Γράφει ο Στέφανος Ψαράκης

Στην Μνήμη του μεγάλου Μανώλη Ανδρόνικου...

Τον γνώρισα το Δεκέμβρη 1984. 

Από τότε τον έχω στην καρδιά μου, δεν έφυγε, δεν πήγε πουθενά , ήταν τόσο διαφορετικός.

O Μανώλης ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος.

Για τους περισσότερους από εμάς που ζήσαμε μαζί του και εκτιμήσαμε την προσφορά του, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. 

Ήταν ένας και μοναδικός, ανεπανάληπτος!!!

Μανώλης Ανδρόνικος… ένας άνθρωπος με γνώση, κουλτούρα, απλός, προσιτός, ανθρώπινος, φιλικός, αγαπητός, ενθουσιώδης, πλακατζής, δημιουργικός , χωρίς κόμπλεξ, οραματιστής, παρορμητικός, δυναμικός, μαχητής, συναισθηματικός, ευρηματικός με  πάθος και τρέλα γι’ αυτό που έκανε, πολύ αγάπη για την δουλειά του και τους ασφαλιστές του.

Λάτρευε αυτό που έκανε, για αυτόν ήταν ένα μόνιμο «παιχνίδι» γεμάτο προκλήσεις και δυσκολίες , με δικούς του προσωπικούς κανόνες και στόχους για την επιτυχία όλων.

Έπαιζε με  τους ΑΣΦΑΛΙΣΤΕΣ στοίχημά  όχι με σκοπό το κέρδος, αλλά την παρακίνηση, την αφύπνιση του ασφαλιστή, για το όνειρο, την επιτυχία .

Ήταν πολλοί συνάδελφοί του από την αγορά που μάθαιναν για τα στοιχήματα του Μανώλη, τους παραξένευε και τον έλεγαν τζογαδόρο .

Ο Μανώλης όμως ουδέποτε  ασχολήθηκε με τον τζόγο του κέρδους η κάτι παρόμοιο. 

Το αγαπημένα του στοιχήματα ήταν… μια γραβάτα… ένα ζευγάρι κάλτσες… μια μακαρονάδα, στοιχήματα  χαμηλή οικονομική αξία αλλά δοσμένα με πολύ εξυπνάδα, απλότητα και μοναδικά αποτελέσματα.  

Σκοπός ένας και μοναδικός, η παρακίνηση.

Έδινε δύναμη, είχε δύναμη, παρακινούσε, μετέφερε την αγάπη του και το πάθος του στον ασφαλιστή, στο manager, σε όλους έναν πρωτόγνωρο ενθουσιασμό. 

Περάσαμε πολλές ώρες και ημέρες συζητώντας  για  ασφάλειες, παράγωγες, στόχους .

Έλεγε ο Μανώλης ότι «η αυτογνωσία είναι ο ποιο σίγουρος δρόμος για την ευημερία».

Οι άνθρωποι δυστυχώς έχουν ασθενή και επιλεκτική μνήμη.

Ξεχάστηκε ο Μανώλης Ανδρόνικος;;

Όμως  δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε  περιπτώσεις όπως ο Μανώλης, ιδιαίτερα δε σε όσους και όσες ανέβηκαν στο άρμα της Nationale Nederlandenκαι  και άλλαξαν την ζωή τους  επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά .

Σίγουρα ένας σημαντικός παράγων της επιτυχίας είναι η σκληρή δουλειά, το όραμα, η αγάπη για αυτό που κάνεις, αυτό που δίνεις, κατάθεση ψυχής και ο Μανώλης δούλεψε πολύ για το οικοδόμημα της ΝΝ, παρασύροντας όλους εμάς στο κυνήγι της επιτυχίας, της καριέρας,της επαγγελματικής καταξίωσης.

Τον θυμάμαι στη Ρώμη αρχές δεκαετίας του 90  σε ένα ταξίδι της εταιρείας να περπατάμε μια παρέα νέων manager (Μερτζάνης Ανέστης Καφετζόπουλος και εγώ) γυρνούσαμε από ένα δείπνο πήγαμε να μας κάνει το τραπέζι σε ένα στοίχημα που είχε χάσει!!

Μας έλεγε μαγικά…

Ώρες πολλές… και να μας λέει… να λέει… να λέει… να τον πειράζουμε, να χαίρεται και με απίστευτη χαρά και πολύ γέλιο να δέχεται τα πειράγματα μας.

Μας έκανε το τραπέζι και στο τέλος  μας έβαλε να πληρώσουμε γιατί μας έβαλε άλλο στοίχημα και το χάσαμε… αυτός ήταν ο Μανώλης!

Ο γυρισμός προς το ξενοδοχείο από μισή ώρα που ήταν έγινε τελικά πολλές ώρες και ευχάριστες… αξέχαστες.

Ήταν πηγαίος, πλακατζής χαιρόταν την κάθε στιγμή με τους ασφαλιστές .

Ο Μανώλης, η Ανδρονικάρα (όπως τον αποκαλούσα) έδωσε πολλά σε πολλούς αν και κάποιοι και κάποιες μάλλον έχουν ασθενή μνήμη… συνήθως το ξεχνούν οι περισσότερο ευνοημένοι άνθρωποί.

Ήταν χαρισματικός άνθρωπος.

Στα συνέδρια, στην  μεγάλη γιορτή της Nationale Nederlanden όλοι περίμεναν την παρουσία του, την ομιλία του, τις βραβεύσεις, το πείραγμα του, έδινε την παράσταση του, την δική του παράσταση.  

Ο Μανώλης ήταν μοναδικός στον τρόπο των ομιλιών του, στις λέξεις που χρησιμοποίησε, στις εκφράσεις, στις κινήσεις του, τις ατάκες που αυθόρμητα πολλές φορές χρησιμοποιούσε με το δικό του ύφος και στυλ.

Μόλις τέλειωνε ένα συνέδριο ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός, που οι ασφαλιστές μιλάγανε για το επόμενο, μεταφέροντας τον ενθουσιασμό τους στα Υποκαταστήματα δημιουργώντας εικόνες, όραμα και την προσδοκία της συμμέτοχης στους άλλους ασφαλιστές.

Επίσης το ίδιο γινόταν μετά  την επιστροφή από κάθε εκπαιδευτικό ταξίδι της εταιρείας.

Για αρκετούς μήνες μετά…, το κάθε ετήσιο συνέδριο μοναδικό όπως πάντα, μας συνόδευε όλους εμάς στο δύσκολο καθημερινό ταξίδι των πωλήσεων, στους στόχος του ασφαλιστή και του manager ήταν η συμμετοχή τους στο επόμενο συνέδριο και ταξίδι.

Συνέδρια μοναδικά  σε παρακίνηση, ανθρωπιά, συναίσθημα, πρωτοτυπία, παλμό και το καθιερωμένο βραδινό Gala - γλέντι μέχρι τις πρωινές ώρες, με τον Μανώλη να τραγουδάει και να χορεύει σαν έφηβος. 

