Γράφει ο Ευάγγελος Γ. Σπύρου

«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον, πατρίς εστί και σεμνότερον και αγιώτερον…» έγραψε ο Πλάτων και μας το θύμισε ο Μελάς Γιαννιώτης, πρόεδρος Ομίλου ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ, κοινοποιώντας μας επιστολή που απηύθυνε στις 2/6/2015 προς την πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου μέσω της οποίας υπογράφει «έγγραφη εξουσιοδότηση και εκχώρηση υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου ιδιωτικών απαιτήσεων ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ κατά του Γερμανικού Δημοσίου».

Γράφει ο Μελάς Γιαννιώτης: «Δια της παρούσης παρέχω πλήρη εξουσιοδότηση στην κα Ζωή Κωνσταντοπούλου, ατομικώς και υπό τις παραπάνω ιδιότητές της, να ενεργήσει ελεύθερα και κατά την κρίση της και να με εκπροσωπήσει όπως και όπου απαιτείται για την είσπραξη από το Γερμανικό Δημόσιο και διάθεση στο Ελληνικό Δημόσιο των παρακάτω Ιδιωτικών μου απαιτήσεων εξ απροκλήτων αδικοπραξιών σε βάρος μου οργάνων του ενιαίου και συνεχόμενου Γερμανικού Δημοσίου, όπως αυτό εκπροσωπείται.
Διευκρινίζω και δηλώνω ότι μέχρι σήμερα δεν εξουσιοδότησα ποτέ και κανέναν απολύτως να διαπραγματευθεί και πολύ περισσότερο να «ρυθμίσει» καθαρά ιδιωτικές μου απαιτήσεις που προέρχονται από ενώπιόν μου εμπρησμό του πατρογονικού μου αρχοντικού στην γενέτειρά μου κωμόπολη Βλάστη Κοζάνης και απειλή πυροβολισμού εμού και της μητέρας μου γεγονότα που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν ανίατη οδύνη και προσβολή της προσωπικότητάς μου επειδή διαπράχθηκαν υπό κτηνώδεις και ιδιαίτερα απάνθρωπους τρόπους και συνθήκες όπου δεν χωρεί καμία απολύτως παραγραφή και διαγραφή ή άλλες απατηλές μεθοδεύσεις έναντί μου ως όλως απροκλήτως παθόντα…»!

Και «ποια Ελληνική καρδιά δε θα ραΐσει» διαβάζοντας το λόγο της επιστολής και ποια Ελληνική ψυχή δε θα αναπτερωθεί μέσα στο οικονομικό σκοτάδι του καιρού μας ενθυμούμενη το τι τράβηξαν στις μαύρες μέρες της κατοχής οι Ελληνίδες ηρωίδες μάνες και τα Ελληνόπουλα αλλά δε σκλαβώθηκαν πνευματικά όπως και ο Μελάς Γιαννιώτης που βίωσε στο πετσί του τη γερμανική κατοχική βαρβαρότητα.

Όλα αυτά τα θυμίζει η επιστολή του Μελά Γιαννιώτη και είναι τιμή μας που μας δίνεται η αφορμή να ενώσουμε τη φωνή μας και των χιλιάδων αναγνωστών μας με τη γενναία διαμαρτυρία και δίκαιη απαίτησή του για αποκατάσταση της βλάβης που υπέστη από τους Γερμανούς κατακτητές το 1944.

