Το τίλιο ή τηλιά αν θέλετε, είναι ένα από τα πλέον ευγενή δέντρα του δάσους και απαντάται σε πολλά σημεία της ορεινής Ελλάδας είτε ως μεμονωμένο άτομο είτε σε μικρές συστάδες και τούτο τον καιρό βρίσκεται στο απόγειο της ανθοφορίας του. Τα τελευταία δε χρόνια φυτεύτηκε σε πολλές πλατείες, της βόρειας Ελλάδας κυρίως γιατί το ευνοεί το κλίμα και αποτελεί ένα ξεχωριστό σημείο συγκέντρωσης κάτω από τα κλαδιά του απολαμβάνοντας την δροσιά του και τον μυρωμένο αέρα που κυκλοφορεί γύρω του.
Να με συμπαθάτε αν κάνω κάποια λάθη στη φυτολογία αλλά το σημείωμα αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την επιστήμη περί των φυτών αλλά με όσα άλλα συμβαίνουν γύρω απ’ αυτό το δέντρο, όπου κι αυτό βρίσκεται. Κατ’ αρχάς λοιπόν το τίλιο απ’ ότι έχω ακούσει είναι γνωστό ως πολύ καλό αφέψημα και προς τούτο κατά την περίοδο της ανθοφορίας του πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν και ανεβαίνουν στα δέντρα, μαζεύουν τα μυρωδάτα, κιτρινωπά άνθη του και τα οποία ξηραίνουν στη σκιά για να τα διατηρήσουν δραστικά.
Απ’ ότι θυμάμαι πάλι σε όλη την περιοχή του ανατολικού Τυμφρηστού πριν από αρκετά χρόνια ελάχιστα ήταν τα δέντρα τίλιου και μάλιστα σε πολύ ανάποδα μέρη να τα πλησιάσει ο άνθρωπος και γι’ αυτό πολύ λίγοι ήταν αυτοί που το χρησιμοποιούσαν για αυτό το σκοπό. Στην ουσία ούτε καν ήξερα πως είναι ένα τέτοιο δέντρο και το γνώρισα πολύ αργότερα στα Άγραφα και ιδίως στα Τρίκαλα σαν διακοσμητικό φυτό στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Με τα χρόνια στις περιπλανήσεις μου γνώρισα πολλά δέντρα τίλιου μέσα στις πόλεις και τα χωριά αλλά και στις αυλές ως διακοσμητικό όπως ανέφερα δέντρο, γεγονός που πιστεύω πως συνετέλεσε και στη διάσωσή του και τον πολλαπλασιασμό του κάτι που δεν έγινε όμως και για τους φτελιάδες οι οποίοι στην περιοχή της Πίνδου ξεράθηκαν όλοι και χάθηκαν.
Ένα τέτοιο μεγάλο δέντρο είδα χθες στην πόρτα του παλιού δημοτικού σχολείου της Ανατολικής Φραγκίστας και ομολογώ πως ήταν μια από τις πιο όμορφες και στιγμές της χθεσινής ημέρας καθώς η μεγάλη, ολάνθιστη κώμη του που μοσχοβολούσε έσταζε γλυκούς χυμούς πάνω στους οποίους είχαν πέσει και τους ρουφούσαν αμέτρητα ζουζούνια, έντομα και πεταλούδες. Από τον θόρυβο δε που έκαναν όλα αυτά έντομα ένοιωθες πώς να βρισκόσουν, μιας και είναι μέσα στην επικαιρότητα ένας ανάλογος ήχος, μέσα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Νότια Αφρική όπου ηχούσαν χιλιάδες βουβουζέλες!!!!
Όντως όλο το δέντρο ήταν σαν ένα τεράστιο ηχείο που εξέπεμπε ένα διαρκή υπόκωφο θόρυβο από τα φτερουγίσματα των εντόμων όπου ανάμεσα στα φύλλα και στα μυρωμένα άνθη του συνωστίζονταν άπειροι κάνθαροι, πεταλούδες, μύγες, μέλισσες, ακρίδες που έδιναν την εντύπωση πως ζούσαν μόνο για εκείνη τη στιγμή και ότι προλάβαιναν να αντλήσουν από τους χυμούς, με αυτό θα έβγαζαν το καλοκαίρι.
ΥΓ. Πράγματι, σήμερα που κάνει αρκετό κρύο, έχει συννεφιά και ενδεχομένως βρέχει όλος αυτός ο θορυβώδης κόσμος των εντόμων δεν θα μπορέσει να πλησιάσει καν το δέντρο και οι χυμοί του, χωρίς να χορτάσουν κανένα πλάσμα, θα πάνε χαμένοι στο έδαφος...
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