Οι βραβεύσεις, ο τρόπος ,το σκηνικό, η περί ρέουσα ατμόσφαιρα, ήταν μοναδικά, όλα έδιναν μια πρωτόγνωρη δύναμη στους συνεργάτες.

Τον θυμάμαι στις επιτροπές συνεδρίων συνεργασίας που συμμετείχα ως Manager στις συναντήσεις στο γραφείο του, να φωνάζει από την  επιθεώρηση πωλήσεων τον Βαγγέλη (Βλαβιανό), τον Μάκη (Καλούση ) να μας παρουσιάσουν τις ιδέες που συζητούσαν, έψαχνε το κάτι νέο, το κάτι που θα παρακινήσει και θα «ανεβάσει» τον συνεργάτη.

Μήνες πριν προετοιμαζόταν η εταιρεία για το κάθε συνέδριο.

Φρόντιζε να υπάρχει συνεργασία όσων συμμετείχαν στην διοργάνωση με την επιτροπή Διευθυντών, τους Unit, ασφαλιστές, τους ομιλητές, γραμματεία, τους τεχνικούς, ήθελε σκέψεις ,ιδέες , τον παλμό του δικτύου . 

Όλο Δίκτυο περίμενε  την ημέρα του συνεδρίου, περίμεναν τις βραβεύσεις που πολλά  χρονιά παρουσίαζε ο Μανώλης κάνοντας το ανάλογο show, δημιουργώντας ατμόσφαιρα μοναδική, ήταν γεννημένος για «μπαλκόνι» όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Κ. Γιόνης (έφυγε νωρίς και αυτός) για να ενθουσιάζει και να παρακινεί τον κόσμο.

Δεν ήταν συνέδριο, ήταν γιορτή των ασφαλιστών, ήταν η καλύτερη παρακίνηση που μπορούσε να υπάρξει!! Μια εκδήλωση την οποία υποστήριζαν δυναμικά και οι manager στα υποκαταστήματα.

Μανώλης Ανδρόνικος, Τάκης Καραλής σε φωτογραφίες με ασφαλιστές, βραβεύσεις, διπλώματα, κύπελλα, με αποκορύφωμα κάποια χρόνια το τεράστιο κύπελλο του Νίκου Βαμβουκάκη (την κολυμπήθρα όπως το λέγαμε μετά).

Φωτογραφίες στα γραφεία των ασφαλιστών και manager στα υποκαταστήματα να θυμίζουν την επιτυχία… και ξανά προς την δόξα τραβά…

Όλα είχαν την σημειολογία τους, δύναμη, παρακίνηση, μια αύρα αισιοδοξίας και χαράς, μια μοναδική συνταγή επιτυχίας.

Μέσα σε όλα αυτά τον Μανώλη να καλεί τους ασφαλιστές για την βράβευση με τα μικρά τους ονόματα λέγοντας πάντα ένα καλό λόγο με θετικά σχόλια επιβράβευσης, κάτι που έκανε τους ασφαλιστές και Manager να επιθυμούν, να θέλουν την βράβευση, να στοχεύουν να την ζήσουν, να χαρούν σε λίγα λεπτά τον κόπο μιας χρονιάς. 

Δεν πιστεύω ότι μπορούσε κανείς άλλος να κάνει αυτά που έκανε ο Μανώλης και νομίζω ότι μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει!!

Έλεγε και πίστευε μια από τις ατάκες του «Τίποτα δεν είναι αδύνατον… Τίποτα δεν μας σταματά…»

Τα πρώτα χρόνια οι άνθρωποι της τότε ΝΝ, οι ασφαλιστές και manager τον αντιμετώπιζαν με δυσπιστία και επιφυλακτικότητα, δεν είχαν άδικο, έφερνε μια άλλη νοοτροπία.

Και δεν είχαν άδικο, ήταν όμως τόσο διαφορετικός και ξεχωριστός  στον τρόπο του από τους άλλους διευθυντές πωλήσεων της  αγοράς.

Υπήρχε ένα πιο συντηρητικό κατεστημένο στην ασφαλιστική αγορά και ο Μανώλης το άλλαξε αυτό στην ΝΝ.

Την διαφορετικότητα του Μανώλη ως άνθρωπο των πωλήσεων την καταλάβαμε με την πάροδο των ετών, όπως και την ουσιαστική προσφορά του άμεση και έμμεση.

Όταν τρέχεις πολύ δεν προλαβαίνεις να δεις πολλές φορές τι συμβαίνει δίπλα σου.

Διαφορετικότητα ως προς την παιδεία, την κουλτούρα, την γνωστή, τον διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Η διαφορετικότητα καλλιεργεί την δημιουργική σκέψη, καλλιεργεί την καινοτομία. 

Η διαφορετικότητα είναι μια από τις γοητείες  της ζωής…

Όταν βρισκόμαστε στο υποκατάστημα σε διάφορες  εκδηλώσεις, στα ταξίδια του άρεσε να μιλάει για την εταιρεία, τους στόχους, το όραμα, συζητάγαμε για το ξεκίνημα της εταιρείας, τις δυσκολίες προσαρμογής τα πρώτα χρόνια, τους στόχους και την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ ασφαλιστών και manager, εταιρείας.

Μίλαγε για την διαχείριση των ανθρώπων, την περίεργη «ράτσας» των ασφαλιστών, των σχέσεων, την καχυποψία των ασφαλιστών, τους «απίστους Θωμάδες» όπως έλεγε, στο νέο… στο «καινούργιο» στο διαφορετικό.

Τον Μανώλη Ανδρόνικο τον εμπιστεύτηκε ο φίλος του ο Τάκης Κάραλης, ο ηγέτης, το μυαλό της ΝΝ και τον πηρέ δίπλα του υο 1982 Διευθυντή Πωλήσεων .

Αυτό το «ΜΑΓΙΚΟ» δίδυμο δημιούργησε την Nationale Nederlanden αυτό το απίστευτο δυναμικό πωλήσεων. 

Δύσκολο πράγμα το Agency System.

Αναμφισβήτητα καθοριστική η συμμέτοχη των Μanager της πρώτης γενιάς της εταιρείας τον Κ. Αλβανό (τον διευθυντή μου), Ν. Βαμβουκάκη, τον Α. Χατζηγιάγκο, Τ. Αμπατζίδη, Γ. Τσιγδινό, Θ. Παπακωνσταντίνου, Γ. Μπουρλακή, Τ. Καφετζοπουλο, Α. Δασκαλάκη,  Γ. Παναγιωτόπουλο…

Όλοι οι παραπάνω και άλλοι αξιόλογοι manager (συγνώμη που δεν τους αναφέρω) συμμετείχαν και έβαλαν τις βάσεις για την μεγάλη  ΝΝ.

Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο, όπως  και τίποτε δεν έγινε τυχαία. 

Οι περισσότεροι ασφαλιστές και  μετέπειτα manager τα πρώτα χρονιά της εταιρείας, «μπήκαν», για δουν, να δοκιμάσουν από περιέργεια η από ανάγκη, ένα επάγγελμα μη καταξιωμένο, αμφισβητούμενο άγνωστο για τους περισσότερους.