Αναφέρει στην επιστολή του προς την πρόεδρο της Βουλής ο Μελάς Γιαννιώτης: «…Τον Ιούλιο του έτους 1944, διάγων την όλως τρυφερή και ευαίσθητη παιδική ηλικία των πέντε μόλις ετών, είδα να καταφθάνει μία τρίκυκλη μοτοσυκλέτα που σταμάτησε ακριβώς πάνω από το πατρικό μου σπίτι στην είσοδο του οικισμού και στην οδό από Πτολεμαΐδα.
Από παιδική αφέλεια και άγνοια των κινδύνων θέλησα να πλησιάσω προς την περίεργη και μεγάλη αυτή μοτοσυκλέτα αλλά με πρόλαβε η έντρομη φωνή της μητέρας μου που φώναζε «Γερμανοί, κρύψου». Συνέβαινε τότε όλοι οι άνδρες να είναι κρυμμένοι στα γύρω δάση και μόνον γυναικόπαιδα να παραμένουν στα σπίτια.
Πριν προλάβω να κρυφτώ βλέπω την μητέρα μου να παίρνει ένα καλάθι με αυγά και να αρχίζει να ανεβαίνει προς την μοτοσυκλέτα, αλλά την σταματάει από πάνω μία άγρια φωνή με την προσταγή «Αλτ» και προβάλει ένας Γερμανός με αυτόματο που την σημάδευε!
Έκλαιγε, οδύρονταν και θερμοπαρακαλούσε η μητέρα μου να μη μας κάνουν κανένα κακό, πλην όμως όση ώρα την σημάδευε ο Γερμανός ένας άλλος ξανθός, νεαρός και με κοντά παντελόνια, όπως και τα τότε δικά μου, κατέβαινε με το αυτόματο παρατεταμένο και αυτός.
Και ενώ η μητέρα μου ήταν καθηλωμένη και ακίνητη υπό την συνεχή σημάδευση και απειλή πυροβολισμού της, εγώ νόμισα ότι ο νεαρός που κατέβαινε ήταν παιδί και αυτός και είχε στα χέρια του παιδικό παιχνίδι και προσπάθησα να τον πλησιάσω για να…παίξουμε! Έφαγα μία άγρια κλωτσιά με την αρβύλα του, έπεσα κάτω και είδα την κάνη του όπλου του ανάμεσα στα μάτια μου. Φώναζε και προφανώς απειλούσε αλλά δεν καταλάβαινα ούτε τι έλεγε και ούτε τι ήθελε. Τι μπορεί να καταλάβει ένα αθώο παιδί πέντε ετών εκεί που το βασάνιζε και το κακοποιούσε ένα άλλο μεγαλύτερο «παιδί» από την Γερμανία;
Η μαυροφορεμένη και χαροκαμένη μητέρα μου όμως, λίγο παραπάνω από μένα, γνώριζε και καταλάβαινε το κακό που θα μας συμβεί από τα ίδια αυτά ανθρωπόμορφα κτήνη, που μόλις το προηγούμενο έτος είχαν δολοφονήσει τον αδελφό της Νίκο Παπαϊωάννου κάνοντας «σκοποβολή στα 500 μέτρα» όταν ανύποπτος επέστρεφε από το χωράφι του αφήνοντας επτά ορφανά!!
Για τους λόγους αυτούς ήταν ακίνητη υπό την απειλή όπλου και πνιγμένη στους λυγμούς της εκλιπαρούσα μόνον τον Θεό να μην ακούσει πυροβολισμό που θα σήμαινε τον θάνατό της ή τον θάνατό μου ή και των δύο, εκεί και επί τόπου.
Γιατί όμως; Εμείς τα άοπλα και ακίνδυνα για τους ίδιους γυναικόπαιδα τι τους φταίγαμε και που τους ενοχλήσαμε; Ούτε αυτά μπορούσα να καταλάβω τότε και ομολογώ ότι τα οδυνηρά συναισθήματα που ένιωσα τότε δεν μου επιτρέπουν να κατανοήσω τις κτηνώδεις πράξεις αυτές ούτε τώρα, μετά από εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, που ζω συνεχώς τον ίδιο εφιάλτη, ειδικά όταν βλέπω ή ακούω την λέξη «Γερμανός»…».

Η «Αθεράπευτη ψυχική οδύνη, ηθική βλάβη και μείωση προσωπικότητας» που τραυμάτισαν δια βίου τον Μελά Γιαννιώτη, αποτυπώθηκε σε κάθε ψυχούλα Ελληνική στην Ήπειρο, στη Μακεδονία, στην Πελοπόννησο, στη Θεσσαλία, στη Στερεά Ελλάδα, στη Θράκη, στα νησιά του Αιγαίου και Ιονίου, στην Κρήτη. Η συμπεριφορά βάρβαρων και απολίτιστων που κατέστρεψαν όπου πέρασαν «σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά» ματώνει τις σκέψεις και ζωές ως σήμερα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και μας κάνει να βλέπουμε δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα τα ρυτιδιασμένα των χαροκαμένων ορφανών και μαυροφορεμένων γερόντων μας όταν βλέπουν τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των σκοτωμένων στα εικονίσματα και τα νεκροταφεία σ’ όλη την Ελλάδα.

