Γλυκύτερη και από το μέλι Κοζάνης, που γεύτηκα πρώτη φορά σε κάποια γιορτή μου φιλικά, από αγαπητό Μελά Γιαννιώτη (www.mgianniotis.gr), ήταν η γνώση και όσα έμαθα για την Μακεδονία στα βιβλία του, αλλά και στιγμές ευφροσύνης διαβάζοντας για την Ιστορική Αναδρομή Ασφάλισης στο www.intersalonica.gr/ιστορική-αναδρομή/. Διάλεξα σήμερα να παραθέσω αυτό το κείμενο επειδή δεν γνωρίζουν όλοι την ιστορία της ασφάλισης και πολλοί παραχαράκτες της ιστορίας καταγράφουν ανακρίβειες που αντιγράφουν αρκετοί ημιμαθείς (κυρίως της Δυτικής Ευρώπης) αλλά και Έλληνες που δεν έτυχε να διαβάσουν ιστορία και προ παντός για τα επιτεύγματα των Αρχαίων Ελλήνων. Και με αυτή την αφορμή συγχαίρω "τα έργα και ημέρες Μελά Γιαννιώτη" που κατά πολύ ωφέλησαν και την ασφαλιστική μας αγορά και πολλούς που κατά καιρούς τον "πολέμησαν", κάτι για το οποίο κάποια άλλη φορά θα γράψω. Η Ελληνική Μακεδονία μας γεμάτη ναούς αρχαίους και νέους, γεμάτη τόπους ηρώων, φιλοσόφων και αγίων, καρποφόρος γη αγαθών και Σχολείον πνεύματος κρατά αναμμένη την φλόγα του Ελληνισμού διαχρονικά σε όλα και στις ασφάλειες. Ε.Σ.

Διαβάστε τι γράφει ο Μελάς Γιαννιώτης:

H πρώτη άτυπη «Ασφαλιστική Εταιρία» στην ιστορία του κόσμου ιδρύθηκε το 324 π.Χ. από τους Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Βαβυλώνα, σύμφωνα με την «Μέθοδο» του Αριστοτέλη (Ίδε δόση και λήψη στις Ιδιωτικές Συναλλαγές - «Ηθικά Νικομάχεια»).

Αυτή η πρώτη «Ασφαλιστική Εταιρία» ασφάλιζε τους τότε πολλούς απασχολούμενους στα στρατόπεδα της απέραντης Ελληνο-Μακεδονικής Αυτοκρατορίας έναντι των κινδύνων του θανάτου αλλά και της δραπετεύσεως. Τα ασφάλιστρα που εισέπραττε ήταν 8 δρχ. ετησίως κατά ασφαλισμένο και τα πλήρωναν οι Σατράπες και οι Στρατηγοί κατά περιοχή και στρατόπεδο, ενώ τα αποτελέσματά της ήταν ιδιαιτέρως κερδοφόρα από την πρώτη χρονιά της λειτουργίας της. Με τα κέρδη της ενισχύονταν τα κρατικά ταμεία, θωρακίζονταν η αχανής Αυτοκρατορία και υπήρχε δυνατότητα για έργα ευημερίας και Ελληνο-Μακεδονικής Παιδείας των ίσων πολιτών της, αδιαφόρως φυλής και χρώματος αυτών.

Αναλυτικότερες πληροφορίες, στοιχεία και πηγές θα βρείτε στο δίτομο έργο του διεθνώς βραβευμένου Καθηγητή και Ακαδημαϊκού, Ανδρέα Μ. Ανδρεάδη, με τίτλο «Ιστορία της Ελληνικής Δημόσιας Οικονομίας» (σελ. 79-80), Εκδόσεις Παπαδήμα, Αθήνα. Είναι αποκρυπτικώς εξαντλημένο από ετών αλλά υπάρχει διδακτικώς στην ασφαλή βιβλιοθήκη του Εκπαιδευτικού Κέντρου του Ομίλου ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ.

Με τα αδιάψευστα συγκεκριμένα στοιχεία αυτά -και όσα ακολουθούν- θα μπορείτε να διαχωρίζετε την ελληνοπρεπή Γνώση από την έντεχνη Άγνοια, που οδηγεί στην Εμπορευματοποίηση αρχαιοελληνικών ιδεών διεθνώς. Έτσι θα επιστρέψουν οι από την Ελλάδα φυγαδευθείσες αρχαιοελληνικές Μούσες, που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο συμβολισμός της Γνώσης, της Τέχνης και της χρήσιμης Δημιουργίας των Ελλήνων.

Πριν από την αρχική αυτή Ιδέα λειτούργησαν στην όλη αρχαία Ελλάδα άλλες μορφές ουσιαστικών ασφαλίσεων, αλληλασφαλίσεων και αυτασφαλίσεων -προσέξτε και κατανοήστε τις τρεις αυτές συγγενείς έννοιες-, σύμφωνα με τον πυρήνα της κεντρικής έννοιας του αρχαιοελληνικού ρήματος «ασφαλίζω», που στην αρχή του έχει το ελληνογραμματικό στερητικό άλφα (α) και άρα σημαίνει ότι «δεν σφάλλω, έχω σιγουριά» («σιούρ, ζίχερουνγκ, σικούρα, σικόρτα» κ.λπ. στις ξένες Γλώσσες).

Πρώτιστος ήταν ο αδίδακτος «Θεσμός της Εγγύης», δια του οποίου ο υποψήφιος σύζυγος παρείχε ανέκκλητη περιουσιακή του εγγύηση-ασφάλιση στην υποψήφια σύζυγο και τα μέλλοντα παιδιά τους (ίδε επώνυμο άρθρο στο Διαδίκτυο), όπως επίσης η καταβολή στους δικαιούχους Κρατικο-κοινωνικής αποζημίωσης πέντε ταλάντων σε περίπτωση θανάτου από Ατύχημα πολίτη της αρχαίας πόλεως-κράτους της Χίου (Ίδε Αριστοφάνους «Ειρήνη», 709), με όλως σχετικά τον περίφημο Ναυτικό Κώδικα της Ρόδου, τα Ναυλοσύμφωνα σε περίπτωση αβαρίας πλοίου και άλλα πολλά Συστήματα και Ιδέες της έννοιας του ίδιου κεντρικού πυρήνα του ύψιστης αξίας ελληνοπνευματικού ρήματος «ασφαλίζω».

«Ασφαλίων» ήταν προσωνύμιο του θεού Ποσειδώνα αλλά ομοίως λέγονταν και ήταν εκείνο το ασφαλές κιβώτιο, όπως τα σημερινά χρηματοκιβώτια, όπου φύλαγαν πολύτιμα είδη και όπου ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πάντα μαζί του και φύλαγε την «Ιλιάδα» (και όχι την «Οδύσσεια») του Ομήρου, για να ξεπεράσει σε κατορθώματα τους μυθικούς ήρωές της στην όλη Ασία.

