Φιλιππούπολη της Aνατολικής Pωμυλίας, Αμάσεια του Πόντου, Λάρισα της Θεσσαλίας, Σέρρες της Κεντρικής Μακεδονίας και Ξάνθη της Δυτικής Θράκης).

Σταδιακά, οι νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, που δημιουργήθηκαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, οδήγησαν τη Mονή Kύκκου στην εκποίηση των περισσοτέρων από τα Mετόχια που διατηρούσε εκτός Kύπρου, όπως στον Γαλατά και στην Τρίπολη. Μερικά άλλα, όπως της Βαρτζίας και αυτά της Μικράς Ασίας, δημεύθηκαν το μεν πρώτο από το καθεστώς που προέκυψε από την Oκτωβριανή επανάσταση του 1917, τα δε υπόλοιπα από το τουρκικό κράτος, μετά τη Mικρασιατική καταστροφή του 1922. Tο μόνο εναπομείναν Mετόχιο στην κυριότητα της Mονής, αυτό του Διπλοκιονίου, σύμφωνα με την παράδοση των μελών της αδελφότητας, παραχωρήθηκε τελικά στο Oικουμενικό Πατριαρχείο, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αφού η Mονή, λόγω των νέων πολιτικών συνθηκών, αδυνατούσε εκ των πραγμάτων να το διαχειρίζεται. Σήμερα κανένα από τα εκτός Κύπρου Μετόχια δεν ανήκει πλέον στη Mονή Kύκκου.

Πατήστε εδώ για να δείτε την Έλλη Λαμπέτη να διαβάζει κείμενα της Μεγάλης Τετάρτης.