Ίσως έχετε ακούσει πως στην ασφάλιση Ζημιών είναι δυνατό να αρνηθεί ο Aσφαλιστής την αποζημίωση, αν ο κίνδυνος επήλθε από δόλο ή βαριά αμέλεια του ασφαλισμένου ή και άλλων προσώπων, τα οποία συνδέονται με εκείνον, ως σύνοικοι, προστηθέντες, νόμιμοι εκπρόσωποι σε περίπτωση εταιρείας κ.λπ.
Ας αφήσουμε τον δόλο για να δούμε λίγο την αμέλεια. Ο ορισμός της αμέλειας, δίνεται με τη διάταξη του άρθρου 330 εδ. β ΑΚ, σύμφωνα με την οποία αμέλεια υπάρχει «όταν δεν καταβάλλεται η επιμέλεια που απαιτείται στις συναλλαγές, αυτή δηλαδή που πρέπει να καταβάλλεται κατά την συναλλακτική πίστη» (ΑΠ 1534/2008, ΑΠ 1678/2007, ΑΠ 447/2000).
Με κριτήριο την βαρύτητα της αμελούς συμπεριφοράς, ως βαριά αμέλεια θεωρείται αυτή, όπου η απόκλιση από την συμπεριφορά του μέσου συνετού και επιμελούς ανθρώπου είναι ασυνήθιστα μεγάλη και ιδιαίτερα σοβαρή (ΑΠ 18/2009, ΑΠ 2193/2007).
Υπάρχει μάλιστα περίπτωση στην οποία η Ασφαλιστική Εταιρεία, δεν δέχθηκε να καταβάλλει για δεύτερη φορά αποζημίωση για κλοπή, αφού μετά τη πρώτη φορά η επιχειρηματίας, πέρα από κλειδαριές δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα για να μην μπουν πάλι οι κλέφτες από το ίδιο άνοιγμα.
Συγκεκριμένα «…παρέλειψε να λάβει κατάλληλα μέτρα προστασίας, επιδεικνύοντας έτσι συμπεριφορά αποκλίνουσα σε μεγάλο βαθμό από αυτή του μέσου επιμελούς ανθρώπου ευρισκόμενου υπό ανάλογες συνθήκες».
Σε γενικές γραμμές χρειάζεται επιμέλεια εκ μέρους του ασφαλισμένου και των οικείων του καθώς: «Βαριά χαρακτηρίζεται η αμέλεια όταν η παρέκκλιση από τη συμπεριφορά του μέσου επιμελούς ανθρώπου είναι σημαντική, ασυνήθης, ιδιαιτέρως μεγάλη που φανερώνει πλήρη αδιαφορία του δράστη για τα παράνομα σε βάρος τρίτων αποτελέσματά της».