Και αυτήν την ύψιστης αξίας ελληνοπνευματική Ιδιοκτησία αντέγραψαν, πολλούς αιώνες αργότερα, άλλοι λαοί και όλως εμπορικά και αδίστακτα την μετέτρεψαν σε στυγνό εργαλείο παχυλών ιδιωτικών κερδών, χωρίς να αναφέρουν τίποτε από τις αρχαιοελληνικές πηγές «ιδεών» τους και χωρίς να πληρώνουν Πνευματικά Δικαιώματα στην Ελλάδα, ενώ αντίθετα (εδώ είναι η αιώνια ηθική βαρβαρότητά τους, που την διευκολύνει και τροφοδοτεί η δική μας αιώνια δουλικότητα) την εμφανίζουν και την μεταχειρίζονται ως «κατακτημένη, υποθηκευμένη και οφειλέτρια»! Και έτσι -ασφαληπτικά- μας τα «παίρνουν» αυτοί, αφού εμείς τα … «δίνουμε»!

Δείτε και τον διαχρονικό τρόπο, με ενδεικτική αναδρομή, επί των Ιστορικών εξελίξεων:
Στον από την φύση του μεγάλο και πολυδύναμο Ασιατικό χώρο αναπτύχθηκαν διάφοροι λαοί και φυλές, από τους οποίους (στην διάρκεια αιώνων και χιλιετηρίδων, μέχρι και εκατομμυρίων ετών, «σαρκοδακούντες και δαΐζοντες αλλήλους», δηλαδή αλληλοφαγωνόμενοι και αλληλοτεμαχιζόμενοι μεταξύ τους, όπως παραστατικά αναφέρεται στα «Αποσπάσματα» των εύσχημα αποκρυβόμενων Ορφικών Επών), επικράτησαν οι πλέον αιμοβόροι και επεκτατικοί λαοί, σύστημα και πράξη που τα βλέπουμε αναλλοίωτα και στις σημερινές μας εποχές.

Και επειδή η απέραντη θάλασσα του Ειρηνικού και τα άγρια βουνά και οι στέπες του Βορρά τούς έκλειναν όλες τις άλλες χερσαίες επεκτάσεις, στρέφονταν πάντα στα ενδότερα και προς τα δυτικά τους, όπως το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Τότε, όμως, η σημερινή Ευρώπη και η δυτικότερη Αμερική ήταν για τους Ανατολίτες πολύ μακριά, σκοτεινές, μέχρι και άγνωστες, ιδίως ως προς το όνομα και τους κατοίκους που έχουν τώρα.

Οι Κινέζοι λέγουν και πιστεύουν ότι αυτοί δημιούργησαν τον Πολιτισμό της Ανατολής, αλληλοσφαζόμενοι αιωνίως με τους Ιάπωνες και άλλους «Νησιώτες» της Άπω Ανατολής, που θεωρούν τις φυλές τους ανώτερες των Κινέζων και οι οποίοι όμως έναν μόνον «άλλον Πολιτισμό» αναγνωρίζουν και στα δυτικά τους, που τον ονομάζουν και τον αποδίδουν εικονογραφικά ως «Σι-Λά» και είναι ο αρχαιοελληνικός Ιωνικός, από τους Ίωνες της Μικράς Ασίας και των από εδώ θαλασσών της Μεσογείου, γνωστών στις ανατολικές Γλώσσες ως «Γιουνάν» και παρεμφερή.

Αυτός ο «άλλος Πολιτισμός» -για τους Κινέζους- και δυτικότερα των Βραχμάνων Ινδών εμφανίσθηκε στην αυγή της «γνωστής Ιστορίας» ως κατακτημένος και υπόδουλος των εισβολέων Μήδων και Περσών, για τους οποίους, εκτός των δήθεν «διπλωματικών» συνηθειών τους να ζητούν «γη και ύδωρ» από τους κατακτώμενους λαούς, μας αποκρύβει «διπλωματικώς» η πλασμένη «Ιστορία» ότι απαιτούσαν ταυτόχρονα και τα «ασημικά και χρυσαφικά» των υπόδουλων (έτσι ήταν «χρυσοφόροι») αλλά και τις γυναίκες τους, γεγονός που εξανάγκασε τον Διάδοχο τότε (περί το 500 π.Χ.) του Μακεδονικού θρόνου, Αλέξανδρο Α΄ τον Υπερέλληνα, γιο του «συγκαταβατικού» Αμύντα Α΄, να κατασφάξει νύχτα τους επτά Πέρσες Πρέσβεις στα Ανάκτορα των Αιγών της Μίας Μακεδονίας, για να διδάξει στους εισβολείς βάρβαρους Πολιτισμό και Ανθρωπισμό.

Και ο απόγονός του, Αλέξανδρος Γ΄, έγινε Μέγας, επειδή ήταν ο πρώτος που έμπρακτα αντέστρεψε την μέχρι τότε πορεία των πραγμάτων -αλλά και την αληθή Ιστορία- κινούμενος με τα ανίκητα στρατεύματά του από δυτικά και από την Ελλάδα της Μακεδονίας προς τα ανατολικά και μέχρι Ινδιών, αποκαθιστώντας και επαναδιδάσκοντας τον πανάρχαιο Ελληνικό Πολιτισμό, που οι Κινέζοι τον αναφέρουν ως «άλλον», προφανώς για να προβάλλουν τον δικό τους και ως διαφορετικό.

Αποκρύβουν και αυτοί όμως ότι εξαιτίας της αρπακτικής βαρβαρότητας των «Περσών και Σία» ένα μεγάλο μέρος των πανάρχαιων Ελλήνων της Ανατολής μετακινήθηκε προς την σκοτεινή τότε Δύση και ιδιαίτερα προς την σημερινή Κάτω Ιταλία, όπου -και με άλλους Έλληνες της εδώ Ελλάδος- ίδρυσε και δημιούργησε την φωτεινότατη Μεγάλη Ελλάδα στην Δύση, διδάσκοντας και εκπολιτίζοντας τους εκεί «ακατοίκητους».

Ο Ιστορικός Θουκυδίδης (Ιστορίαι, 6.44) αναφέρει ότι Ιταλιώτες λέγονταν οι τότε Έλληνες κάτοικοι, προφανώς από την αρχαιοελληνική λέξη «Ίταλα», που είναι «τα ιστία όπου δένονται οι ιστοί», οπότε αποδεικνύεται ότι κλεμμένη από την Μεγάλη Ελλάδα των Ελλήνων είναι και η ονομασία της σημερινής Ιταλίας, όπως ακριβώς είναι αυτή του μωσαϊκού των σημερινών Σκοπίων αλλά και όλης της Ευρώπης, μέχρι και του Ευρώ της, που έχει και χρησιμοποιεί αντιγραμμένα και «δανεικά», κοινώς «τζαμπατζίδικα», ονόματα από την Ελληνική Γλώσσα, την αρχαιοελληνική Μυθολογία και ιδιαίτερα από την αρχαία Μακεδονική πόλη Εύρωπος ή Ευρωπός, όπως - και με αποδείξεις- θα δούμε στην συνέχεια.

