Αγάπη!!!!, μια συνηθισμένη ευχή που λάβαμε όλοι μας τις ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς η δεύτερη πιο σημαντική ευχή μετά την υγεία .
Πως νοείται και πως πρέπει να αποτυπώνεται;;;
Ο Αρχαίος Έλληνας ποιητής Μέναδρος σημειώνει ότι «Αγάπης δε ουδέν μείζον ούτε ίσωνεστί», που σημαίνει: Ότι τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο ή ίσο με την αγάπη.
Την αγάπη τη συναντάμε σε πολλές μορφές είναι η ρομαντική-ερωτική(αυτή η αγάπη των δυο φύλων) είναι στοργική (η πατρική και η μητρικήαγάπη) είναι η αγάπη η αδελφική, προς συγγενείςφίλους Η αγάπη της πίστης (συνήθως προς τον Θεό ), εκείνη που εκδηλώνεται προς το συνάνθρωπο, δηλαδή η«αλτρουιστική». Η φιλαυτίαδηλαδή το να αγαπά κάποιος τον εαυτό του, αλλά και η τοξική -η οποία μπορεί να υπάρχει σε οποιαδήποτε σχέση, με τους γονείς ή τους συγγενείς τους,με φίλους- αποτελούν άλλες εκδοχές της «αγάπης», όπως επίσης ηπραγματιστική αγάπη (συνήθωςη συζυγική αγάπη που έρχεται με τα χρόνια είναι μια έκφανσή της). Σημαντικότερη όλων και ιδανική της μορφή είναι εκείνη της «ανιδιοτελούς αγάπης», όταν δηλαδή αγαπάμε ένα άλλο άτομο χωρίς προσωπικό συμφέρον και ιδιοτέλεια, ότι δίνουμε τα πάντα στον άλλο, χωρίς την προσδοκία της ανταπόδοσης.
Πως όμως αποτυπώνεταιη ανιδιοτελής αγάπη στη σύγχρονη εποχή;
Στις μέρες μας, ηπολυπλοκότητα των σχέσεων και ηπίεση χρόνου μάς αποτρέπει στο να δίνουμε χώρο στην αγάπη. Η αγάπη βέβαια δεν είναι μόνο λόγια, είναι κυρίωςπράξεις και έργα. Η δήλωση ότι αγαπάςκάποιονείναι σημαντική, όμως πόσο σημαντικό είναι ό,τι μεταφέρεις μόνο προφορικά;
Η αγάπη λοιπόν είναι κυρίως πράξειςκαι έργα. Μπορεί να είναι -και είναι- ωραίο να την εκφράζεις λεκτικά, όμως η αγάπη «παίρνει σάρκα και οστά» μέσα από τις πράξεις, στην καθημερινότητά σου. Αληθινή αγάπη είναι όταν δεν χρειάζεται να μιλάς. Η αγάπη εκφράζεται ψιθυριστά, και όχι μεγαλόφωνα. Ο άνθρωπος που λέει συχνά και με ευκολία το «σ’ αγαπώ», συνήθως είναι εκείνος που την εκφράζει επιφανειακά και, πολλές φορές, το πράττει όχι γιατί το νοιώθει μέσα του, αλλά διότι τη στιγμή που το λέει, τοπράττει καθώς αναμένει να λάβει από τον άλλο την ίδια απάντηση, μια επιβεβαίωση. Σύμφωνα με τον ποιητή Μενέλαο Λουντέμη, «Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος, είναι δική του δουλειά».