Τρέμουν τα πικροσάββατα και ψυχοσάββατα τα χέρια αυτών που έμειναν ζωντανοί απ’ τους πολέμους όταν δίνουν ονόματα χιλιάδων πεθαμένων – απόντων της μικρής ζωής μας, στους παπάδες για να τους μνημονεύσουν και να θυμηθούν τον Νίκο που κάψανε ζωντανό, τον Γιώργο που πυροβόλησαν στο κεφάλι, τον Γιάννη που έσερναν δεμένο πριν τον αποκεφαλίσουν, τον Παντελή που κρέμασαν στον πλάτανο, τον Τασιούλα που πυροβόλησαν στο σχολείο, τους δέκα στο διάσελο, τους 100 στο σχολείο, τους 50 στο καφενείο, τους 35 στο χωράφι, τους 40 που κάψανε, τον Νίκο που «παίζανε» σκοποβολή, τους 228 στο Δίστομο, τους 317 στο Κομμένο Άρτας, τους 149 στο Χορτιάτη, τους 270 στην Κλεισούρα Καστοριάς, τους 133 στη Δράκεια Πηλίου, τους 318 στους Πύργους Κοζάνης! Ατέλειωτα ονόματα, αμέτρητα μνημόσυνα και «μνήσθητι κύριε» και αιτήματα υπέρ αναπαύσεως της ψυχής των δούλων του Θεού: Ιωάννου, Χρήστου, Γεωργίου, Γεωργίου, Ευαγγέλου, Γεωργίου, Βασιλικής, Ελένης, Γεωργίας, Κωνσταντίνου, Ιωάννου, Κυριακούλας, Αναστασίας, Λαμπρινής, Γεωργίου, Αθανασίας, Νίκης, Δημητρίου, Δημητρίου, Γεωργίου, Παναγιώτου, Κωνσταντίνου, Θωμά, Περικλή, Δημοσθένους, Γεωργίου κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ!

Γράφει στην επιστολή του ο Μελάς Γιαννιώτης: «…Θα πρέπει να ζήσει στην πράξη αυτά τα ανατριχιαστικά συναισθήματα και όχι να τα διαβάσει ή να τα ακούσει οποιοσδήποτε τρίτος «ρυθμιστής» ή «διαπραγματευτής» για να μπορεί δίκαια να κρίνει και τις απαιτήσεις αποζημιώσεων, που αδιαφόρως του ύψους των, ποτέ δεν είναι ικανές να εξαλείψουν τον ψυχικό πόνο και θλίψη του κάθε παθόντα, αντίστοιχου με μένα.
Τα δύο συγκεκριμένα ένστολα κτήνη είχαν αποσταλεί από το τότε φρουραρχείο Πτολεμαΐδας να πυρπολήσουν όσα διόροφα αρχοντικά της Βλάστης δεν το είχαν πράξει σε προηγούμενες εφόδους των προς τρομοκράτηση και μη αντίσταση των κατοίκων στους Ναζί. Αυτός και ο λόγος που με άφησε κακοποιημένο ο νεαρός Γερμανός και κατευθύνθηκε αμέσως στην χορτοαποθήκη που ήταν δίπλα στο πατρικό μου διόροφο σπίτι και έδωσε μία κλωτσιά στην ξύλινη θυρόπορτα, προτάσσοντας πάλι το αυτόματό του.
Μόλις μπήκε μέσα, έτρεξα και τον παρακολουθούσα από απόσταση και από πάντα παιδική περιέργεια, μη συναισθανόμενος τον κίνδυνο. Αποτυπώθηκαν στην παιδική μου μνήμη τόσο έντονα και καθαρά οι κινήσεις του στην αποθήκη χόρτου που αργότερα κατανόησα ότι ο «νεαρός» και «κοντοπαντελονάκιας» Γερμανός ήταν ειδικά εκπαιδευμένος και εφοδιασμένος ως πυρπολητής και όχι πολεμιστής με ισάξιούς του.
Άνοιξε τα χόρτα και έκανε μία τρύπα. Έβγαλε από την τσέπη του κοντού παντελονιού του ένα πλακέ φακελάκι σπίρτα και προσπάθησε να ανάψει πρώτο. Δεν τα κατάφερε και έκοψε δεύτερο, που ούτε αυτό άναψε. Προσπάθησε τρίτη φορά και τα κατάφερε.
Θυμάμαι μόνον την πρώτη φλόγα στα χόρτα της αποθήκης που μου φάνηκε τόσο πολύ περίεργη που έτρεξα αμέσως να βρω τον κρυμμένο μεγαλύτερο αδελφό μου για να δει και αυτός την φωτιά μέσα στην αποθήκη.
Μόλις έφυγαν οι δύο Γερμανοί για να κάψουν άλλα διόροφα σπίτια τότε ξεπρόβαλαν και έτρεξαν οι γειτόνισσες και μας περιμάζευσαν στα σπίτια τους, ενώ η μητέρα μου και η γιαγιά μου αλαφιασμένες προσπαθούσαν με κουβάδες και γκιούμια να σβύσουν την φωτιά που κατέτρωγε με γιγάντιες φλόγες το διόροφο σπίτι μας, μετά την χορτοαποθήκη.
Μείναμε κυριολεκτικά στον δρόμο και μόνον με τα ρούχα που φορούσαμε, ενώ ο παππούς μου και ο πατέρας μου, κρυμμένοι στο απέναντι δάσος, έβλεπαν την περιουσία και προκοπή τους να καίγεται αδυνατούντες να βγουν από τις κρυψώνες τους και να πράξουν το παραμικρό. Το ίδιο συνέβαινε και με τους άλλους δυστυχείς Νοικοκύρηδες.
Από τα πέντε μου χρόνια δεν γνώρισα κανένα Κράτος, καμία Πρόνοια και καμία Βοήθεια ή Αποζημίωση…»