Φαντασθείτε τι θα συνέβαινε αν οι νεότεροι Ιταλοί ονόμαζαν την χώρα τους π.χ. «Ρωμαία» ή «Λατίνα» ή «Ετρουρία» κ.λπ.. Θα σφάζονταν μεταξύ τους και θα επιζούσε σήμερα η -εκεί και κάποτε- Μεγάλη Ελλάδα!

Πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα θα είχε η Ευρώπη, αν η πανσπερμία των κάποτε ισχυρών λαών και ανύπαρκτων τώρα της επέβαλε όνομα της φυλής και της άγνωστης πλέον Γλώσσας τους. Θα είχε την τύχη των Σκυθών, των Κελτών, των Γαλατών, των Γότθων, των Ούννων και λοιπών γαλακτοφάγων νομάδων λαών, με βέβαιη επιβολή και επικράτηση των Ελληνο-Μακεδόνων και στην Δύση, άρα εκπολιτισμό της τουλάχιστο χίλια χρόνια πριν από την, απατηλώς, λεγόμενη και διδασκόμενη «Αναγέννησή» της!

Πράγματι, η κοινή λογική λέγει ότι, για να έχεις «Πολιτιστική Ανα-Γέννηση», πρέπει πρώτα να είχες Γέννηση (!), την οποία είχε μόνον η όλη Ελλάδα δια του Ελληνικού Πνεύματος και του Πολιτισμού της (Διαχρονικοί Συγγραφείς, Θέατρα, Στάδια, Αγώνες, Ασκληπιεία, Ιερά, Μούσες Τεχνών και Επιστημών, ιδίως Νοητική Γλώσσα, που είναι μόνον η Ελληνική Παγκοσμίως).

Με βάση, λοιπόν, τις αρχέγονες Ελληνικές Ιδέες και Γνώσεις, Συστήματα και Εφευρέσεις, που υπηρετούν και δεν υποδουλώνουν τον άνθρωπο, άρα Πολιτισμός, έγινε η παραμυθούμενη «Αναγέννηση» των Δυτικών, που «καπέλωσε» εξ υφαρπαγής τους πάντες και τα πάντα, με πρώτη βέβαια μία κακή και διαστρεβλωμένη αντιγραφή των αρχικών Ελληνικών Ιδεών των Ασφαλίσεων και δηλαδή του «μη σφάλλειν».

Τις αδιάψευστες Αποδείξεις για όλα τα παραπάνω μας τις δίδει ο κάποτε διεθνώς προβαλλόμενος και πολυθαυμαζόμενος Ποιητής, Μαθηματικός, Μετεωρολόγος, Αστροφυσικός, Φαρμακοποιός, Γιατρός, μέχρι και «Διδάκτωρ» της Ασφαλιστικής Θεωρίας και Πρακτικής, Άρατος ο Σολιεύς, που γεννήθηκε το έτος 305 π.Χ. στους τότε Ελληνο-Μακεδονικούς Σόλους της Κιλικίας Μικράς Ασίας αλλά έζησε και θαυματούργησε Ποιητικώς στην αυλή του φιλόμουσου βασιλιά της Μακεδονίας, Αντίγονου Γ΄ (Γονατά), εδώ στην Θεσσαλονίκη.

Ζηλόφθονα και ανίατα κομπλεξικά, έναντι της Πόλεως της Θεσσαλονίκης των Μακεδόνων, που πήρε το όνομά της από την Ιδρύτριά της, βασίλισσα Θεσσαλονίκη, σύζυγο του Κάσσανδρου, γιου του Αντίπατρου και κόρη του Φιλίππου Β΄, αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και Μητέρα τριών μετέπειτα βασιλέων της Δυναστείας των Αντιπατριδών, η μικρόψυχη «Ιστορία» δεν έχει την οφειλόμενη αρετή να αποδώσει στον συγκεκριμένο και πανίσχυρο βασιλιά Αντίγονο Γ΄, με 38 συναπτά έτη (277-239 π.Χ.) βασιλείας του στην Ελλάδα και όχι μόνον στην Μακεδονία, την πλέον χαρακτηριστική ιδιότητα της όλης προσωπικότητάς του, που ήταν αυτή του Φιλόμουσου βασιλιά! Αντίθετα και κατά την ψυχοσυναισθηματική κατωτερότητα των Ρωμαίων έναντι των υπέρτερων πνευματικά Ελλήνων, του απέδωσε -και συνεχίζει- την υποβαθμισμένη και ειρωνική  προσωνυμία ως «Γονατά» (άρα γραμμένη η δήθεν «Ιστορία» από απαίδευτους Ρωμαίους ή Ρωμαϊζοντες υποτελείς), χωρίς επεξηγήσεις για την προσωνυμία αυτή, προφανώς επειδή ούτε αυτό ήταν συμβατό με τα πλέγματα κατωτερότητάς τους.

Σπάνια και ιδιαίτερη παιδεία, γνώσεις και ικανότητες είχε ο συγκεκριμένος βασιλιάς Αντίγονος Γ΄, επειδή ήταν γιος του περίφημου βασιλιά Αντίγονου Β΄, επονομαζομένου ως Πολιορκητού (τότε Κρατών- Πόλεων και κυρίως αξιέραστων Γυναικών, ως ο πλέον ασυναγώνιστος Μαχητής και Εραστής της αρχαιότητας), πανάξιου γιου και αυτού του Πρωτοϊδρυτή της λαμπρότατης Δυναστείας των επτά (7) συνολικά Αντιγονιδών βασιλέων, σωματώδους και ευφυέστατου Πρωτοβασιλιά της Δυναστείας του, Αντίγονου Α΄ του Φιλόσοφου!

Σκόπιμα και παραπλανητικά αποκρύβει η ξυλοσχιστικώς ρωμαΐζουσα και εμπαθώς αντιμακεδονική «Ιστορία» ότι ο πρώτος αυτός Αντίγονος (381-301 π.Χ.),που τον επονομάζει κατάπτυστα ως «Μονόφθαλμο», από βασιλικό οίκο του βασιλείου της Ελίμειας Άνω Μακεδονίας καταγόμενος και λαμπρότατος Στρατηγός του Φιλίππου Β΄ και μετέπειτα του γιου του, Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Ασία, είχε ευρύτατη Μόρφωση και Παιδεία τοπικώς (ίσως από την Αλείφουσα Πόλη, Σισανούπολη, που η ίδια χορηγούσε το έλαιο επαλείψεως των σωμάτων της αθλούμενης νεολαίας της, σύμφωνα με διασωθείσα μαρμάρινη επιγραφή σε ύψιστη και σπάνια αρχαιοελληνική Γλώσσα και άρα επιβεβαίωση ύψιστης τοπικής Γνώσεως και Χρήσεως αυτής, που ενοχλεί και βλάπτει αμαρτωλά συμφέροντα δήθεν αποκλειστικής και αλλού γνώσεως και εμπορίας αυτής), με ιδιαίτερη όχι μόνον γνώση των γραφών του Ευριπίδη αλλά και προσωπικής του φιλοσοφημένης παραφράσεως αυτών, διαχρονικής αξίας και ιδιαίτερα σήμερα, όπως εκείνο το πνευματικώς γλωσσοπαικτικό επί των «συμφερόντων των παρά φύσιν γάμων»!