Αγάπη και εγωϊσμός, αγάπη και ατομισμός, δεν μπορούν να συνυπάρξουν.Στην εποχή μας που τα συναισθήματα κλειδώνουν και σε όλους υπάρχει μια συστολή,είναι πιο ουσιαστική η έμπρακτη αγάπη,η αγάπη που αποτυπώνεται με πράξεις.Δεν αρκεί το «σ’αγαπώ» προφορικά! Είναι πιο ουσιαστική μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα ξενύχτι στο πλάι του άλλου στο προσκέφαλό του,στο κρεββάτι του πόνου. Είναι η κίνηση με ένα λουλούδι, μια βόλτα με τον άλλον που θα τον ακούσεις με προσοχή και θα προσπαθήσεις να τον αποφορτίσεις από αρνητικά συναισθήματα,˙ που θα τον συμβουλέψεις χωρίς υστεροβουλία. Αγάπη είναι το δάκρυ που θα κυλήσει όταν αγωνιάς για τον άλλο. Αγάπη είναι να στερηθείς ύπνο, ξεκούραση, διασκέδαση, υλικά αγαθά, να μάθεις να ζεις με το τίποτα, αρκεί να είσαι διπλά στον άλλο τη στιγμή που σε χρειάζεται. Αγάπη είναι όταν τον συγχωρείς για όσα σου έχει κάνει, όταν δεν βάζεις πάνω από όλα τον εαυτό σου. Αγάπη είναι να προσπαθείς να βοηθήσεις τον άλλο να γίνει καλύτερος ακόμα και αν εσύ βρεθείς πίσω μίλια μακριά. Αγάπη είναι να αισθάνεσαι τις δυσκολίες και τον πόνο του συνανθρώπου σου ακόμα και αν βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά και που με ένα τηλεφώνημα μπορείς να του δώσεις ώθηση και δύναμη. Αυτή είναι η ουσιαστική και αληθινή αγάπη που μένει εκεί όταν όλοι θα έχουν φύγει.
Αν θέλεις όμως έμπρακτα να σε αγαπούν, πρέπει σύ να αγαπάς,“ Sivisamari, ama!”,όπως σημειώνει και ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας.Η έκφραση της αγάπης μέσα από έργα και πράξεις είναι δύναμη και η αγάπη είναι προνόμιο των γενναίων!
Η αγάπη μετουσιώνεται μέσα από την κοινή πορεία, την κοινή ζωή και τον κοινό προορισμό. Μετουσιώνεται, όταν πραγματικά έχει ανιδιοτελή κίνητρα. Όταν δίνεις ακόμα και όταν δεν έχεις. Όταν θυσιάζεις πράγματα από εσένα για τον άλλο, χωρίς να περιμένεις να «εξαργυρώσεις» τη δική σου αγάπηκαιτη δοτικότητα. Γι’ αυτό και η αγάπη λειτουργεί αθόρυβα και διακριτικά.
Στον Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο(Ιωάν. 1334) αναφέρεται το «Αγαπάτε αλλήλους», δηλαδή «να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, έτσι ακριβώς να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλον».
Η αγάπη αναβιβάζεται σε πρωταρχικό και ζωτικό χαρακτηριστικό της Εκκλησιαστικής ζωής, καθώς εκείνος που αγαπάει, οφείλει να το πράττει «άνευ όρων» (Ρωμαίους 5:8), με θυσία (Β΄ Κορινθίους 5:21), με συγχώρηση (Εφεσίους 4:32), και αιωνίως (Ρωμαίους 8:38-39). Τα παραπάνω είναι ορισμένοι από τους «οδοδείκτες» της έμπρακτης αγάπης στην ζωή μας. Άλλωστε δε μπορείς να δώσεις αγάπη ούτε με λόγια ούτε με πραξεις αν δεν έχεις μέσα σου αγάπη.Αν αλήθεια όμως αγαπάς με λόγια και με πράξεις, τότε εκείνη λειτουργεί θεραπευτικά και μπορείς να αναπληρώσεις πολλά άλλα πράγματα που λείπουν από εσένα και από τους άλλους, καθώς «η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, ου ζηλοί, ου περπερεύεται, … ου ζητεί τα εαυτής, … ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, … πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».(Α΄Κορ. 13: 4-8). Όπως , δηλαδή σημειώνει ο Απόστολος των εθνών Παύλος: «Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν καυχιέται, ... δε ζητεί το συμφέρον της, … δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, …. Η αγάπη όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει!»