Όμως τελικά παρέμειναν σε μια εταιρεία με δύσκολο όνομα και στο ξεκίνημα της στην Ελληνική ασφαλιστική αγορά.

Κάτι είδαν, κάτι ένιωσαν… κάτι τους τράβηξε… «όλο το πακέτο ήταν καλό».

Μας επηρέασε  πολύ ο Μανώλης, έπαιξε με επιτυχία  τον ρόλο του Διευθυντή Πωλήσεων, με τον ενθουσιασμό του, το πάθος του, τον τρόπο του.

Στην πορεία μας, ασφαλιστές, Manager, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο κάναμε  καριέρα, κερδίσαμε χρήματα, επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση.

Δεκάδες συνεργάτες έφεραν τα παιδιά τους να συνεχίσουν το ασφαλιστικό τους έργο στην Νationale Nederlanden, έργο όχι τυχαίο αλλά με πολλή δουλειά, κόπο και θυσίες.

Έλεγε ο Μανώλης… βοηθήστε τους ασφαλιστές στην αρχή να μπορέσουν να σταθούν στα ποδιά τους»… να μείνουν στο επάγγελμα... αυτό ήθελε.

Σίγουρα δεν ήταν όλα τέλεια για κανέναν, σίγουρα έγιναν λάθη, σίγουρα υπήρχαν παράπονα… κάποιοι δεν έμειναν μαζί μας στην ΝΝ, άλλαξαν μονοπάτι, ΑΛΛΑ έτσι είναι η ζωή, τέλειο δεν υπάρχει, δόλος και αχαριστία να μην υπάρχει.  

Το ασφαλιστικό οικοδόμημα που δημιουργήθηκε ήταν καλό και διαχρονικό!!

Η ΝΝ του Καραλή και του Ανδρόνικου άντεξε στον χρόνο, δημιούργησε αξιόλογους επαγγελματίες  ασφαλιστές, μοναδικούς (όπως επαναλάμβανε ο Μανώλης ), με πάθος και αγάπη για την δουλειά τους.

Τα τελευταία χρονιά δυστυχώς όλοι αυτοί οι παλιοί συνεργάτες και είναι πολλές δεκάδες, αισθάνονται μια μοναξιά… από μέρους της εταιρείας, που πιθανόν να οφείλεται στον βωμό των στόχων, των αριθμών και των αλλαγών της τελευταίας δεκαετίας.

Η Ολλανδική απόφαση της παύσης των Νοσοκομειακών  προγραμμάτων Υγείας της ΝΝ το 2009  η μετεξέλιξη και η διαχείριση της τα επόμενα χρόνια έφερε ανεπανόρθωτη βλάβη στο δίκτυο πωλήσεων. 

Ο Μανώλης σε ένα συνέδριο της Limra είχε πει… για τις εταιρείες «στο μέλλον θα πρέπει να επενδύσετε μόνο στον ασφαλιστή και τον manager, θέλει δομή και φιλοσοφία, εμπιστοσύνη και αγάπη  στον ασφαλιστή, συναισθηματικό management με δικαιοσύνη και σεβασμό προς τον πελάτη» τότε θα είναι το φθηνότερο και το καλύτερο σύστημα διανομής. 

Το Αgency ήταν η πηγή γνώσης των ασφαλιστών, το καλύτερο σχολείο για να γίνεις επαγγελματίας ασφαλιστής. 

Όλα τα αλλά κανάλια διανομής είναι χρήσιμα και βοηθητικά, αλλά ο ασφαλιστής είναι μοναδικός με τις γνώσεις του σε όλους τους κλάδους ιδιαίτερα  δε στις ασφαλίσεις ΖΩΗΣ και ΥΓΕΙΑΣ.

Σήμερα ίσως οι εταιρείες θα πρέπει να προβληματιστούν;

Ο Μανώλης έλεγε πάντα… «η Nationale Nederlanden είναι οι άνθρωποί της» και το πίστευε βαθιά.

Από το 1987 που ξεκίνησα ως manager γνωρίζω ότι έως και σήμερα υπάρχουν ακόμη δεκάδες ενεργοί ασφαλιστές στην ΝΝ, που μεγάλωσαν με τον Μανώλη Ανδρόνικο, παιδιά των συνέδριων, των ταξιδιών, των επιτυχιών !!

Αυτός ο ανθρώπινος χείμαρρος κατάφερε να ισορροπήσει με τον συντηρητικό, αλλά κατά τ’ άλλα δυναμικό, πανέξυπνο και δημιουργικό Τάκη Κάραλη, τον τεχνοκράτη, το μυαλό της ΝΝ, οποίος μελετούσε και «ζύγιζε» τα πάντα για να αποφασίσει όχι  εύκολα όχι τυχαία.

Ήταν ηγέτης ο Καραλής αγαπούσε τους ανθρώπους και στάθηκε διπλά τους όλα αυτά τα χρονιά.

Προσπαθούσε να  τα Ισορροπήσει όλα ο Τάκης Καραλής και συνήθως το πετύχαινε, ακόμη και τον Μανώλη είχαν χωρίσει τους ρόλους τους  αλλά πιστεύω ότι για τα περισσότερα  τα αποφάσιζαν από κοινού. 

ΑΥΤΟΣ ο απλός Μανώλης το 1990 έγινε παγκόσμιος… βραβεύτηκε ως ο καλύτερος διευθυντής πωλήσεων της ΝΝ σε όλο τον  κόσμο, δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος με αυτήν την διάκριση στην ελληνική ασφαλιστική αγορά!!

…αλλά… ΟΧΙ… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ !

Κατά κοινή ομολογία όλων, ήταν το καλύτερο δίδυμο της ασφαλιστικής αγοράς ever. 

Ήταν ο μαγικός συνδυασμός που άντεξε στον χρόνο. 

Η άποψή μου, όπως και πολλών, ότι χωρίς αυτούς τους δύο, η Nationale Nederlanden δεν θα είχε γίνει αυτό που έγινε, με τόσες διακρίσεις, με την επίτευξη των στόχων και επιτυχιών, με τόσους αξιόλογους συνεργάτες.

Ο Μανώλης καμάρωνε γιατί δημιούργησε το καλύτερο και ποιο δυναμικό δίκτυο πωλήσεων στην Ελλάδα.

Το 1982 το δυναμικό της Nationale Nederlanden εννέα (9) υποκαταστήματα και 150 ασφαλιστές σχεδόν όλοι part timer.

Την δεκαετία του ’90 μετά το συνέδριο του 1991 και την πρωτιά  επί της ALICO, που ήταν ένα  προσωπικό στοίχημα του Μανώλη, η εξέλιξη της εταιρείας ήταν απίστευτη.

Εφάρμοσε και προώθησέ την ανάπτυξη της εταιρείας με νέους managers από πετυχημένους ασφαλιστές της και όπως έλεγε καθιέρωσε την «ανάπτυξη από τα σπλάχνα μας».

Δύσκολο στην εφαρμογή το σχέδιο αρχικά, όμως οι manager άρχισαν σιγά -σιγά να βελτιώνονται, ήταν κάτι νέο που βοήθησε την εταιρεία να βγάλει δυνατούς manager, έδινε όραμα στον ασφαλιστή και στόχο, καριέρα, εξέλιξη, επιτυχία.