Δείτε μοναδικές «σπαρταριστές» περιγραφές Φιλοσοφημάτων του στο Διαδίκτυο. Θα μάθετε πολλά!!

Υπό την  ακτινοβολούσα προσωπικότητα παππού και πατέρα, Αντιγόνων βασιλέων, γεννήθηκε ως «Πορφυρογέννητος» ο τρίτος Αντίγονος στο ασφαλέστατο Παλάτι του βασιλικού Κάστρου, που είχε ο πατέρας του «Πολιορκητής» στις νότιες πλαγιές του Ολύμπου, κοντά στα στενά των Τεμπών, όπου υπήρχε η αρχαία πόλη ονομασίας «Γόνοι»!

Αλλού και νεότερος είναι ο συνώνυμος οικισμός, που γράφεται με δύο «ν», άγνωστο γιατί, ως «Γόννοι», και είναι μία πανέμορφη και πλούσια Κωμόπολη, χωρίς οι κάτοικοί της να αποκαλούνται και να είναι γνωστοί ως… «Γοννατάδες»! Με ένα ή δύο «ν», αδιάφορο!

Είδατε τι πλάθει η «Ιστορία», που φθάνει μέχρι το γελοίο σημείο να υποδύεται ότι αγνοεί ακόμη και την σημερινή κράζουσα πλατεία και οδό Αντιγονιδών, όπως αντίστοιχα κράζει η πλατεία και οδός Αριστοτέλους από την καρδιά της Θεσσαλονίκης και Πρωτεύουσας της αιωνίως Μίας Μακεδονίας;

Μετά τις αναγκαίες διευκρινίσεις αυτές γίνεται καλά κατανοητό ότι ο Άρατος ο Σολιεύς ήταν πολύ τυχερός που στάλθηκε από τον περίφημο Φιλόσοφο και Δάσκαλό του, Ζήνωνα -αντί του εαυτού του που είχε προσκληθεί επειδή πλέον είχε γεράσει- να εκπληρώσει συγγραφικώς τους βαθύνοους στοχασμούς του βασιλιά Αντίγονου Γ΄, που τότε (276 π.Χ.) είχε την Έδρα και Πρωτεύουσά του στην Θεσσαλονίκη.

Ήρθε, λοιπόν, πολυσπουδαγμένος αλλά άγνωστος σε ηλικία μόλις 29 ετών, και στην αυλή του προστάτη του έζησε άλλα 31 έτη, διαλάμψας πολυσυγγραφικώς και τιμώμενος έκτοτε από Ποιητές, Συγγραφείς και Επιστήμονες, που επίστανται των πραγμάτων και δεν έχουν ένα άχρηστο «χαρτί»!

Απεβίωσε σχετικά νέος στην ίδια αυλή του Φιλόμουσου και πολυδραστήριου βασιλιά Αντίγονου Γ΄ το έτος 245 π.Χ. και τιμημένος με βασιλικές τιμές ενταφιάσθηκε στα χώματα της πραγματικής του πατρίδας, Θεσσαλονίκης, την οποία υπεραγαπούσε, ακολουθώντας πιστά το φωτεινό παράδειγμα του μεγάλου Τραγωδοποιού Ευριπίδη, που η πάντα ζηλόφθονη και πλάνα «Ιστορία», όταν αναφέρεται στην Μακεδονία,  αποσιωπά και αποκρύβει για ιδιοτελείς λόγους ποικίλων εμποράκων.

Και δείτε τώρα ποια και πόσα συγκλονιστικά και ανατρεπτικά μας διδάσκει, πρώτα δια του σοφά επιλεκτικού τρόπου ζωής του και μετά με τις περισπούδαστες γραφές και ποιήσεις του, αυτός ο, επί σειρά αιώνων και χιλιετιών ενταφιασμένος από όλους τους μέχρι τώρα πνευματικούς νεκροθάφτες του, Άρατος ο -αληθώς- Θεσσαλονικεύς:

Αρχίζουμε πρώτα από τον μέγα Ευριπίδη, που τον είχε ως πρότυπο και εμπνευστή του εδώ στην Μακεδονία, για να κατανοηθούν καλύτερα όσα θα αποκαλύψουμε για τον μετέπειτα θαυμαστή του, Οβίδιο.

Προσκεκλημένος, μεταξύ πολλών άλλων «ιερών τεράτων» του πνεύματος και της τέχνης, ήταν και ο Αθηναίος Ευριπίδης στην αυλή της Πέλλας, του πραγματικού και πρώτου «Μαικήνα» του Πνεύματος και των Τεχνών βασιλιά της Μακεδονίας, Αρχέλαου. Και εδώ, στην Πέλλα, έγραψε τα διαχρονικά και παγκοσμίως θαυμαζόμενα καλύτερά του Έργα, μεταξύ των οποίων είναι και αυτό που φέρει τίτλο «Αρχέλαος» προς τιμήν του ευεργέτη του βασιλιά, που ανέβηκε και παίχθηκε στα καλύτερα τότε θέατρα της Μακεδονίας στην Γλώσσα Γραφής του Αθηναίου Ευριπίδη και που, αυτονοήτως, ήταν μητρική Γλώσσα καθημερινής χρήσης, ομιλίας και γραφής κάθε αυθεντικού Μακεδόνα Πολίτη, όπως είναι και σήμερα!

Και αν -προσοχή στο «αν»- στην εποχή του Περικλή και του Ευριπίδη, που ήταν σύγχρονοι με μόλις 9 χρόνια διαφορά, στην Αθήνα και στην Αττική ή άλλη Ελλάδα μιλούσαν και έγραφαν ένα ιδίωμα σλαβο-μωσαϊκό, που οι τώρα «φωστήρες Πρεσποσυμφωνητικοί» ονομάζουν και μας «πασάρουν» αδιάντροπα ως δήθεν «Μακεδονική Γλώσσα» του ταχυδακτυλουργικώς κατασκευασμένου δήθεν «Μακεδόνα Πολίτη» στον εθνικώς άστεγο χώρο του μωσαϊκού των Σκοπίων, που εξ ίσου αδιάντροπα ονομάζουν «Βόρεια Μακεδονία», τότε αυτό το «ιδίωμα» μιλούσαν και οι εδώ Μακεδόνες -άριστα μάλιστα-, ώστε να μην έχουν ανάγκη χρήσεως διερμηνέων και μεταφραστών για την κατανόηση των διανοητικών Γραφών τού, εδώ στην Μία Μακεδονία και Μια Ελλάδα, μεταναστεύσαντος  Ευριπίδη!

