Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη γυναίκα, από τότε που ακόμα η Πατρίς ονομάζονταν Μητρίς δηλώνοντας τον τόπο προέλευσης του ανθρώπου.

Δοξάστηκε από τους ποιητές αλλά πετροβολήθηκε μέσα από την άγνοια, την ψυχική ασθένεια και τις στρεβλές πεποιθήσεις.

Η πραγματικότητα όμως είναι πως η γυναίκα με τους χίλιους ρόλους βρίσκεται πίσω από κάθε γεγονός της ιστορίας, ως μητέρα, ως εργαζόμενη, ως σύζυγος, ως θεραπεύτρια, ως στυλοβάτης, ως ηρωίδα…

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος εξύμνησε το ρόλο της γυναίκας στον πόλεμο με μια φράση που τα λέει όλα: « κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ’ ανέβαιναν…».

Ο Νίκος Εγγονόπουλος «ζωγράφιζε» ποιητικές εικόνες για τη γυναίκα στο ποίημα του «΄Ύμνος Δοξαστικός για τις Γυναίκες που Αγαπούμε: «Είναι οι γυναίκες που αγαπούμε σαν τα ρόδια…είναι οι γυναίκες που αγαπούμε κύκνοι…είναι οι γυναίκες που αγαπούμε λίμνες…είναι οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες….είναι οι γυναίκες που αγαπούμε δάση…είναι οι γυναίκες που αγαπούμε σαν λιμάνια…».

Άραγε τα διδάχτηκε σωστά αυτά τα ποιήματα, εκείνος που σήκωσε χέρι, που πήρε μαχαίρι, που απαξίωσε, που λοιδώρησε, που πρόσβαλε, που υποτίμησε, που εκβίασε και που έκανε πολλά ακόμα σε μια λίστα χωρίς τέλος;

Άραγε διδάχτηκε σωστά στα παιδιά, η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, μία γυναίκα που σκότωνε κορίτσια για να τα γλυτώσει από φρικτή μοίρα όπως η δική της;

Ίσως κατά τη διδασκαλία πρέπει να δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην ουσία των ποιημάτων όπως του Τίτου Πατρίκιου: « Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας/ βαθύτερα και από εκατό επαναστάσεις/ δεν χάνεται δεν σβήνει με τα χρόνια…».

Ας θυμηθούμε πόσες μεγάλες αξίες και μεγάλες έννοιες, είναι γένους θηλυκού: Σοφία, Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ασφάλεια…