Καθιέρωσε την στρατολόγησή - ανάπτυξη νέων συνεργατών χωρίς αγγελίες στις εφημερίδες.

Η νέα γενιά των manager άρχισε έξυπνα να αναπτύσσετε και  να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις της εταιρείας.

O Μανώλης αρχικά ασχολήθηκε και ο ίδιος προσωπικά και επίμονα με την στρατολόγηση από τον ανταγωνισμό και όχι μόνο.

Οι μεγάλες παράγωγες, οι εξαιρετικοί, δυνατοί και ποιοτικοί ασφαλιστές  που στελέχωναν τα υποκατάστημα και  οι χαρισματικοί Manager, δημιούργησαν  επιτυχίες και κατέρριπταν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, υπήρχαν αρχές, δομή και πάθος για το επάγγελμα.

Επαναλάμβανε συνέχεια… «Φτιάξτε χαρτοφυλάκιο και ευχαριστημένους πελάτες…».

Υπήρχε μια αύρα επιτυχίας, ένα θετικό κλίμα στην πλειοψηφία των συνεργατών.

Αυτό το μετέφερε ο Μανώλης σε κάθε του βήμα. Εργασιομανής και ασταμάτητος.

Αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σε μερικά χρόνια τα Mega Agency της ΝΝ με περισσοτέρους από 100 - 150 ασφαλιστές ανά υποκατάστημα.

Εξωπραγματικό για την εποχή!

Είναι ίσως μια μοναδική διάκριση της ΝΝ, ότι στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ασφαλιστική αγορά κάποιες χρονιές την δεκαετία του ’90, στα δέκα (10) πρώτα υποκαταστήματα τη χώρας σε πωλήσεις ασφαλειών ΖΩΗΣ τα (7) ήταν της ΝΝ.

Οι πρώτοι διευθυντές υποκαταστημάτων τους οποίους βρήκε ο Μανώλης στην εταιρεία έβαλαν τις βάσεις όπως προ είπα και οι επόμενοι manager την απογείωσαν!!

Πρωταγωνιστές οι νέοι Μanager Σ. Ρατσιάτου, Γ. Ζαφείρης, Σ. Ψαράκης, Φ. Χριστόπουλος , Π. Μερτζάνης, ο Π. Πιτόγλου, Δ. Αντωνίου, Δ. Σαγώνας , Ν. Πόγκας (έφυγε πολύ νωρίς από κοντά μας δυστυχώς), Γ. Ιορδανίδης, Δ. Μάλλης, Θ. Οικονόμου, Ι. Γιαννέζης και ακλούθησαν Ν. Σταυράκης, Δ. Ροκανάς, Κ Μελισσουργός και άλλοι αξιόλογοι manager που δεν αναφέρω αυτή την στιγμή.

Όλοι συνέβαλλαν στην σπουδαία πορεία της ΝΝ.

Μέσα από όλους τους manager ο Μανώλης ξεχώριζε την ασφαλιστική μορφή του Νίκου Βαμβουκάκη.

Ο Μανώλης αρχικά δυσκολεύτηκε στην επικοινωνία του με τον Νίκο, δυο διαφορετικές ασφαλιστικές προσωπικότητες «…αλλά γρήγορα βρήκαν τα πατήματα τους».

Εκτιμούσε και σεβόταν τον Νίκο  ο οποίος με την εξαιρετική παραγωγική και αναπτυξιακή παρουσία του στην εταιρεία, πρωτοστατούσε αν θυμάμαι καλά από το 1987-88 και για πολλά χρονιά μετά.

Είμαι και εγώ ένας από αυτούς που πιστεύω, όπως πίστευε και ο Μανώλης ότι ο Νίκος υπήρξε καθοριστικός παράγων στην πορεία και εξέλιξη της Νationale Νederlanden.

Εκείνα τα χρόνια «βγήκαν» πολλά αστέρια Ασφαλιστές όπως έλεγε ο Μανώλης, που ακόμη και σήμερα, 40 χρόνια μετά, κοσμούν με την παρουσία τους την ΝΝ  αλλά και την ασφαλιστική αγορά οι οποίοι για διάφορους λογούς δεν παρέμειναν στην εταιρεία.

Την δεκαετία του ‘90, ο Διευθυντής Πωλήσεων Μ. Ανδρόνικος υποστήριζε το ανθρώπινο δυναμικό της ΝΝ ήταν ξεχωριστό, και μακράν το καλύτερο της ασφαλιστικής αγοράς.

Ο Μανώλης είχε ψυχική επαφή με το Δίκτυο αγαπούσε το δίκτυο.

Έλεγε «όλοι μας πιπιλάμε την καραμέλα που λέγεται αγάπη. Πόσοι όμως απολαμβάνουμε την γεύση της;;»

Όλοι που πέρασαν από την ΝΝ όλο και κάτι πήραν, άλλοι πολλά και άλλοι λιγότερα.

Οι δεκάδες ασφαλιστές και manager, υπάλληλοι, διοικητικά στελέχη που υπάρχουν στην ΝΝ και εξακολουθούν να εργάζονται έως σήμερα, έχουν σίγουρα να θυμούνται κάτι από τον αέρινο Μανώλη , που τους παρακίνησε, και τους επηρέασε.

Όσοι πάλι αποχώρησαν από την ΝΝ, και εξακολουθούν να εργάζονται στον ασφαλιστικό χώρο, ως ασφαλιστές ή manager ή δημιουργήσαν πρακτορεία ή ως διοικητικοί υπάλληλοι και ως υψηλόβαθμα  στελέχη διοίκησης ασφαλιστικών εταιρειών όλοι έχουν να θυμούνται  από τον Μανώλης , πήραν  μνήμες χρήσιμες στις βαλίτσες τους στην ασφαλιστική τους διαδρομή. 

Έτσι είναι όμως η εξέλιξη της ζωής… δυστυχώς ή ευτυχώς.

Ούτε οι ίδιοι οι συνεργάτες θα το πίστευαν, όταν τότε  20χρονα και 25χρονα, 30χρονα παιδιά που παρακινήθηκαν από κάποιον ασφαλιστή, manager και από όλα αυτά που έδινε απλόχερα η ΝΝ, ο Τάκης και ο Μανώλης, ότι θα έκαναν μια τόσο επιτυχημένη ασφαλιστική καριέρα.

Καριέρα επιτυχημένη επαγγελματικά και οικονομικά στο δύσκολο και μη καταξιωμένο επάγγελμα του ασφαλιστή.

Και δεν εννοώ την επιτυχία στις βραβεύσεις και τις διακρίσεις, αλλά ότι ΣΗΜΕΡΑ μετά από 20-30-40 χρόνια παραμένουν στο επάγγελμα ζουν από τις ασφαλιστικές τους εργασίες, έκαναν οικογένεια, παιδιά, ζουν μέσα από την διαχρονική επιτυχία της παραμονής τους στο ασφαλιστικό επάγγελμα.