Αυτές τις τερατώδεις ανοησίες αναμασούν και προβάλλουν προς αφελείς και ανύποπτους οι στερούμενοι νοήσεως και επιχειρημάτων εθνομάγειροι και εξ επαγγέλματος πλανο-αργύριοι.  

Και με την ίδια «βαθυστόχαστη ευφυΐα» παραμυθολογούν ως «χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα» ότι δήθεν το έργο του Ευριπίδη «Αρχέλαος», όπου εξυμνεί τις Αρετές του Ευεργέτη του βασιλιά και των εκ φύσεως φιλόμουσων Μακεδόνων (άλλως δεν θα είχαν στον τόπο τους Πιέρια Πεδία Μουσών ούτε Ολύμπιων θεών), όλως «τυχαίως και συμπτωματικώς» … «χάθηκε»!
Δηλαδή, αν σου αρπάξω το πορτοφόλι, μπορώ μετά να σου δηλώσω ότι… «χάθηκε»! Είδες… «Τέχνη»;

Αποφεύγουν όμως -και πάλι «βαθυστόχαστα»- να μας διδάξουν και να μας πληροφορήσουν ότι «κάποιο» περικαλέστατο μαρμάρινο άγαλμα, όπως αυτό που έστησαν στον τάφο του Ευριπίδη με βασιλικές τιμές και δόξα μόνον ο βασιλιάς Αρχέλαος και οι Μακεδόνες του στην μη ανακαλυφθείσα ακόμη αρχαία Μακεδονική πόλη Αρέθουσα («τυχαίο» και αυτό), ευρίσκεται εκτιθέμενο και παγκοσμίως εμπορευόμενο στο, αιώνες νεότερο, «Μουσείο του Βατικανού» στην Ρώμη των «φιλότεχνων» μεν, άμα και άμμα δε «μακρόχειρων» Ρωμαίων!
«Τυχαίως», βεβαίως, οπότε μην ψάχνετε να βρείτε ποια σχέση μπορεί να έχει ένα «ειδωλολατρικό» άγαλμα αρχαίου Έλληνα «πλάνου» (όπως περιγράφουν τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους), ζήσαντος και θαμμένου στην εδώ Μακεδονική Ελλάδα, σε Μουσείο -ετερόδοξων μάλιστα- Χριστιανών της Ρώμης, ούτε ποιος, πότε, πού και γιατί το φιλοτέχνησε. Ερευνήστε όμως πώς, γιατί και από πότε «βρίσκεται» στην Ρώμη.

Στο Διαδίκτυο μπορείτε να δείτε φωτογραφία αγάλματος του εκ των μεγαλυτέρων Τραγωδοποιών του κόσμου, Ευριπίδη, που εκτίθεται στο προαναφερθέν Μουσείο (άρα παγκόσμιο εισιτήριο και «αργύριο»), οπότε θα κατανοήσετε εύκολα όχι μόνον ποιοι, πότε και πού είχαν ιδιαίτερους λόγους και δυνατότητες να κατασκευάζουν αγάλματα του Ευριπίδη αλλά κυρίως ποιοι και γιατί έχουν λόγους να μην τα αναζητούν και επιπλέον να σιωπούν ένοχα!

Ο Άρατος, λοιπόν, εδώ, από την Θεσσαλονίκη, και από το έτος 276 π.Χ. ενήργησε όπως ο φωτοδότης του, Ευριπίδης (δια του Έργου του «Αρχέλαος»), γράφοντας αρχικά το Ποίημα «Ύμνος στον Πάνα», όπου αναφέρεται στους γάμους του Ευεργέτη του, Μακεδόνα βασιλιά Αντίγονου Γ΄ του Φιλόμουσου, με την Φίλα (εύχρηστο Μακεδονικό όνομα πολλών γυναικών της υψηλής κοινωνίας των Μακεδόνων), κόρη του Μακεδόνα βασιλιά Σέλευκου στην Ασία.

Ποιος ήταν ο Σέλευκος Νικάτωρ, που αναφέρει ποιητικώς ο Άρατος, και όχι όλοι οι μετέπειτα «κατάρατοι»;

Δείτε και κατανοήστε τους λόγους και τα πλέγματα των μαύρης και ξανθής γνώσης Μακεδονοκοπούντων: Ήταν από παιδί «κούρος» (γίγας) σωματικά, επιστήθιος φίλος, συμπατριώτης και μετέπειτα ανδρειωμένος Στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, καταγόμενος από την αρχαιο-Μακεδονική πόλη Ευρωπός, 20 χιλιόμετρα ανατολικά της Πέλλας, της οποίας πόλεως το εθνικό όνομα των κατοίκων της, σύμφωνα με σοβαρά λεξικά και σοβαρούς συγγραφείς, όπως ο αυθεντικός Στέφανος Βυζάντιος στο Έργο του «Εθνικά» και ο σύγχρονος όμοιός του Δόγας Μηνάς στο περιζήτητο Έργο του «Θησαυρός  Μακεδόνων», Αθήνα, 2006, είναι -προσέξτε εδώ την αποκάλυψη- Ευρωπαίος!!

Ευρωπός λέγονταν ο γιος του Μακεδόνα-Μακεδνού (δηλαδή πολύ κεδνού=πολύ καλού), που ήταν αδελφός του Μάγνητα (Μαγνησία-Θεσσαλία), γιων του Δία και της Θυίας, κόρης (θηλυκό της λέξεως «κούρος») του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, μοναδικό ζεύγος που επέζησε κατά τον προϊστορικό κατακλυσμό και αναδημιούργησε τους ανθρώπους, σύμφωνα με την αρχαιοελληνική μυθολογία. Αυτήν που πνίγει ο κατακλυσμός συμφερόντων της σύγχρονης μυθολογίας, ιδιαίτερα επειδή ο «κούρος» Ευρωπός ήταν μέγας και ξακουστός ανίκητος Ήρωας. Για τον πολύ σοβαρό λόγο αυτό ο πρώτος μυθικός βασιλιάς της Αθήνας και Αττικής (που τότε λέγονταν Ακτίς ή Ακταία), Κέκροπας, έκανε γαμβρό του τον Μακεδόνα Ευρωπό, δίνοντάς του την κόρη του Ωρείθυια, και έτσι έγιναν συγγενείς (συμπέθεροι) Μακεδόνες Ευρωπαίοι και Ακταίοι με νέα μετονομασία της Ακτίδας ή Ακταίας ως Κεκροπίας, προς τιμήν του Κέκροπα, αλλά τα συμφέροντα κάνουν συνεχείς κατακλυσμούς για να πνίξουν το «συμπεθεριό» Μακεδνο-Κεκροπαίων ή Ακταίων!

