Ένα μικρό, πυκνό συννεφάκι από λαμπερά μεταξάκια που ξαπλώνει πάνω από ένα τοίχο στην Τρυπητή της Μήλου, είναι το καμάρι της κυρά Μαρίας Βαμβούνη ή Ρολογά, όπως συνηθίζουν στη Μήλο με τα διακριτικά προσωνύμια.

Τα πυκνά ροζ μεναξάκια τα οποία καμαρώνει και όλος ο κόσμος που περνάει μπροστά από το σπίτι της είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης και επίμονης προσπάθειας. Πρέπει μάλιστα να ξεπερνούν τα 20 χρόνια από τότε που οι ρίζες τους αναδεύουν το χώμα του κήπου της και είναι ένα λουλούδι, ιθαγενές του τόπου, πιάνεται εύκολα και ανάλογα με την περιποίησή του, ανταμείβει τον άνθρωπο που το φροντίζει.

Η κυρά Μαρία προτιμά όπως λέει να έχει στην αυλή της ντόπια λουλούδια και πρασινάδες γιατί είναι απολύτως εξοικειωμένα με το κλίμα της Μήλου και δεν έχουν τις απαιτήσεις, όπως άλλα ξενικά είδη σε νερό και λιπάσματα και σε όλα τα λουλουδικά της δεν βάζει τίποτα άλλο από προσεγμένο σχινόχωμα που συλλέγει η ίδια στις εξοχές του νησιού.

 Μόλις ξεραθούν τα λαμπερά μεναξάκια περί τα μέσα του Μάη, η αυλή της αρχίζει αμέσως να ευωδιάζει από τους λευκούς κρίνους και μέχρι το φθινόπωρο, ένα μετά το άλλο παίρνουν τη σειρά τους όλα τα λουλούδια της Μήλου.

Επί πλέον, το μεταξάκι της που το έχει από την πεθερά της, Καλλίτσα και από το οποίο δίνει ρίζα, όχι μόνο στις γειτόνισσες αλλά και σε όσους περαστικούς το επιθυμούν, από τότε που μακαρίστηκε ο άντρας της Μιχάλης, ένας από τους πιο δραστήριους αγρότες της Μήλου, είναι και η μοναδική συντροφιά της σε ένα σπίτι που βαραίνει η απουσία του νοικοκύρη...

Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία», 02/06/2008