Πόνος, θλίψη, ορφάνια, φτώχεια, εγκλήματα, κλεψιά, παρανομίες, βαρβαρότητες στα Μουσεία και πολιτισμό, αδικίες, καταστροφές, όλα μαζεμένα μέσα στα δάκρυα και την αγανάκτηση που ζητούν αποζημίωση για όσα τράβηξε ο Έλληνας από τους Γερμανούς τότε. Κάθε λέξη και ένα δάκρυ, κάθε παράγραφος και πόνος, κάθε νόημα και πίκρα, κάθε πρόταση και απαίτηση για δικαίωση.

Ο Μελάς Γιαννιώτης δείχνει το δρόμο με την επιστολή του. Ας τον ακολουθήσουν και άλλοι:
«…Το μόνο που γνώρισα ήταν ο Υδρόμυλος του παππού στον κοντινό ποταμό, που μας κράτησε ζωντανούς όπου ήταν και το σπίτι μας. Αλλά και η προσωπική δουλειά όλης της οικογένειας, για να ξανακτίσουμε στα καμμένα ένα φτωχικό σπιτάκι δύο δωματίων και σε δύο χρόνια, όταν πλέον άρχισα και εγώ να πηγαίνω στο Σχολείο αλλά και να δουλεύω στον Υδρόμυλο, κατ’ανάγκη και για την επιβίωση.
Και επειδή «ουδέν κακόν αμιγές καλού» θα μπορούσα να πω ότι στην περίπτωσή μου η κτηνωδία των οργάνων τού Γερμανικού Δημοσίου είχε και ευεργετική πλευρά διότι με εξανάγκασε από πέντε ετών παιδί και χωρίς τίποτε να αγωνισθώ και εγώ για να επιζήσω και να δημιουργήσω εκ του μηδενός. Αυτό όμως είναι υπόθεση και όχι απόδειξη. Δεδομένο και βεβαιωμένο είναι η αγιάτρευτη πληγή, οδύνη και λύπη που μου προκάλεσαν διατεταγμένα όργανα του Γερμανικού Δημοσίου, όπως τα περιέγραψα, χωρίς δική μου πρόκληση και υπαιτιότητα. Δεν μπορώ να διαγράψω και ούτε αναγνωρίζω δικαίωμα σε κανέναν απολύτως άλλον, τις στιγμές της ψυχικής οδύνης και συντριβής που έζησε η μητέρα μου και εγώ κάτω από την απειλή προτεταμένου όπλου των Γερμανών και ουσία μεταξύ ζωής και θανάτου, ούτε την κτηνώδη πυρπόληση του πατρογονικού μου αρχοντικού με το περιεχόμενό του που όλως εγκληματικά μου αποστέρησαν και δεν είχα την ανεκτίμητη χαρά να το μεταβιβάσω στον γιο μου και αυτός στο γιο του κατά οικογενειακή παράδοση, που είχαν και έχουν άλλοι, εντός και εκτός της χώρας.
Πέραν λοιπόν των καθαρά υλικών ζημιών, που ως νόμιμος κληρονόμος έχω υποστεί προσωπικά ως άτομο και ιδιώτης από το Γερμανικό Δημόσιο υπό ιδιαίτερα ειδεχθείς, βάρβαρες και βίαιες περιστάσεις, που ουδέποτε είναι δυνατόν να διαγραφούν και να παραγραφούν σε πολιτισμένες και έντιμες κοινωνίες ανθρώπων, απαιτώ ιδιαίτερα υψηλά χρηματικά ποσά αποζημιώσεώς μου για αθεράπευτη ψυχική οδύνη, ηθική βλάβη, μείωση προσωπικότητας και όσα άλλα σχετικά προβλέπει ο ποινικός και αστικός κώδικας της Δικαιοσύνης των ανθρώπινων και έντιμων Κοινωνιών.