Ο Μανώλης συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτό. Στόχος του να μας κάνει να αγαπήσουμε την δουλειά μας, όπως την αγαπούσε ο ίδιος, και μας επηρέασε ουσιαστικά και πρακτικά ως ασφαλιστές και manager.

Πίστευε στην συλλογική εργασία. 

Με τον τρόπο του φρόντισε, ώστε να υπάρχει μια καλή σχέση μεταξύ των πωλήσεων  και  εσωτερικών υπηρεσιών, μια εποικοδομητική συνεργασία προς όφελος όλων, και αυτό το είχε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό.

Η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή, με όλους ήταν φιλικός, καλοπροαίρετος, καλοσυνάτος .

Είχε έναν μοναδικό τρόπο να παρακινεί τους συνεργάτες, να «ανεβάζει» τους ασφαλιστές και manager, του άρεσαν οι μικρές παρέες, έφτιαχνε περιβάλλον ευχάριστο, δημιουργούσε θετική διάθεση, έβαζε στόχους, στοιχήματα, που έφερναν συμβόλαια, και βέβαια «χρηματάκι», όπως έλεγε για τους συνεργάτες.

Δημιουργούσε κλίμα παρακίνησης και ενθουσιασμό στα υποκαταστήματα, κάποιες φορές μας επίπληττε για τα όχι καλά αποτελέσματά  μας… αλλά το έκανε με έναν τρόπο που δεν τον πίστευε κάνεις… δεν του πήγαινε η αυστηρότητα… ήταν βαθιά συναισθηματικός.

Μεγάλη του αγάπη και πρόκληση η «στρατολόγηση» νέων ασφαλιστών , στρατολογούσε παντού, μίλαγε, του άρεσε, μετέδιδε τον ενθουσιασμό, παρακολουθούσε τους νέους ασφαλιστές που στρατολογούσε τους ήξερε με τα μικρά τους ονόματα «αυτός θα γίνει αστέρι» μας έλεγε.

Πήγαινε στα προ συμβατικά σεμινάρια της εταιρείας και μίλαγε στους νέους. 

Όλα αυτά και άλλα πολλά, μέσα σε καθημερινά προβλήματα και πολλές φορές σε πολύ δύσκολες καταστάσεις της εταιρείας.

Ο Μανώλης καθιέρωσε την αποκλειστική εργασία των Υποκαταστημάτων και ασφαλιστών ανά νομό και γεωγραφικές περιοχές οπού δηλαδή είχε δικαιοδοσία μόνο το συγκεκριμένο υποκατάστημα.

Δεν ασφάλιζε ο κάθε ασφαλιστής οπού ήθελε, κάτι που βοήθησε και έδωσε όραμα και  ανάπτυξη στην επαρχία αλλά και την ποιοτική εξυπηρέτηση των πελατών.

Κάτι το οποίο ήταν πρωτόγνωρο, δύσκολο κάτι που δεν έκανε καμία εταιρεία. 

Ας μην ξεχνάμε ότι η ΝΝ ήταν  ασφαλιστική εταιρεία ΖΩΗΣ! 

Ήταν αυτό που πρέσβευε η εταιρεία «…κοντά στον πελάτη, κοντά στον συνεργάτη».

Σε μια εταιρεία με  πολλές εκατοντάδες συνεργάτες, είναι λογικό ότι δεν όλα είναι εύκολα, στρωμένα και ευχάριστα, αλλά ο Μανώλης προσπαθούσε πάντα για το καλύτερο, όλα να τα ισορροπήσει.

Όταν πιεζόταν έκλεινε την πόρτα του γραφείου του και άραζε στην πολυθρόνα η στον καναπέ για να χαλαρώσει, να σκεφτεί και να δώσει λύσεις, «…ηρεμία μυαλού έλεγε».

Αλλά αυτό που του άρεσε περισσότερο και πραγματικά τον ξεκούραζε ήταν να περνάει τα μεσημέρια του με ασφαλιστές στο γραφείο του η να γευματίζει στο εστιατόριο της εταιρείας όταν η εταιρεία μεταφέρθηκε στα νέα σύγχρονα γραφεία της.

Ο Μανώλης τα έδινε όλα στη δουλειά του.

Η μεγάλη προσπάθεια που κατάβαλε, οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς, το πάθος του για την επιτυχία, όλα γίνονται δυσκολότερα μου έλεγε όταν έχεις οικογένεια.

Αγαπούσε πολύ την γυναικά του την Ελένη, την αγαπημένη του κόρη Χρυσούλα αλλά και τον Μάρκο το καμάρι του.

Είχε όπως έλεγε πάντα τον δικό του «αφανή ηρώα, την ωραία Ελένη».

Πολλές φορές μου μιλούσε για την οικογένεια, προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ των δυο, του πάθους του για την δουλειά και των αγαπημένων του ανθρώπων!!

Αυτός ο άνθρωπος που παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά του είχε φοβίες όπως όλοι οι άνθρωποι και αυτοσαρκαζόταν.

Φοβόταν το αεροπλάνο, το ασανσέρ…

Στο γρανιτένιο λόφο Κορκοβάντο σε ένα ταξίδι στη Βραζιλία, 700 μέτρα ψηλά στο άγαλμα του Χριστού τον πείσαμε και μπήκε στο τελεφερίκ, ανεβήκαμε αγκαλιά, τραγουδούσε και αστειευόταν για να ξεπεράσει τον φόβο του.

Όταν φτάσαμε γνώρισε την αποθέωση αγκαλιές, παλαμάκια, φιλιά.

Ξεπέρασε με τα χρόνια τις φοβίες του όπως ο ίδιος μας έλεγε, ήταν δυνατός ο Μανώλης! 

Πίστευε στην αυτοβελτίωση, είχε κάνει πολλές διαδρομές και αναζητήσεις μέσα από την γιόγκα , τον χριστιανισμό, την αγάπη.

Με τις αδυναμίες του, όπως όλοι άνθρωποι… το τσιγάρο και το φαγητό σε πρώτη θέση, οπού πάντα λύγιζε… σε μια πρόταση για μια ωραία μακαρονάδα και γελούσε… γελούσε.

Τον πείραζα πάντα… «σε ξέρω πολύ καλά» του έλεγα, «δεν θα κόψεις ποτέ τρία πράγματα στην ζωή σου… Το τσιγάρο, το πολύ και καλό φαγητό και να πειράζεις τους ανθρώπους…». Έκανε ότι  νεύριαζε  και με σοβαρό ύφος… μου έλεγε τις περισσότερες φορές ότι… θα, θα, θα ,θα, θα το κόψω… και έβαζε τα γέλια !

Καμάρωνε  για τους συνεργάτες του και πάντα έλεγε την φοβερή του ατάκα... για τους ασφαλιστές και manager τις ΝΝ: «Στην ασφαλιστική αγορά… εσείς στην ΝΝ είστε από τη μια μεριά και όλοι οι άλλοι από την άλλη (από όλες τις εταιρείες) και όλοι οι άλλοι δεν κάνουν όλους εσάς».