Ευρωπαίος πάντως ήταν ο γαμβρός και αυτό έχει αξία, έστω και μυθικώς, αφού και οι μύθοι διδάσκουν.

Και Ευρωπαίοι ήταν όλοι οι Σελευκίδες βασιλείς στην Ασία, ως καταγόμενοι από τον εδώ Ευρωπό της τρισένδοξης Μακεδονικής Ελλάδας!
«Άρατος… αράττων δε πλήττων, κρούων», αναφέρει μεταξύ άλλων το ελληνόγλωσσο Λεξικό Σουίδα, που συντάχθηκε στην Κωνσταντινούπολη τον 10ο αιώνα, πριν 1100 και πλέον χρόνια.

Και από τότε πολλοί και αμέτρητοι είναι αυτοί που «χτυπιούνται και κρούονται» για την κατοχή και χρυσοφόρα εμπορία του τόπου και των ονομάτων -πέραν αυτού της ξακουστής Μακεδονίας- «Ευρωπός-Ευρώπη-Ευρωπαίος-Ευρωπαϊκό-Ευρώ» και παρόμοια.

Όμως και δια ποιήσεως Αράτου από την αιώνια Θεσσαλονίκη, που αιώνια «Κεκροπιαία» συμφέροντα την μετατρέπουν μόνιμα σε Αποικία, ήρθε η κατάλληλη ώρα να πληροφορηθούν οι κάθε είδους «διαπραγματευτές» παντός του Ελληνικού αδιαπραγμάτευτου ότι Εύρωπος ή Ευρωπός είναι και ονομάζεται σήμερα η υπαρκτή Κοινότητα του νομού Κιλκίς στα σύνορά του προς τον νομό Πέλλας, ως συνέχεια της αρχαίας Μακεδονικής Πόλεως με την ίδια ονομασία, οπότε νόμιμα και διεθνώς αυτή και μόνον αυτή στην Μακεδονική Ελλάδα δικαιούται παχυλών «χρηστικών», ετησίως και διαχρονικώς, του δικού της ονόματος «Ευρώπη-Ευρωπαίος-Ευρώ» και συνώνυμα αυτών!

Επομένως και αποδεδειγμένα, είναι αντιγραμμένα, κοινώς κλεμμένα, από την εδώ Μακεδονική Ελλάδα τα ονόματα Ευρώπη, Ευρωπαίος, Ευρώ και συνώνυμα αυτών, τα οποία κατά την Ελληνική Γραμματική σημαίνουν «ευρεία ώπη», όπως η μετώπη και το μέτωπο, αρχαιοελληνικά «όπωπα».

Και η ελληνική λέξη άνθρ-ωπος τα λέγει και τα επιβεβαιώνει όλα, αν και όπου υπάρχει «ευρεία ώπη», όπως είναι ο Όρκος των Ελληνο-Μακεδόνων και του Αήττητου Κοσμοκράτορα, Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Ώπη της Ασίας το έτος 324 π.Χ., για την οποία πράξη και περιεχόμενο ρίχνουν ατελείωτο μαύρο δάκρυ οι αιωνίως πληττόμενοι και κρουόμενοι εκ των εσωτερικών τους πλεγμάτων.

 Άρα: Αληθώς «αράττων ,πλήττων και κρούων» πνευματικώς έδρασε ο Άρατος που έγραψε και άλλα πολλά, εξίσου συνταρακτικά και χρήσιμα Ελληνο-Μακεδονικά, με το ίδιο ποίημά  του «Ύμνος στον Πάνα», όπου και μεταξύ πολλών «ρόπτρων» του εξηγεί πώς προέκυψε η λέξη «πανικός», που κατέλαβε και τους δικούς του πνευματικούς ανταγωνιστές και τους εχθρούς του βασιλιά του.

Εξυμνώντας ποιητικώς τις ικανότητες του Αντίγονου Γ΄, του Φιλόμουσου, στην περιφανή Νίκη του κατά των περιπλανώμενων βαρβάρων Γαλατών, που συνέτριψε στην μάχη της Λυσιμάχειας το έτος 277 π.Χ., αποκαλύπτει ότι, δια της επικλήσεως υπό των Μακεδονικών στρατευμάτων του συμβόλου του κοσμικού σύμπαντος και της γονιμότητας θεού Πάνα και δια των ιαχών «Παν-Παν», επήλθε φόβος και τρόμος στους Γαλάτες, με αποτέλεσμα να συντριβούν. Είναι μεγάλο το αδίδακτο στρατήγημα αυτό και πολύ χρήσιμο εναντίον παντός εισβολέα και άρπαγα «Γαλάτη» κάθε εποχής.

Μεταξύ των πολλών συγγραμμάτων του Πολυεπιστήμονα και, όπως θα αποδειχθεί παρακάτω, «Διδάκτορα των Ασφαλίσεων», Άρατου, περιλαμβάνεται και το Έργο του «Διόρθωση Οδύσσειας Ομήρου», χωρίς να κηρυχθεί από τους πανικόβλητους ως «Ομηρομάστιξ», όπως συνέβη μυθοπλαστικώς με τα εννέα βιβλία του Αμφιπολίτη Ζωίλου. Και κανένας από τους πανικόβλητους «παντογνώστες» δεν μας εξήγησε ποτέ τι έγραψαν αυτοί οι δύο Πνευματικοί, όπως και πολλοί άλλοι εξ ίσου ικανοί από την Μακεδονία, και προς ποιους πονηρούς εμποράκους και λαοπλάνους έκρουσαν το καταλυτικό «Παν-Παν». Να μη ξεχνούμε και το ένδοξο καταλυτικό γεγονός ότι με το ίδιο στρατήγημα και την ιαχή «Αέρα» -αντί του «Παν-Παν»- οι ψυχωμένοι Έλληνες Μαχητές του 1940 συνέτριψαν τους εισβολείς εκ Δύσεως «Γαλάτες», όχι όμως και τους εκ Βορρά παντοειδείς «Ούννους» που είναι αήττητοι στην  βαρβαρότητά τους αιωνίως.

