Με οδηγό την ποίηση, πνευματικοί άνθρωποι «δούλεψαν» για να σηκωθεί λίγο ψηλότερα η Ελλάδα στα μάτια του κόσμου, μέσα από τους πολέμους του 1897, του 1904, του 1912, του 1914-18, του 1922 κ.λπ. Στο «Ασφαλιστικό ΝΑΙ» δημοσιεύω μία φωτογραφία από μία ομάδα ανθρώπων της γενιάς του 1930, που ανάμεσά τους, δίπλα-δίπλα, ο Γ. Σεφέρης με τον Οδ. Ελύτη, που αξιώθηκαν τα δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η σημερινή πνευματική ξηρασία αντανακλά στην κρίση πολιτισμού και οικονομίας, στην κρίση της πολιτικής, των θεσμών, της Εκκλησίας κ.λπ.

Έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης: «Στη λογοτεχνία ξημέρωνε η Γενεά του ’30. Τα βράδια, επιστρέφοντας από τις παρόδους του Λυκαβηττού, “φρέσκοι ακόμη από τα φιλιά των κοριτσιών”, κρατούσαμε το Ελεύθερο Πνεύμα του Γιώργου Θεοτοκά και το καρδιοχτύπι μας δεν ξέραμε αν ήταν τόσο δυνατό για τη Λογοτεχνία ή για τον Έρωτα. Όλα μαζί, χρυσωμένα με νεότητα, αποτελούσανε το πνεύμα που δε δυσκολευότανε να ευδοκιμεί μέσα στους φτωχούς συνοικιακούς δρόμους της προπολεμικής Αθήνας» («Το Χρονικό μιας Δεκαετίας», Ανοιχτά Χαρτιά).

[Πηγή: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, Ο Ναυτίλος του Αιώνα, Εκδ. Ίκαρος]

Για μεγέθυνση πατήστε εδώ