Επαναλάμβανε συνεχώς το όραμα του, τους στόχους… και όταν ήθελε να επιμείνει σε κάτι έλεγε απλά, χαρακτηριστικά :«έλα να σου πω το ποίημα…».

Ο Μανώλης άκουγε την φωνή των πωλήσεων, ήταν έξυπνος άνθρωπος, προσπαθούσε να πάρει τα καλά του κάθε υποκαταστήματος και να τα μεταλαμπάδευση στους άλλους ασφαλιστές και manager… με πολλές  δυσκολίες τα πρώτα χρόνια, διότι υπήρχαν «στεγανά».

Χρησιμοποιούσε εκφράσεις έξω από τις συνηθισμένες για Διευθυντή Πωλήσεων.

Πολλοί νόμιζαν ότι ήταν «χύμα» (αγαπημένη του λέξη) αλλά δεν ήταν και ας νόμιζαν πολλοί ότι ήταν… 

Όταν δεν κάναμε αυτά που ήθελε μας έλεγε «μην είστε χύμα... τι νομίζετε ότι είναι οι ασφάλειες, ένα κιλό φέτα;». 

Αυτός ήταν ο Μανώλης Ανδρόνικος, ασυμβίβαστος, ανατρεπτικός μακριά από τα συνηθισμένα.

Ήταν σχολείο η ΝΝ, ήταν ο Διευθυντής Πωλήσεων των νέων ιδεών, των αλλαγών στην αγορά, έβρισκε έξυπνους νέους τρόπους, απλούς, να περνάει μηνύματα και να κερδίζει τους ασφαλιστές.

Άλλο ένα  χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου επικοινωνίας του ήταν ότι τα χρόνια εκείνα οι ασφαλιστές εισέπρατταν τα ασφάλιστρα από τους πελάτες και αν κάποιος τα καθυστερούσε για λίγο και δημιουργούσε πρόβλημα… τον καλούσε στο γραφείο του, ήταν αυστηρός (στην αρχή )και μετά έλεγε το καταπληκτικό  «γιατί ρε παιδί μου έμπλεξες τις τσέπες σου κι έφερες, όχι μόνο τον εαυτό σου, αλλά και μένα σε πολύ δύσκολη θέση».

Εφάρμοσε νέες ιδέες σε  συνεργασία με τους manager, καθιέρωσε τους full timer ασφαλιστές με εξετάσεις στην εταιρεία.

Με μεθοδικότητα και έξυπνους τρόπους Ανδρόνικος και οι manager δημιούργησαν πολλούς και παραγωγικούς ασφαλιστές.

Ένα δυναμικό Δίκτυο όπου μεγάλο ποσοστό  ήταν ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης.

Η παρουσία και η εικόνα των ασφαλιστών ξεχώριζε, ασφαλιστές καλοντυμένοι με το κοστούμι να έχει καθιερωθεί ως στολή εργασίας στα υποκαταστήματα, σε κάθε ευκαιρία υπενθύμιζε  σε όλους «πρέπει να ξεχωρίζετε στην αγορά να είστε διαφορετικοί», έλεγε «είστε τα αστέρια της ασφαλιστικής αγοράς».

Κάποια μέρα ήλθε και το μεγάλο το στοίχημα του 1990 με την ALICO, τα 5 δισεκατομμύρια κάτι που πέτυχε το δίκτυο της ΝΝ και η εταιρεία πήρε την πρώτη θέση μεταξύ των ξένων ασφαλιστικών εταιρειών.

Το τι έκανε εκείνη την χρονιά πηγαίνοντας σε όλα τα υποκαταστήματα δεν περιγράφετε.

Ήταν τότε που καθιέρωσε το «καλημέρα 5 δισ.» μέχρι και οι Ολλανδοί το έλεγαν. 

Η επιτυχία του στόχου έδωσε μεγάλη ώθηση στην ανάπτυξη της εταιρείας τα επόμενα χρόνια.

Όταν ανέλαβε την Διεύθυνση Πωλήσεων ο Μ. Ανδρόνικος το 1982, η NN είχε 9 υποκαταστήματα και 150 ασφαλιστές, οι περισσότεροι part timer, με χαμηλή παραγωγή και λίγα έσοδα. 

Το 1990 η ΝΝ είχε 45 υποκαταστήματα και 2200 ασφαλιστές με το 50% να είναι full timer, και στο τέλος  του 1993 είχε 60 υποκαταστήματα 3.000 ασφαλιστές , 23 δισ. Χαρτοφυλάκιο, 14% μερίδιο αγοράς, με 50% full timer ασφαλιστές και η δεύτερη εταιρεία σε χαρτοφυλάκιο ΖΩΗΣ.

Ξέφυγε η ΝΝ, ανέβηκε ψηλά στην ασφαλιστική αγορά ο Ανδρόνικος και μαζί του όλοι εμείς.

Η ΝΝ είχε φιλοσοφία και δομές τις οποίες «πέρασε με απλοϊκό τρόπο» στο Δίκτυο.

Σίγουρα στην πορεία έγιναν και λάθη, κάποιοι δυσαρεστήθηκαν, στεναχωρήθηκαν, θύμωσαν, κάποιοι αποχώρησαν, αλλά δεν υπάρχει επιτυχία χωρίς λάθη, το αποτέλεσμα τα επισκίασε όλα η επιτυχία και ήταν μεγάλη.

Σκοπός του πάντα ήταν η δημιουργία ενός θετικού κλίματος σε κάθε επίσκεψη του στα υποκαταστήματα, έδινε πνοή, παρακινούσε τους ασφαλιστές στην επιτυχία, να κερδίζουν χρήματα, ήταν χαρακτηριστικό αυτό που έλεγε «τσεπούλα γεμάτη, καρδούλα ζέστη». 

Δεν φοβόταν να τσαλακωθεί, γινόταν παιδί, έπαιζε με τους ασφαλιστές. 

Στα ταξίδια... στα περίφημα ταξίδια της τότε ΝΝ που έχουν αφήσει εποχή και υπέροχες ανεξίτηλες αναμνήσεις σε όλους μας, ήταν πανταχού παρών σε όλα, ενεργός, δραστήριος, σαν παιδί.. που έπαιζε, που χαιρόταν. 

Από τις πρωινές ώρες στο λόμπι των ξενοδοχείων διοργάνωνε και συμμετείχε με τους ασφαλιστές στα παιχνίδια, στις δραστηριότητες, τους αγώνες βόλεϊ, το ποδόσφαιρο, κολύμπι, πλάκες και αστεία, εκδρομές, πάντα με τα στοιχήματα του και το γνώριμο χαμόγελο του.

Στο βραδινό gala στα συνέδρια και τα ταξίδια μέσα σε κλίμα ευφορίας, χαράς, διασκέδασης, χορού βλέπαμε τον Μανώλη, να παίρνει το μικρόφωνο και να τραγουδάει το αγαπημένο του ιταλικό τραγούδι του  1959 «Marina», «Τον ποιο καλό τον μαθητή», «Το κοκοράκι»…

Και τα  όμορφα βράδια στα ταξίδια μετα το Gala και τις επισημότητες, η χαρά του ήταν… οι ασφαλιστικές συζητήσεις με παρέες ασφαλιστών έως τις πρωινές ώρες.