Το μέγα Έργο του Άρατου, που προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό μεταξύ των  διαπρεπών κατόχων του Πνεύματος και της Ποιήσεως (αναγκάζοντας τον μετέπειτα Λατίνο Ποιητή, Οβίδιο, να γράψει ότι «μετά τον Ήλιο και την Σελήνη ο Άρατος αιώνιος θα μείνει», εξοργίζοντας εκ των γραφών του μέχρι τρέλας και κατά το έτος 4 μ.Χ. τον τότε επί γης «θεό», Αύγουστο τον «Σεβαστό», που νύχτα τον εξόρισε ισοβίως στους μακρινότατους Τόμους των εκβολών του Δούναβη, και ακόμη οι δύστυχοι «κουλτουριάρηδες» υποδύονται ότι δεν γνωρίζουν την αιτία ισόβιας εξορίας του εξελληνισμένου ποιητή Οβίδιου) ήταν η πρόθυμη ικανοποίηση της σφοδρής επιθυμίας του βαθυγνώστη και λάτρη των Μουσών, βασιλιά Αντίγονου Γ΄ του Φιλόμουσου, και που, εδώ, στην Θεσσαλονίκη, του ζήτησε το φαινομενικώς αδύνατον δια της προτροπής:

«Ευδοξότερον ποιήσεις τον Εύδοξον εκτείνας τα παρ’αυτώ κείμενα μέτρω», δηλαδή «το ευδοξότερο (καλής δόξας σου) που μπορείς να κάνεις είναι να εκτείνεις ποιητικά τα κείμενα του Ευδόξου» (που είχε γράψει το πολύ καλό αλλά πεζό Έργο με τίτλο «Φαινόμενα»).

Αποδεδειγμένα, από αδιάψευστες πηγές και γραφές, ήταν πραγματικός Μέντορας του Άρατου ο Φιλόμουσος βασιλιάς Αντίγονος αλλά αυτό γελοιοποιεί και κατασυντρίβει όλους τους μέχρι τώρα πλαστογράφους και εμποράκους, αν το αποδεχθούν και ιδίως αν το διδάξουν στους ανύποπτους και παραπλανημένους.

Πρόθυμα και πιστά εκτέλεσε την εντολή του ευεργέτη του ο Άρατος εδώ στην Θεσσαλονίκη και στα βασιλικά Ανάκτορα με το Ποιητικό Έργο του, που τον ευ-δόξασε, και φέρει τίτλο: «Φαινόμενα και Διοσημεία»!

Με την πολυμάθεια και την απαράμιλλη ικανότητά του επεξέτεινε και απέδωσε κατά «εξάμετρον δακτυλικόν» της επικής ποιήσεως και το πρότυπο των Ομηρικών Επών το πεζό Έργο του Ευδόξου στους στίχους του 1-732 για τα ουράνια φαινόμενα και στους στίχους του 733-1154 απέδωσε ποιητικώς το Έργο του Θεοφράστου (συνεχιστή του Αριστοτέλη), που έφερε τίτλο «Περί σημείων, υδάτων και πνευμάτων, χειμώνων και ευδιών».

Έβλεπε απέναντί του -και πάνω από τον τότε ευρύτατο (πριν μπαζωθεί από τους γύρω ποταμούς και ανθρώπους) Θερμαίο κόλπο- υψούμενο τον αγέρωχο Όλυμπο των θεών και χαμηλότερα τα Πιέρια Πεδία των Μουσών, και εμπνεόταν και φωτιζόταν ευθέως εξ αυτών, ώστε τα φυσικά «σημεία» του Θεοφράστου να τα επαυξήσει ποιητικώς και πολλαπλώς γνωστικώς ως «Διοσημεία».

Αληθώς Πανεπιστήμονας σε όλα τα θέματα που αποδίδει και περιγράφει ποιητικώς, μαγεύει και διδάσκει επί παντός του επιστητού, δηλαδή οτιδήποτε μπορεί να μάθει ο άνθρωπος και να αποδειχθεί στην πράξη.
Ένα από αυτά και πολύ χρήσιμο για τον άνθρωπο, όπου ο Άρατος αποδεικνύεται «Διδάκτωρ» και πρώτη φορά βλέπει το φως της δημοσιότητας εδώ από την Θεσσαλονίκη ως οφειλόμενος φόρος τιμής στις Διδαχές του, είναι η Ασφάλιση, υπό την ευρεία έννοια της λέξεως αυτής και όπως ήδη την αναλύσαμε αρχικά δια του ρήματος «ασφαλίζω».

«Δαίδαλα πάντα ασφαλίσματα» γράφει, διδάσκει και ποιεί με το διαχρονικό Έργο του «Φαινόμενα και Διοσημεία» των 1154 έμμετρων στίχων του, αλλά μόνον το Εκπαιδευτικό Κέντρο του Ομίλου Ασφαλιστικών Επιχειρήσεων ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ είχε την ικανότητα να διδαχθεί από τις διδαχές του και από την Θεσσαλονίκη να τις διδάσκει στους εκπαιδευόμενους Ασφαλιστές και στα Στελέχη του με επώνυμη αναφορά στον «Διδάκτορα» Άρατο. Και η αποδιδόμενη τιμή, σε όσους δεν είναι εν ζωή, επιστρέφει πάντα στον τιμώντα. Διαβάστε για τον «Περίτιο» μήνα των αρχαίων Μακεδόνων και θα κατανοήσετε γιατί τον «έθαψαν» οι άτιμοι!

Με την λέξη «δαίδαλα», που χρησιμοποιεί, διδάσκει κάθε αγράμματο «διδάσκοντα» δήθεν «ασφαλίσματα», επειδή το αρχαιοελληνικό ρήμα «δαιδάλλω», παντελώς άγνωστης έννοιας σήμερα και διεθνώς, σημαίνει «περιτεχνώ ευφυώς» (Θηβαίος αρχαίος ποιητής Πίνδαρος, Πυθιονίκαις, 4.296) και συνεπώς ευφυή και περίτεχνα είναι όλα τα «ασφαλίσματα», άρα και όλες οι Ασφαλίσεις! Δηλαδή και στην πράξη δεν είναι  ευκαιριακές και τυχαίες «αρπαχτές» πλουτισμού!

Πουθενά αλλού και παγκοσμίως δεν θα βρείτε τούτες εδώ τις  πολυδιδακτικές αποκαλύψεις, επειδή ποτέ και κανένας δεν φρόντισε να πληροφορηθεί και να διδάξει τι ακριβώς είναι τα «Δαίδαλα Ασφαλίσματα», που φωτίσθηκε, συνέλαβε και έγραψε εδώ, στην Θεσσαλονίκη, ο Άρατος πριν από -περίπου- 2300 χρόνια.

Ως προς την απόδοση του δικαιωματικού τίτλου του «Διδάκτορα των Ασφαλίσεων», που του τον στερούν οι μαύρης και ξανθής γνώσης ανίδεοι και εμποράκοι, φρόντισε ο ίδιος ο Άρατος να τον διασφαλίσει παγκοσμίως δια του τμήματος των «Διοσημείων» του όλου Ποιήματός του των 1154 έμμετρων στίχων του, όπου διδάσκει ότι:
«ασφαλίζεταί τις περί της νηός (πλοίου δηλαδή) εκ της περί τα μέλλοντα προγνώσεως»!