Όλα νομιμότοκα και όπως άριστα γνωρίζουν και εφαρμόζουν σε βάρος της χώρας μας και δηλαδή των πολιτών της, άρα και εναντίον μου, οι λεγόμενοι σήμερα «θεσμοί», γνωστοί και μη εξαιρεταίοι.
Κατά συνέπεια και από το έτος 1944 μέχρι σήμερα, πάντα κατά τις μεθόδους και υπολογισμούς των μηχανισμών των «θεσμών», το συνολικό ποσό των 100 εκατομμυρίων ευρώ, που απαιτώ, θα το βρουν και οι ίδιοι εύλογο και δίκαιο, αν ήταν στη θέση μου.
Αντίστοιχα ποσά πλήρωσε το Γερμανικό Δημόσιο, μόλις προ ετών για να αποφύγει διεθνή κατακραυγή μετά από πιέσεις εβραϊκών οργανώσεων των ΗΠΑ και από όσα πληροφορούμαι συνεχίζει να πληρώνει για το «ολοκαύτωμα» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και το οποίο όμως δεν είχε θύματα μόνον Εβραίους αλλά εξίσου, ίσως και περισσότερο, Ελλήνων, όπου η δική μου περίπτωση είναι και η ελαχιστότατη αφού επέζησα της όλης κτηνωδίας αλλά φέρω επί μακρά σειρά ετών βαθειές πληγές και αγιάτρευτες, όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες ομοιοπαθείς.
Τέλος και επειδή εξ επαγγέλματος γνωρίζω τα όλως εξειδικευμένα θέματα των Ιδιωτικών Ασφαλίσεων, όπου η βάση αυτών είναι τα γνωστά αποθεματικά, δηλαδή φυλασσόμενα μεγάλα χρηματικά ποσά για την πληρωμή των ασφαλιστικών αποζημιώσεων (απαιτήσεων δικαιούχων) θα παρακαλούσα να ερευνηθεί πόσα ήταν τα ποσά των αποθεματικών των ασφαλιστικών Εταιριών ή άλλων Ταμείων Ασφάλισης που κατέσχεσαν οι Ναζί του Χίτλερ και τα μετέφεραν στο Βερολίνο του Γ΄ Ράϊχ και δι’αυτού παραδόθηκαν σε φιλικές χρηματοδότριες του Χίτλερ Ασφαλιστικές Εταιρίες που γιγαντώθηκαν έκτοτε, γνωστές διεθνώς και ειδικά στις ΗΠΑ ως «Ασφαλιστικές Εταιρίες με επαίσχυντο παρελθόν», μερικές των οποίων λειτουργούν και σήμερα στην χώρα μας.
Αυτά τα Χρηματικά Αποθεματικά, που κατασχέθηκαν στην Ελλάδα δεν πρέπει να συγχέονται με το Κατοχικό Δημόσιο Δάνειο και ούτε με τις Πολεμικές Αποζημιώσεις ή Επανορθώσεις κ.λπ, επειδή δεν ήταν Δημόσιο χρήμα αλλά Ιδιωτικό.
Είναι χρήματα Ελλήνων ασφαλισμένων και δικαιούχων τής τότε εποχής και δεν είναι γνωστό αν επανήλθαν στην Ελλάδα και στους τότε δικαιούχους, ένας εκ των οποίων είναι το Ελληνικό Δημόσιο, δεδομένου και γνωστού διεθνώς ότι αν παρέλθει πενταετία επί αζήτητων ασφαλιστικών απαιτήσεων, τότε και υποχρεωτικά αυτές κατατίθενται υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και δεν κάνουν πλούσιες και γίγαντες τις ασφαλιστικές και αντασφαλιστικές Εταιρίες της Γερμανίας ειδικά…»