Αυτός ήταν ο Μανώλης, για τον οποίο θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες πολλές.

Αυτός που χωρίς κανένα κόμπλεξ βοηθούσε τους ασφαλιστές να μεταφέρουν τις βαλίτσες τους στα ταξίδια.

Δεχόταν κριτική αλλά δεν τον ένοιαζε… έτσι ένιωθε… έτσι έκανε… κύριε Ανδρόνικε δεν είναι σωστό να βοηθάτε εσείς στις βαλίτσες των ασφαλιστών» και απαντούσε «εγώ έτσι θέλω να κάνω…».

Ήταν ένας και μοναδικός…

Ήταν πιστεύω ο πρώτος Διευθυντής Πωλήσεων  που λειτουργείσαι με το συναισθηματικό management, κάτι άγνωστο η σπάνιο  για την εποχή εκείνη.

Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορεί να πει κάνεις  για τον Μανώλη Ανδρόνικο.

Ένιωσα την ανάγκη μέσα από αυτές τις γραμμές να μιλήσω για τον φίλο, ασφαλιστή, Διευθυντή Πωλήσεων, τον αξέχαστο άνθρωπο Μανώλη και να πω εκ μέρους πολλών ασφαλιστών  και manager που είμαι σίγουρος ότι συμφωνούν μαζί μου ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Για όσα έκανε που ξέρουμε και για όσα έκανε  που δεν ξέρουμε.

Υπάρχουν γεγονότα και περιπτώσεις που βοήθησε ασφαλιστές manager, οικογένειες, έλυσε προβλήματα, ισορροπούσε δύσκολες καταστάσεις, χωρίς να μαθευτεί ποτέ.

Πάντα αρωγός και υποστηρικτής του ο Τάκης Καραλής.

Έζησε διακρίσεις, χαρές και συγκινήσεις.

Το 1990 έβαλε στοίχημα να περάσει την Alico σε νέα παραγωγή ΖΩΗΣ και έγινε.

Το 1993 έβαλε στοίχημα να περάσει την ΕΘΝΙΚΗ σε νέα παραγωγή ΖΩΗΣ  και έγινε.

Το 1994 έβαλε στοίχημα να περάσει την INTERAMERICAN σε νέα παραγωγή ΖΩΗΣ και έγινε.

Η ΝΝ το 1995 ήταν ποια η πρώτη εταιρεία σε παραγωγή ΖΩΗΣ στην Ελλάδα, κάτι που γιορτάστηκε με ένα απίστευτο συνέδριο στην Ρόδο.

Το διάστημα 1990-1995 ήταν η χρυσή πενταετία ανάπτυξης και δημιουργίας της ΝΝ.

«…Από το 1982 έως το 1995 έγινε πρώτη εταιρεία ΖΩΗΣ στην Ελλάδα».

Μια νέα εποχή ερχόταν με το Bancassurance  την ING BANK και  τους Ολλανδούς να θέλουν τον Μανώλη να παραμένει στην εταιρεία (ο οποίος είχε σκεφτεί να αποχωρήσει και να ασχοληθεί με την άλλη του αγάπη το Ξενοδοχείο του  στην Μύκονο) και να συμμετέχει στην νέα προσπάθεια της εταιρείας.

Την εποχή εκείνη απολαύανε την χαρά των αποτελεσμάτων των προηγουμένων ετών και την ανάληψη της προεδρίας της Ελληνοκυπριακής Limra.

Την τελευταία  πενταετία συμμετείχε  σε πολλά  πανευρωπαϊκά συνέδρια της Limra και της ING. 

Παρέμεινε έως το 1999 ενεργός, δραστήριος, δυναμικός, παρακινητής, «γητευτής των ασφαλιστών» συνέβαλε ουσιαστικά στην ανάπτυξη του Bancassurance και της ING BANK με το εξαιρετικό Περικλή Δοντά. 

Η τράπεζα δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτέλεσμα αλλά όχι με ευθύνη του ελληνικού team διοίκησης και του δικτύου αλλά κάπου τα μπερδέψανε στην Ολλανδία. 

Δεν τα έκαναν και όλα τέλεια οι επενδυτές…!

Με την εταιρεία να συνεχίζει την δυναμική της πορεία έφθασε  το  έτος 2000, η τελευταία χρονιά στην εταιρεία και στο αποχαιρετιστήριο συνέδριο!! 

Στο διήμερο συνέδριο στο Intercontinental έγιναν μοναδικά γεγονότα, ήταν το τελευταίο συνέδριο του Μανώλη. 

Ο Μανώλης με βαθιά συναισθηματική φόρτιση ανέβηκε με κόπο στο βήμα για την τελευταία του ομιλία. Την αποχαιρετιστήρια. 

Ήταν μια μεγάλη γιορτή για τον Μανώλη! Αποχωρούσε από την Nationale Nederlanden - ING την εταιρεία που την δεκαετία του ’90 θεωρούνταν  η καλύτερη εταιρεία του ομίλου στον κόσμο.  

Οι παρευρισκόμενοι 1000 ασφαλιστές χειροκροτούσαν αδιάκοπα για δέκα συνεχόμενα λεπτά πριν ανέβει στο βήμα και όταν άρχισε να μιλά ρίγη συγκίνησης και δάκρυα, πολλά δάκρυα, όλοι όρθιοι χειροκροτούσαν, ασφαλιστές, Manager αλλά και τα στελέχη των κεντρικών Γραφείων.

Δεν νομίζω να έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο! Ποτέ μα ποτέ!! Δεν μπορώ να το περιγράψω, δεν μπορεί κάνεις να το  καταλάβει αν δεν τον νιώσει.

Μας συγκλόνισε μας ταρακούνησε σε ένα ταξίδι πάθους και συγκίνησης και αναμνήσεων. 

Τον Τάκη Καραλή τον αγαπούσε και τον σεβόταν όλο το Δίκτυο πραγματικά, αλλά με τον Μανώλη ήταν διαφορετικά.

Φεύγει ο άνθρωπος μας έλεγαν οι ασφαλιστές και τον ρωτούσαν με αγωνία «εμείς τι θα κάνουμε τώρα;».

Στο βραδινό Gala ο παθιασμένος και  χειμαρρώδης ομιλητής κάποια στιγμή δεν μπορούσε να μιλήσει να εκφραστεί…

Δεν μπορούσε να μας ευχαριστήσει… «κόλλησε». Μας ευχαρίστησε η Ελένη, για την αγάπη που τους δείξαμε όλα αυτά τα χρόνια, λέγοντας με φωνή γεμάτη συγκίνηση, «Ο Μανώλης στα είκοσι χρόνια που συνεργάστηκε μαζί σας είχε την οικογένεια του σε δεύτερη μοίρα !! Πρώτα είχε εσάς τους ασφαλιστές και σας το λέω ειλικρινά, μέσα από τα βάθη της ψυχής μου».

Ο Μανώλης έγραψε ιστορία και η ιστορία πρέπει να επανέρχεται στο προσκήνιο, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και θυμούνται οι παλαιότεροι.

