Ηλίας Προβόπουλος, 10/1/2022 - 10:16 facebook twitter linkedin Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Μια γέφυρα χωρίς ίχνη στην πλάτη της Ηλίας Προβόπουλος, 10/1/2022 facebook twitter linkedin Την περάσαμε πριν από λίγες ημέρες την νύχτα που γεφυρώνει την παλιά χρονιά με την καινούργια και ξημέρωσε μια ολόιδια από κάθε πλευρά ημέρα η οποία πάντα καταγράφεται ως η αφετηρία για το άγνωστο καινούργιο και συνοδεύεται με ένα σωρό ευχές μεταξύ μας για το καλύτερο, το ψηλότερο, το ομορφότερο, το γονιμότερο και από πέρσι, λόγω της επίμονης επιδημίας με υγεία πάνω απ’ όλα. Το χθες· ένα συμπύκνωμα εμπειριών είναι ήδη παρελθόν που πρέπει να μπει στο αρχείο και ορισμένες στιγμές του να ανασύρονται πότε ως καλό παράδειγμα και πότε ως στοιχείο προς αποφυγήν επαναλήψεως. Πολλοί δε είναι εκείνοι που θεωρούν πως μόνο το χθες είναι ο τόπος που κατοικούν οι «καλύτερες ημέρες» αλλά τούτο πιστεύω πως δεν είναι παρά μια άγονη αυταπάτη η οποία χωρίς τη στοιχειώδη διδακτική πρακτική αποτρέπει ακόμα και το όνειρο πως θα φανούν πάλι, κάποιο ξημέρωμα να ανατέλλουν στη ζωή μας. Όπως και να έχει, διανύουμε ήδη το πρώτο δεκαήμερο του νέου έτους και μουδιασμένοι προσπαθούμε να προσανατολιστούμε σε ένα άγνωστο πεδίο χρόνου που ανοίγεται μπροστά μας στον αστερισμό πλέον των μεταλλάξεων του κορωναϊού. Λέω άγνωστο, γιατί το πώς θα βαδίσουμε πλέον δεν εξαρτάται όπως παλιά μόνο από τον καιρό η από τα εφόδια της περασμένης χρονιάς που σοδεύσαμε και κυρίως την επιστημονική εμπειρία και τις αντιδράσεις της κοινωνίας γύρω από τον εμβολιασμός αλλά από ένα σωρό καινούργια πράγματα πάνω στην υγεία που μπήκαν ξαφνικά στη ζωή μας και την έχουν κάνει αφόρητη. Έτσι, ο χαρακτήρας του απρόοπτου στην υγεία, από τον στενό οικογενειακό κύκλο ως ν πληθυσμό της χώρας έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που κάθε προσπάθεια για ετοιμότητα ως προς τις συνέπειές που θα ακολουθήσουν αν δεν το πάρουμε επιτέλους σοβαρά και να προσέξουμε καταντά χωρίς περιεχόμενο και με συνέπειες παντελώς άγνωστες. Όπως για παράδειγμα, τα ίχνη που αφήνουμε σαν βαδίζουμε μέσα σε χιονοθύελλα, ουδόλως μας βοηθούν να βρούμε πάλι το μονοπάτι που μόλις χαράξαμε γιατί τα σκεπάζει αυτομάτως το πυκνό χιόνι που πέφτει. Το λιγότερο δε που απαιτείται εκείνη τη στιγμή δεν είναι παρά η ψυχραιμία και ο επαναπροσανατολισμός, με πλήρη ανάπτυξη όλων των αισθήσεων και τη συνδρομή βεβαίως των εμπειριών μέσα στο θολό και χωρίς σημεία αναφοράς τοπίο, γιατί αλλιώς, είναι βέβαιο πως η πορεία δεν θα έχει ευχάριστη κατάληξη. ΥΓ. Στη συμβολική φωτογραφία για τη νύχτα που γεφύρωσε τα δύο χρόνια, η χωρίς ίχνη χιονισμένη πλάτη από το ξύλινο γεφυράκι στον ποταμό Σαρανταπορίσιο, που συγκεντρώνει τα νερά του από την ορεινή λεκάνη γύρω από το χωριό Σαραντάπορα Αγράφων και καταλήγει στον Μέγδοβα. Ακολουθήστε το Nextdeal.gr στο Google News .
Η Μελαγχολία των Παλαιολόγων, του Φώτη Κόντογλου Για την επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης Τον καιρό που δούλευα στον Μυστρά, τύχαινε πολλές φορές να βρεθώ μοναχός μέσα στην... Ηλίας Προβόπουλος, 29/05/2023 - 09:02
O ποιητής χωρίς τη σκιά της τζακαράντας Δεν υπάρχουν αναφορές που να συνδέουν τις τζακαράντες με την ιστορία της Αθήνας. Οι περισσότεροι τις έμαθαν από ένα ποίημα... Ηλίας Προβόπουλος, 26/05/2023 - 14:30
H κρυμμένη μουριά του άλσους Όσο και να φαίνεται παράξενο, η Αθήνα έχει δέντρα και όποιος θέλει μπορεί να σκαλώσει ελεύθερα στα κλαδιά τους και... Ηλίας Προβόπουλος, 25/05/2023 - 08:47
Τα πρόβατα και ο Παβλόφ Πηγαίναμε τέτοιες ημέρες πριν από αρκετά χρόνια με το φίλο Σοφοκλή Βαρδιάμπαση, μέσω ενός πανάθλιου αγροτικού δρόμου από το χωριό... Ηλίας Προβόπουλος, 24/05/2023 - 09:06
Οι πατάτες και οι εκλογές στο χωριό Δεν ήταν η ψήφος που με οδήγησε προχθές στα πάτρια χώματα για να περάσω από το οικείο εκλογικό κέντρο, αλλά... Ηλίας Προβόπουλος, 23/05/2023 - 09:31
Ένα σκουπίδι που ήταν κάποτε παιχνίδι Ένα από πλαστικό φτιαγμένο ροζ αρνάκι κρεμασμένο έτσι που να το βλέπουν όσοι περνάνε από ένα δρόμο μέσα στο δάσος... Ηλίας Προβόπουλος, 23/05/2023 - 09:11