Μεγαλύτερη και χρησιμότερη διδαχή προς Ασφαλιζόμενους και προς Ασφαλιστές δεν διατυπώθηκε ποτέ και ούτε είναι δυνατόν να διατυπωθεί δαιδαλοεργώς, δηλαδή ευφυώς τεχνικώς και όχι ασφα-ληστρικώς!

Όλη η πνευματική ουσία εδώ εμπεριέχεται στην διδαχή του «περί τα μέλλοντα προγνώσεως», στην οποία στηρίζεται και η όλη σημερινή Επιστήμη των -κάθε είδους- Ασφαλίσεων δια του Λογισμού των Πιθανοτήτων, όπου κατέληξε η αντιγραφή των Διδαχών του Άρατου, δια των Καραβοκύρηδων της Μεσογείου αρχικά, στην οποία πάντα κυριαρχούσαν οι Έλληνες, μετέπειτα δια των κατακτητών Ρωμαίων και πολύ αργότερα διά των Θαλασσοκρατόρων Άγγλων και ενός «τζογαδόρου» καφετζή στον Τάμεση του Λονδίνου, υπό το όνομα Εδουάρδος Λλόυδ, προγόνου των μετέπειτα Ασφαλιστών των γνωστών Λλόυδς του Λονδίνου και αλλού.

Αληθώς και πραγματικώς: Ποιος και πώς μπορεί να κάνει ασφαλή πρόβλεψη, χωρίς να έχει πρόγνωση «περί Σημείων, Υδάτων και Πνευμάτων, Χειμώνων και Ευδιών», που επισημάνθηκαν προ 2300 ετών;

Η τωρινή «Κλιματική Αλλαγή», που συνεχώς αυξητικώς από τον άνθρωπο καταστρέφει ολόκληρη την γη και τους κατοίκους της δια «Υδάτων και Πνευμάτων», χειμώνα και καλοκαίρι (αρχαιοελληνικά «ευδία», όπως το γνωστό μας «ευδιάθετος»), διδάχθηκε από τον Άρατο δια του «ευδόξου και θεοφράστου» Ποιήματός του εδώ, από την Θεσσαλονίκη, και τότε που δεν υπήρχαν ηλεκτρικά, χημικά, πλαστικά, εκρηκτικά και παρόμοια καταστρεπτικά, ιδίως αυτά των εξορύξεων από τα έγκατα της γης και με παρά φύση χρήση και καύση στην γη, στον ουρανό και στα ύδατα, που είναι - κατά κοινή λογική- επόμενο να βιάζουν την φύση και αυτή αντιδρώντας να τιμωρεί την ανθρώπινη ανοησία, που δεν σκέπτεται πώς θα προστατευθεί από τους μελλοντικούς κινδύνους δια προγνώσεως αυτών, όπως ποιητικώς και ασφαλιστικώς δίδαξε ο Άρατος.

Συνεπώς και ανακεφαλαιώνοντας την ιστορική αναδρομή, οφείλουμε να γνωρίζουμε και να κάνουμε συνεχή πράξη το δίδαγμα του Άρατου περί της προβλέψεως των μελλόντων στις κάθε είδους Ασφαλίσεις, όπως ακριβώς φροντίζει να το κάνει καθημερινή πράξη Πανελληνίως και Διεθνώς ο Όμιλος Επιχειρήσεων ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ, με έδρα του την αιωνίως φωτοδότρια Θεσσαλονίκη, χωρίς να διεκδικεί - και να διεκδικούμε- το Μονοπώλιο της Γνώσης και του Φωτισμού.

Μάθετε περισσότερα εδώ

Ποιος είναι ο Μελάς Γιαννιώτης
Γεννήθηκε στη Βλάστη της Κοζάνης, όπου και διδάχθηκε τα εγκύκλια γράμματα στα περίλαμπρα Σχολικά Διδακτήρια των μεγάλων Ευεργετών της γενέτειράς του «Θωμαϊδειον» και «Βρανάκειον». Από την προσχολική του ηλικία οδηγήθηκε στο ψαλτήρι της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου Βλάστης και αργότερα, στην Εκκλησιαστική Σχολή της Αγίας Αναστασίας Χαλκιδικής, με προορισμό τις θεολογικές σπουδές, απ΄ όπου όμως αποχώρησε και αποφοίτησε από το τότε Γυμνάσιο της Πτολεμαϊδας. Αμέσως μετά, επί διετία σπούδασε Λογιστικά σε Ιδιωτική Σχολή Λογιστών της Αθήνας και, πριν στρατευθεί, ήταν ήδη Πτυχιούχος Λογιστικής.

Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως Έφεδρος Αξιωματικός, με μετεκπαιδεύσεις και προαγωγές του και στη συνέχεια εργάσθηκε στο Γραφείο Προσωπικού και στο Λογιστήριο των Γερμανογαλλικών Εταιριών UNDE-ΚΑΖΑLΕ στην Πτολεμαϊδα απ' όπου, μετά από πανελλήνιες εξετάσεις, εισήλθε στην Εμπορική Τράπεζα, στην οποία υπηρέτησε επί σειρά ετών σε Καταστήματα της Αθήνας, Κοζάνης και Θεσ/νίκης.

Παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του και αποφοίτησε από τη Σχολή Στατιστικής και σήμερα Ασφαλιστικής Επιστήμης της τότε Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιά. Παρακολούθησε επίσης πολλά επιμορφωτικά σεμινάρια στο εσωτερικό, καθώς και στην Αγγλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις Η.Π.Α.

Άρχισε την ασφαλιστική του καριέρα από τις Ασφαλιστικές Εταιρίες «ΦΟΙΝΙΞ» και «ΕΘΝΙΚΗ» και αμέσως μετά, στα έτη 1970-1975, υπήρξε Διευθυντής Υποκαταστήματος Βόρειας Ελλάδας της Γερμανικής Ασφαλιστικής «NORDSTERN» και στη συνέχεια Συνιδρυτής της πρώτης, μεταπολεμικά, Ασφαλιστικής Εταιρίας στη Βόρεια Ελλάδα και Διευθύνων Σύμβουλος της «ΔΙΑΝΑ Α.Ε.Γ.Α.», εκ της οποίας όμως λόγω ανιδεότητας περί την Ασφαλιστική επιστήμη των τότε πλειοψηφούντων Μετόχων, εγκαίρως απεχώρησε και ανέλαβε Γενικός Πράκτορας Ελλάδος της Ιταλικής Ασφαλιστικής Εταιρίας «SAI» και Εκπρόσωπος Β. Ελλάδος των Γαλλικών Ασφαλιστικών Εταιριών UAP - IARD , UAP - VIE και UAP - ASSISTANCE.

Διαβάστε ολόκληρο το βιογραφικό του εδώ