Τον Διευθυντή Πωλήσεων  που τον αναγνώριζαν οι περισσότεροι συνάδελφοι του στην αγορά για το έργο του, τον άνθρωπο που βοηθούσε οπού μπορούσε, που μοίραζε απλόχερα αγάπη, χαρά, χρηματοδοτήσεις , γέλιο, δανειάκια όπως έλεγε, υποστηρίζοντας τους ασφαλιστές και τις οικογένειάς τους.

Βοηθούσε ουσιαστικά, επαγγελματικά, ανθρώπινα, με χαμόγελο και ευχαρίστηση κάτι έκανε και στα εύκολα και στα δύσκολα, προσπαθώντας πολλές φορές να βρει την ισορροπία μεταξύ Ανθρώπου, Διευθυντού Πωλήσεων και την λύση του προβλήματος.

Αποχώρησε από την ΝΝ γεμάτος αγάπη και έβλεπε την ζωή με νέα ματιά.

Του ήταν δύσκολο… μα πολύ δύσκολο στην αρχή να προσαρμοστεί χωρίς την καθημερινότητα της εταιρείας… με την  Ελένη να προσπαθεί να τον ισορροπήσει.

Πιέστηκε πολύ αφήνοντας την ασφαλιστική του ζωή.

Ο Μανώλης Ανδρόνικος έκλεισε  την πόρτα της ΝΝ στις 30/9/2002 παραμένοντας τυπικά κάποιο διάστημα στην εταιρεία.

Οι Ολλανδοί θα έπρεπε να εκφράσουν την αναγνώριση τους  για το έργο του με κάποιο τρόπο και δεν εννοώ οικονομικό…

Όπως λέει και στο βιβλίο του «ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΤΟΙΧΗΜΑ» στην αυτοβιογραφία του ήθελε να κάνει πράγματα ακόμη.

Θα Πολεμήσω. Θα Προχωρήσω. Θα Δημιουργήσω. Θα Ζήσω.

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του τον Μάρτιο έγραψα αυτά τα  λίγα λόγια  για τον Μανώλη που έφυγε ξαφνικά για το μακρινό του ταξίδι στον «έναστρο ουρανό που πάντα θαύμαζε…».

Όμως ταυτόχρονα, θέλω να εκφράσω ένα παράπονο… που πιστεύω αγγίζει πολλούς από εμάς.

Αυτόν τον Διευθυντή Πωλήσεων δεν τον τίμησε καμία ασφαλιστική ένωση, αλλά ούτε η ίδια του η εταιρεία.

Δεν έγινε κάτι για την προσφορά του, για όλα αυτά που έκανε, που υποστήριξε με πάθος, που δημιούργησε.

Δεν μιλάω για σήμερα, που πιθανόν δικαιολογημένα, οι νέοι εργαζόμενοι των κεντρικών γραφείων  της ΝΝ, αλλά ίσως και του δικτύου να μην γνωρίζουν ούτε την ιστορία του, ούτε ποιος ήταν ο Μανώλης Ανδρόνικος.   

Αλλά όταν έπρεπε ΤΟΤΕ, εκείνο το διάστημα μετά τον θάνατό του! Θα έπρεπε η Διοίκηση της εταιρείας, να έχει μεριμνήσει για αυτό.

Πέρασα και εγώ από την διοίκηση, έχω και εγώ το δικό μου μερίδιο ευθύνης.

Όμως δεν έγινε  τίποτα μέχρι σήμερα , πιθανόν να υπήρχαν άλλες προτεραιότητες, αλλά από όταν έφυγε στις 8 Μαρτίου 2005 μεσολάβησε πολύς χρόνος και λυπάμαι για αυτό.

Ποτέ δεν είναι αργά! Τίποτα δεν είναι αδύνατον!! (έλεγε).

Οι περισσότεροι που περάσαμε από την ΝΝ, για να μην πω όλοι, πήραμε πολλά από τον Μανώλη Ανδρόνικο και τον Τάκη Καραλή και δεν εννοώ προσωπικά, αλλά μέσα από την πετυχημένη πορεία της εταιρείας. 

Ίσως κάποιοι και κάποιες να έχουν τα παράπονα τους, συνεργάτες που ωφελήθηκαν άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, αλλά έτσι είναι μέσα στην καθημερινή σκληρή πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει πουθενά το τέλειο, και όπως έλεγε ο Μανώλης «δύσκολο πράγμα να διαχειρίζεσαι ανθρώπους».

Σίγουρα μέσα στο Δίκτυο των εκατοντάδων ασφαλιστών αρκετοί πιθανόν να μην κατάλαβαν, αξιολόγησαν, συνειδητοποίησαν, μέτρησαν, εκτίμησαν την άμεση και κυρίως έμμεση καθοριστική προσφορά του Μανώλη Ανδρόνικου.

Πόσο συνέβαλε στην δική τους πορεία, στην πορεία της Ζωής τους.

Δεν υποτιμώ την παραγωγικότητα, την δυναμική, την αξία, την ικανότητα του κάθε ενός των συνεργατών, την επιτυχημένη πορεία ασφαλιστών και manager όλα αυτά τα χρόνια και την προσφορά τους στην ΝΝ.

Κάποιοι θα είχαν τα παράπονά τους… αλλά ρωτώ, υπάρχει ζωή χωρίς παράπονο;;

Το management θέλει ΨΥΧΗ και ΑΓΑΠΗ, όπως έλεγε.

Άξιζε ο Μανώλης μια τιμή, μια διάκριση! Θα έπρεπε λοιπόν να υπάρχει μια διάκριση προς τιμήν του. Μια αναγνώριση!! Κάτι να του επιστρέψουμε όλοι εμείς…

Μια αίθουσα με το όνομα του στα κεντρικά  γραφεία, ένα βραβείο με το όνομα του, μια ημερίδα… κάτι; ακόμη και θεσμικά. 

Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα. Εταιρείες μεγάλες, όπως η Alico και η Interamerican φρόντισαν και τίμησαν επιφανείς συνεργάτες τους και όρισαν βραβεία ασφαλιστών και manager με το όνομα τους.

Ο Μανώλης Ανδρόνικος που αγαπούσε τόσο πολύ την ζωή, έφυγε από κοντά μας έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα … δεν τιμήθηκε ανάλογα…, αλλά ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ.

Ήταν χαρισματικός!!!

Κλείνω αυτό το οδοιπορικό όπως τελειώνει ο ίδιος το βιβλίο του.

«Σήμερα νιώθω ήρεμος. Χαμογελάω. Είμαι όρθιος στις επάλξεις.
Νιώθω δυνατός από τον καθαρό αέρα που αναπνέω από το ανοιγμένο “Παράθυρο στην Ανατολή”.
Σπείρε σκέψη θέρισε πράξη.
Σπείρε πράξη θέρισε συνήθεια.
Σπείρε  συνήθεια θέρισέ χαρακτήρα».

Σε Ευχαριστώ Μανώλη για όσα έκανες για εμάς.

Ένας ασφαλιστής σου, 
Στέφανος  Ψαράκης