Ας ενδιαφερθούν όλοι για την Ελλάδα πατρίδα τώρα που θλίβεται. Ας συμπεριφερθούν όλοι οι αδικημένοι και προδομένοι όπως είπε ο Πυθαγόρας όταν ρωτήθηκε πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κάποιος στην πατρίδα του ακόμη και όταν αυτή είναι αχάριστη: «Όπως σε μητέρα»! («Πώς δει αγνωμονούση πατρίδι προσφέρεσθαι; είπεν ως μητρί»). Ας παραβλέψουν τα παράπονά τους. Όπως σε μητέρα λοιπόν, με στοργή και ευγνωμοσύνη ας προσθέσουν και άλλοι τις διαμαρτυρίες τους στέλνοντάς τις στην πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, συγχαίροντας ταυτόχρονα τον πρωταγωνιστή Έλληνα Ασφαλιστή.

Καταλήγει στην επιστολή του ο Μελάς Γιαννιώτης: «…Ανεξαρτήτως και αδιαφόρως λοιπόν των κατά καιρούς υπεκφυγών και δηλώσεων των εκάστοτε εκπροσώπων του υπόχρεου σε καταβολή αποζημιώσεων Γερμανικού Δημοσίου προς Έλληνες Ιδιώτες παθόντες, πέραν των άλλων απαιτήσεων του Ελληνικού Δημοσίου που χειρίζεται η εκάστοτε Κυβέρνηση, επανατίθεται δια της παρούσης το μέχρι και δεδικασμένο αίτημα αποζημιώσεων Ελλήνων Ιδιωτών παθόντων υπό διατεταγμένων οργάνων του Γερμανικού Δημοσίου και το οποίο, αν λάβει την μορφή νόμιμης ομαδικής εξουσιοδοτήσεως της Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων και Προέδρου της Διακομματικής Επιτροπής Διεκδικήσεως Κατοχικών Οφειλών, με εκχωρήσεις όμως των απαιτήσεων αυτών από πέντε χιλιάδες (5000) τουλάχιστον Έλληνες παθόντες υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου, κατά το παρόν παράδειγμά μου, τότε η Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων είναι εξουσιοδοτημένη και εκπρόσωπος πέντε χιλιάδων τουλάχιστον Ευρωπαίων πολιτών-παθόντων και διεκδικητών 500 Δισεκατομμυρίων ευρώ τουλάχιστον από το Γερμανικό Δημόσιο, που είναι ταυτόχρονα και απαιτήσεις του Ελληνικού Δημοσίου, καταχωρητέες κατά τα διεθνή λογιστικά πρότυπα και το δίκαιο των συναλλαγών, στο ενεργητικό της χώρας μας.
Δεν είναι πλασματικές αυτές οι απαιτήσεις και ούτε εξωπραγματικά τα χρηματικά ποσά αυτά διότι κατά δημοσιευμένες μελέτες η Δημόσια μόνον και όχι Ιδιωτική ζημία του Ελληνικού Δημοσίου με αντίστοιχη ωφέλεια του Γερμανικού Δημοσίου των Αρχών Κατοχής (1-5-41 μέχρι 31-12-44) ανήλθε σε 314 τρισεκατομμύρια σημερινά ευρώ!! Χωρίς υπολογισμούς τόκων και πανωτοκίων, μάλιστα!! Εξ αυτών το ένα μόλις τρις χρειαζόμαστε (χίλια δις ευρώ) και τα υπόλοιπα τους τα…δανείζουμε!!!
Την παρακάτω κατάσταση συνέταξε ο τότε Γενικός Γραμματέας του τότε Υπουργείου Συντονισμού Ιωάννης Λαμπρούκος, με έναρξη σύνταξή της το έτος 1944 και ολοκλήρωσή της την 5/8/1964, οπότε και την υπέβαλε στον τότε Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή με δημοσίευσή της την 12-4-2012 σε αθηναϊκή εφημερίδα απ’όπου την αναδημοσίευσα στο βιβλίο μου «Εξωγήϊνοι στα πορτοφόλια σας» το έτος 2013».